Referendarz sądowy w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym w Łodzi w Wydziale II - Agnieszka Grosińska po rozpoznaniu w dniu 28 stycznia 2014 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku R.D. o przyznanie prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych w sprawie ze skargi R.D. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Ł. z dnia [...] Nr [...] w przedmiocie opłaty adiacenckiej postanawia odmówić przyznania prawa pomocy. AG
II SA/Łd 1160/13
U z a s a d n i e n i e
W związku ze skargą na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Ł. w przedmiocie opłaty adiacenckiej R.D. wystąpił do tut. Sądu o zwolnienie od kosztów sądowych.
Ze złożonego oświadczenia o stanie rodzinnym i majątkowym wynika, że skarżący pozostaje we wspólnym gospodarstwie domowym z konkubiną oraz trzema synami. Źródłem utrzymania są wynagrodzenia za pracę w łącznej kwocie 9.108,76 zł. Skarżący posiada dom o powierzchni 135 mkw., mieszkanie o powierzchni 39 mkw. oraz 8 działek o łącznej powierzchni 1 ha 823 mkw. (współwłasność z byłą żoną) Konkubina skarżącego również posiada mieszkanie o powierzchni 30 mkw. (obciążone kredytem hipotecznym). W uzasadnieniu wniosku skarżący podał, że uzyskiwane dochody w większości przeznaczone są na spłatę kredytów i pożyczek (ok. 3000 zł miesięcznie) oraz utrzymanie synów (ok. 1600 zł miesięcznie). W uzasadnieniu wniosku strona podała, że ponosi wydatki związane z leczeniem najmłodszego dziecka. Ponadto wskazał, że ponosi wydatki związane z leczeniem najmłodszego dziecka.
Referendarz sądowy w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym w Łodzi zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 243 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.) - dalej p.p.s.a., prawo pomocy może być przyznane stronie na jej wniosek złożony przed wszczęciem postępowania lub w toku postępowania. Jednocześnie ustawodawca w art. 246 § 1 p.p.s.a. uzależnił przyznanie prawa pomocy od wykazania przez stronę, że nie ma ona środków na poniesienie jakichkolwiek kosztów postępowania (przyznanie prawa pomocy w zakresie całkowitym) lub że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny (przyznanie prawa pomocy w zakresie częściowym).
Prawo pomocy jest szczególną instytucją postępowania przed sądami administracyjnymi, mającą na celu zagwarantowanie konstytucyjnego prawa do sądu osobom, które nie są w stanie samodzielnie ponieść kosztów postępowania sądowego. Stanowi ono realizację uprawnień wynikających z art. 45 ust. 1 i art. 77 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz art. 6 Konwencji o ochronie prawa człowieka i podstawowych wolności, sporządzonej w Rzymie w dniu 4 listopada
1950 r. (Dz.U. z 1993 roku, Nr 61, poz. 284 ze zm.).
Wskazać jednak należy, iż prawo dostępu do sądu nie ma charakteru absolutnego i może być przedmiotem uzasadnionych prawnie ograniczeń. W przypadku, gdy dostęp jednostki do sądu jest ograniczony, czy to przez działanie prawa czy faktycznie, ograniczenie tego prawa nie będzie sprzeczne ze wskazanymi wyżej przepisami Konstytucji i Konwencji, gdy ograniczenie dostępu do sądu nie narusza samej istoty tego prawa i gdy zmierza do realizacji uzasadnionego prawnie celu oraz gdy zachowana została rozsądna relacja proporcjonalności pomiędzy stosowanymi środkami a celem, do realizacji którego stosowane środki zmierzały. Stąd ograniczona ilość funduszy publicznych dostępna na udzielanie pomocy prawnej sprawia, że koniecznością systemu wymiaru sprawiedliwości jest przyjęcie procedury selekcji, a sposób, w jaki ta procedura funkcjonuje w poszczególnych sprawach, winien być pozbawiony arbitralności lub dysproporcjonalności i nie powinien rzutować na istotę prawa dostępu do sądu (por. wyrok Europejskiego Trybunału Praw Człowieka z dnia 16 lipca 2002 roku w sprawie P., C. i S. vs. Wielka Brytania nr 56547/00, Lex nr 75481).