Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym Przewodniczący: Sędzia NSA Andrzej Irla po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 7 lipca 2014 r. sprawy ze skargi A. F. na postanowienie Wojewody [...] z dnia 25.04.2014 r.; znak: [...] w przedmiocie uznania zażalenia za nieuzasadnione postanawia odrzucić skargę.
Skarżący A. F. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie skargę na postanowienie Wojewody [...] z dnia 25.04.2014 r. (znak: [...]) uznające za nieuzasadnione, złożone w trybie art. 37 K.p.a., zażalenie A. F. na "prowadzenie przez Starostę [...] sprawy dotyczącej ustalenia i wypłaty odszkodowania za działkę nr [...] obr. [...] w Z. (znak: [...])."
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył, co następuje:
Skarga A. F. jako niedopuszczalna, podlega odrzuceniu.
Z przepisu art. 3 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. 2012 r. poz. 270 dalej ustawa powoływana jako p.p.s.a.) wynika, że kontrola działalności administracji publicznej sprawowana przez sądy administracyjne obejmuje, orzekanie w sprawach skarg na:
- decyzje administracyjne (pkt 1),
- postanowienia wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie, a także na postanowienia rozstrzygające sprawę co do istoty (pkt 2),
- postanowienia wydane w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym, na które służy zażalenie (pkt 3),
- inne niż określone w pkt 1-3 akty lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa (pkt 4),
- pisemne interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane w indywidualnych sprawach (pkt 4a),
- akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego i terenowych organów administracji rządowej (pkt 5),
- inne niż określone w pkt 5 akty organów jednostek samorządu terytorialnego i ich związków, podejmowane w sprawach z zakresu administracji publicznej,
- akty nadzoru nad działalnością organów jednostek samorządu terytorialnego,
- bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadkach określonych w pkt 1-4a.
Mając na uwadze powyższy przepis, oceny w pierwszym rzędzie wymagało, czy zaskarżone w tej sprawie postanowienie Wojewody [...] z dnia 25.04.2014 r. należy do którejś z kategorii orzeczeń wymienionych w cytowanym przepisie. Sąd administracyjny nie jest bowiem, co do zasady, właściwy do rozpoznawania innych spraw, niż powyżej wskazane.
Podkreślenia przy tym wymaga, iż zaskarżonym postanowieniem Wojewody [...] uznano za nieuzasadnione zażalenie A. F. dotyczące sposobu prowadzenia przez Starostę [...] postępowania w sprawie ustalenia i wypłaty odszkodowania za działkę nr [...] obr. [...] w Z. (znak: [...]). Wskazania wymaga, iż podstawą prawną zaskarżonego postanowienia jest art. 37 K.p.a. Zgodnie z tym przepisem, na niezałatwienie sprawy w terminie określonym w art. 35, w przepisach szczególnych, ustalonym w myśl art. 36 lub na przewlekłe prowadzenie postępowania stronie służy zażalenie do organu wyższego stopnia, a jeżeli nie ma takiego organu - wezwanie do usunięcia naruszenia prawa. Wskazać zatem należy, iż stanowisko organu wyższego stopnia wyrażone w trybie art. 37 § 1 k.p.a. ma charakter wpadkowy (incydentalny) względem postępowania do którego się odnosi (w tej sprawie jest to postępowanie o ustalenie i wypłatę odszkodowania). Postanowienie organu wyższego stopnia, nie rozstrzyga zatem o istocie sprawy (dotyczącej odszkodowania), jak również nie kończy tego postępowania. Zauważyć też należy, iż przepis art. 37 K.p.a nie przewiduje prawa wniesienia zażalenia na postanowienie wydane w oparciu o ten przepis, a oceniające uprzednio złożone zażalenie strony na niezałatwienie sprawy w terminie lub na przewlekłe prowadzenie postępowania. Z art. 141 par. 1 K.p.a. wynika bowiem, że na wydane w toku postępowania postanowienia służy stronie zażalenie, gdy kodeks tak stanowi. Skoro więc, w art. 37 par. 1 K.p.a. ani w innym przepisie K.p.a nie przewidziano zażalenia na postanowienie organu wyższego stopnia podejmowane w tym trybie (art. 37 par. 1 K.p.a.), to oznacza, że takie zażalenie nie jest dopuszczalne.
Powyższa ocena prowadzi do wniosku, że stanowisko organu wyższego stopnia wyrażone w trybie art. 37 § 1 K.p.a. będące orzeczeniem wyłącznie o charakterze wpadkowym, które nie kończy postępowania i które nie jest zaskarżalne zażaleniem, nie jest postanowieniem o o którym mowa w art. 3 par. 2 pkt 2 p.p.s.a. i nie podlega zaskarżeniu do sądu administracyjnego. Nie jest to również inny akt lub czynność organu dotycząca przyznania, stwierdzenia albo uznania uprawnienia lub obowiązku wynikającego z przepisów prawa.
Reasumując należy uznać, że na postanowienie wydane w trybie art. 37 k.p.a. nie przysługuje skarga do sądu administracyjnego.
Zgodnie z art. 58 § 1 pkt 6 p.p.s.a. sąd odrzuca skargę, jeżeli z innych przyczyn jej wniesienie jest niedopuszczalne.