Dnia 10 maja 2018 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Iwona Niżnik-Dobosz po rozpoznaniu w dniu 10 maja 2018 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji w sprawie ze skargi Gminy S. na decyzję Wojewody [...] z dnia 5 stycznia 2018 r., znak: [...] w przedmiocie ustalenia i wypłaty odszkodowania postanawia: oddalić wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji.
Gmina S. wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie skargę na decyzję Wojewody z dnia 5 stycznia 2018 r., znak: [...] w przedmiocie ustalenia i wypłaty odszkodowania
W skardze strona skarżąca zawarła wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji z uwagi na to, że brak jej wstrzymania skutkować będzie koniecznością wypłaty znacznej kwoty pieniężnej stanowiącej środki publiczne, której ze względu na wartość może być w późniejszym czasie trudne do odzyskania przez Gminę, a w konsekwencji wykonanie decyzji może spowodować wyrządzenie Gminie znaczącej szkody lub spowodowanie trudnych do odwrócenia skutków.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył, co następuje:
Zgodnie z treścią art. 61 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 z późn. zm. - dalej jako: p.p.s.a.), po przekazaniu sądowi skargi, sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części aktu lub czynności, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Tym samym katalog przesłanek warunkujących wstrzymanie wykonania zaskarżonego rozstrzygnięcia został określony przez ustawodawcę w sposób wyczerpujący i alternatywny. Oznacza to, że Sąd będzie uprawniony do udzielenia stronie ochrony tymczasowej dopiero wówczas, gdy uprawdopodobni ona chociaż jedną ze wskazanych w ww. przepisie okoliczności przemawiających za wstrzymaniem wykonania zaskarżonego aktu, z tym zastrzeżeniem, że akt ten nadaje się do wykonania i wymaga wykonania.
W doktrynie i orzecznictwie ugruntował się pogląd, zgodnie z którym obowiązek przedstawienia okoliczności uprawdopodabniających zaistnienie przesłanek uzasadniających wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji spoczywa wyłącznie na wnioskodawcy. Musi on przy tym wskazać konkretne okoliczności, które umożliwią Sądowi dokonanie oceny, czy wstrzymanie zaskarżonego rozstrzygnięcia jest w danej sytuacji uzasadnione (zob. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 15 stycznia 2015 r., sygn. akt I OZ 1236/14, LEX nr 1624317). Nie ulega zatem wątpliwości, że wniosek o wstrzymanie wykonania aktu objętego skargą wymaga od strony skarżącej powołania się na tego rodzaju szczególne okoliczności, które będą przemawiały - w danej sprawie - za odstąpieniem przez Sąd od generalnej zasady wykonalności ostatecznych decyzji administracyjnych.
Mając na uwadze powyższe wskazać należy, że strona skarżąca uzasadniając swój wniosek o wstrzymanie wykonania nie wskazała choćby w przybliżeniu jakichkolwiek okoliczności/danych/dowodów obrazujących jej trudną zagrożoną potencjalnie sytuację finansową z powodu wypłaty kwestionowanego odszkodowania (spełniającą przesłanki poniesienia szkody) , jak też okoliczności/danych/dowodów uprawdopodabniających ewentualne potencjalne trudności związane odzyskaniem kwoty już uiszczonej tytułem odszkodowana (przywrócenie rzeczy do stanu pierwotnego). Dlatego też, w ocenie Sądu, w okolicznościach niniejszej sprawy należało uznać, że zawarty w skardze wniosek, niepoparty żadnymi danymi i dokumentami, uniemożliwia Sądowi zweryfikowanie istnienia przesłanek określonych w art. 61 § 3 p.p.s.a. Wymaga bowiem podkreślenia, że w art. 61 § 3 p.p.s.a. mowa jest o takiej szkodzie (majątkowej, a także niemajątkowej), która nie będzie mogła być wynagrodzona przez późniejszy zwrot spełnionego lub wyegzekwowanego świadczenia, ani też nie będzie możliwe przywrócenie rzeczy do stanu pierwotnego (zob. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 20 grudnia 2004 r., sygn. akt GZ 138/04, LEX nr 281811 oraz postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 21 listopada 2012 r., sygn. akt II OZ 1026/12, LEX nr 1248494). Tym samym dla oceny wystąpienia tego rodzaju okoliczności w danej sprawie, konieczne jest uprawdopodobnienie istnienia konkretnych i obiektywnych okoliczności pozwalających przyjąć, że wstrzymanie wykonania aktu jest zasadne. W takim przypadku, jako niewystarczające należy bowiem uznać wyłącznie złożenie wniosku, a nawet przytoczenie w jego uzasadnieniu okoliczności, które teoretycznie mogą pojawić się na etapie wykonania decyzji. Twierdzenia strony skarżącej o niebezpieczeństwie spowodowania trudnych do odwrócenia skutków w wypadku wykonania decyzji, powinny zostać natomiast poparte dokumentami, które uwiarygodniłyby sytuację skarżącej Gminy (zob. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 18 października 2011 r., sygn. akt II GSK 1799/11, LEX nr 965117). Wymaga w tym miejscu podkreślenia, że choć w art. 61 § 3 p.p.s.a. ustawodawca przewidział konieczność uprawdopodobnienia, a nie udowodnienia zaistnienia przesłanek wstrzymania wykonania zaskrzonej decyzji (niższy stopień pewności), to jednak owo uprawdopodobnienie nie może być rozumiane, jako wskazanie jakiegokolwiek, potencjalnego i teoretycznego prawdopodobieństwa wystąpienia znacznej szkody, czy trudnych do odwrócenia skutków. Wnioskodawca powinien bowiem podać i poprzeć wszelkimi możliwymi dokumentami okoliczności sprawy, które wskazują, że takie prawdopodobieństwo jest znaczne, natomiast zadaniem Sądu jest zbadanie, czy argumenty przedstawione przez stronę skarżącą przemawiają w danych okolicznością konkretnej sprawy za uwzględnieniem jej wniosku. Aby jednak ocena taka była możliwa, Sąd musi powziąć wiedzę na temat wystąpienia takich okoliczności, a zarazem musi mieć on możliwość zweryfikowania tej wiedzy, w szczególności na podstawie odpowiednich informacji i dokumentów, których dostarczenie obciąża wnioskodawcę (zob. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 28 września 2011 r., sygn. akt I FZ 219/11, LEX nr 948885).