Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Krystyna Daniel po rozpoznaniu w dniu 29 października 2013 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi J. S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia 1 lutego 2013 r., znak: [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia wygaśnięcia decyzji postanawia: przyznać skarżącemu adwokata którego wyznaczy Okręgowa Rada Adwokacka w K.
W dniu 11 czerwca 2013 r. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie wpłynął wniosek skarżącego J. S. o ustanowienie adwokata w sprawie skargi na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia 1 lutego 2013 r., znak: [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia wygaśnięcia decyzji.
We wniosku skarżący oświadczył, iż prowadzi wspólne gospodarstwo domowe z żoną. Ich miesięczny dochód wynosi 2.117 zł i stanowi go zasiłek chorobowy skarżącego w wysokości 750 zł, dochód z prowadzonej działalności gospodarczej w wysokości 400 zł oraz świadczenie rentowe żony wysokości 967 zł. Skarżący nie jest właścicielem żadnych nieruchomości (za wyjątkiem budynku-pawilonu wybudowanego na dzierżawionych od gminy działkach), nie posiada oszczędności i wartościowych przedmiotów. Na uzasadnienie wniosku skarżący podał, iż środki finansowe, które posiada nie pozwalają na wynajęcie adwokata, który mógłby posłużyć prawną pomocą. Skarżący i jego małżonka mają problemy zdrowotne, stąd na leki i rehabilitacje przeznaczają miesięcznie 450 zł. Ponadto ponoszą wydatki na czynsz i rachunki w kwocie 800 zł. Na wezwanie Sądu skarżący dodatkowo wyjaśnił, że nie osiąga aktualnie dochodów z wynajmu lokalów w pawilonie stanowiącym jego własność, nadto wskazał, że mieszkanie w którym mieszka należy do córki, ale nie dokłada się ona do rachunków. Na potwierdzenie złożonego oświadczenia skarżący przedłożył szereg dokumentów w postaci rachunków i wyciągów bankowych.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 245 § 1 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. 2012, poz. 1270 z p. zm. ) prawo pomocy może być przyznane w zakresie całkowitym lub częściowym. Prawo pomocy w zakresie całkowitym obejmuje zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienie adwokata, radcy prawnego, doradcy podatkowego lub rzecznika patentowego ( § 2). Natomiast prawo pomocy w zakresie częściowym obejmuje zwolnienie tylko od opłat sądowych w całości lub w części albo tylko od wydatków albo od opłat sądowych i wydatków lub obejmuje tylko ustanowienie adwokata, radcy prawnego, doradcy podatkowego lub rzecznika patentowego (§ 3).
Przyznanie prawa pomocy osobie fizycznej na podstawie art. 246 § 1 w/w ustawy przysługuje, gdy osoba ta wykaże, że nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania (prawo pomocy w zakresie całkowitym) lub gdy wykaże, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania, bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny (prawo pomocy w zakresie częściowym).
Udzielenie stronie prawa pomocy w postępowaniu przed sądem administracyjnym jest więc formą jej dofinansowania z budżetu państwa i przez to powinno się sprowadzać do wypadków, w których zdobycie przez stronę środków na sfinansowanie udziału w postępowaniu sądowym jest rzeczywiście, obiektywnie niemożliwe.
Sytuacja skarżącego nie daje, zdaniem Sądu, możliwości poniesienia przez niego kosztów wynagrodzenia fachowego pełnomocnika bez pogorszenia sytuacji bytowej. Rzeczywiste warunki materialne przemawiają za przyznaniem mu prawa pomocy w żądanym zakresie. Skarżący wraz z żoną uzyskują co prawda stały dochód w wysokości 2.117 zł, jednakże osiągane środki finansowe, w zestawieniu z deklarowanymi przez skarżącego kosztami wystarczają jedynie na podstawowe utrzymanie i nie pozwalają na poczynienie stosownych oszczędności, które mogłyby zostać przeznaczone na opłacenie profesjonalnego pełnomocnika.
Biorąc powyższe pod uwagę oraz działając w oparciu o zasadę, iż nie można ograniczać prawa do sądu osobom, którym brak środków finansowych uniemożliwia dostęp do wymiaru sprawiedliwości, Sąd przychylił się do wniosku skarżącego.
W związku z tym, na podstawie art. 246 § 1 pkt. 2 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. 2002 r., Nr 153, poz. 1270 z p. zm.) orzeczono jak w sentencji.