Dnia 5 grudnia 2012 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi - Wydział II w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Grzegorz Szkudlarek po rozpoznaniu w dniu 5 grudnia 2012 roku na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi Rady Miejskiej w K. na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody [...] z dnia [...] roku, Nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności uchwały w sprawie przyjęcia "Programu opieki nad zwierzętami bezdomnymi oraz zapobiegania bezdomności zwierząt na terenie K. na rok [...]" p o s t a n a w i a: - umorzyć postępowanie przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w Łodzi. ko
Rada Miejska w K. wniosła skargę na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody [...] z dnia [...] roku w przedmiocie stwierdzenia nieważności uchwały w sprawie przyjęcia "Programu opieki nad zwierzętami bezdomnymi oraz zapobiegania bezdomności zwierząt na terenie K. na rok [...]".
W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej odrzucenie względnie oddalenie.
Pismem z dnia 22 listopada 2012 roku pełnomocnik strony skarżącej oświadczył, iż cofa skargę.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarżący może cofnąć skargę. Cofnięcie skargi wiąże. Jednakże Sąd uzna cofnięcie skargi za niedopuszczalne, jeżeli zmierza ono do obejścia prawa lub spowodowałoby utrzymanie w mocy aktu lub czynności dotkniętych wadą nieważności (art. 60 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, t. j. Dz. U. z 2012 roku, poz. 270 ze zm.).
Cofnięcie skargi oznacza rezygnację strony z kontynuowania postępowania sądowoadministracyjnego. Sąd ma obowiązek uznania cofnięcia skargi za dopuszczalne. Można odmówić uwzględnienia cofnięcia skargi w ściśle określonych sytuacjach, które wprost wynikają z uregulowania przepisu art. 60 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.
W stanie faktycznym sprawy, z oświadczenia pełnomocnika strony skarżącej w osobie radcy prawnego wprost wynika, iż cofa on skargę, wobec czego Sąd uznał cofnięcie skargi w przedmiotowej sprawie za dopuszczalne.
Na marginesie wyjaśnić należy, iż brak uchwały podjętej w trybie art. 98 ust. 3 ustawy z dnia 8 marca 1990 roku o samorządzie gminnym (t. j. Dz. U. z 2001 roku, Nr 142, poz. 1591 ze zm.), wbrew wywodom pełnomocnika organu nie stanowi podstawy do odrzucenia skargi. Skarga na rozstrzygnięcie nadzorcze, wniesiona przed podjęciem uchwały lub wydaniem stosownego zarządzenia, nie może zostać więc odrzucona, jeżeli w późniejszym terminie taki akt zostanie uchwalony i przekazany do sądu administracyjnego. Pogląd ten został przyjęty zarówno w orzecznictwie Sądu Najwyższego (uchwała SN z dnia 27 lutego 1992 roku, sygn. akt III AZP 8/91, Lex nr 9538, postanowienia SN z dnia 9 kwietnia 1992 roku, sygn. akt III ARN 13/92, Lex nr 10908; z dnia 5 października 1994 roku, sygn. akt III ARN 53/94, OSNP/1994/12/186; z dnia 21 września 1994 roku, sygn. akt II ARN 43/94, OSNP/1994/12/185; z dnia 7 lipca 1994 roku, sygn. akt III ARN 42/94, OSNP/1994/9/138), jak i Naczelnego Sądu Administracyjnego (postanowienia NSA z dnia 31 stycznia 2012 roku, I OSK 106/12; z dnia 30 listopada 2005 roku, sygn. akt II OSK 290/05, OSP 2007/1/6, z dnia 6 wrzesień 2007 roku, sygn. akt I OSK 1158/07, z dnia 4 stycznia 2011 roku, sygn. akt II OSK 2450/10, wszystkie dostępne w Centralnej Internetowej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych pod adresem orzeczenia.nsa.gov.pl). Strona skarżąca mogła więc - wbrew twierdzeniom organu - podjąć uchwałę, o której mowa w art. 98 ust. 3 ustawy o samorządzie gminnym, także po upływie terminu przepisanego do złożenia przez nią skargi.
W tym stanie postępowanie sądowe, na podstawie art. 60, art. 161 § 1 pkt 1 i § 2 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, podlegało umorzeniu.
ko