W świetle zakreślonych wyżej granic stosowania instytucji wykładni orzeczenia i jego uzasadnienia stwierdzić należy, że w niniejszej sprawie nie zachodzi potrzeba wyjaśnienia wątpliwości co do treści uzasadnienia wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 3 marca 2005 roku, sygn. akt II SA/Łd 194/04, co czyni wniosek niezasadnym. Z treści uzasadnienia wyroku z dnia 3 marca 2005r. jednoznacznie i czytelnie wynika bowiem, że zarówno orzekające w sprawie organy administracji, jak i sąd wiązała ocena prawna wyrażona w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego Ośrodek Zamiejscowy w Łodzi Wydział II z dnia 2 października 2003r., na podstawie art. 99 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku - Przepisy wprowadzające ustawę - Prawo o ustroju sądów administracyjnych i ustawę - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1271 ze zm.). Zgodnie z powołanym przepisem ocena prawna wyrażona w orzeczeniu Naczelnego Sądu Administracyjnego, wydanym przed dniem 1 stycznia 2004r. wiąże w sprawie wojewódzki sąd administracyjny oraz organ, którego działanie lub bezczynność były przedmiotem zaskarżenia.
Przez ocenę prawną, o której stanowi przepis art. 99 ustawy wprowadzającej należy rozumieć osąd o prawnej wartości sprawy, a ocena prawna może dotyczyć stanu faktycznego, wykładni przepisów prawa materialnego i procesowego, prawidłowości korzystania z uznania administracyjnego, jak też kwestii zastosowania określonego przepisu prawa jako podstawy do wydania takiej, a nie innej decyzji. Obowiązek podporządkowania się ocenie prawnej wyrażonej w wyroku sądu administracyjnego ciążący na organie i sądzie może być wyłączony tylko w wypadku istotnej zmiany stanu prawnego lub faktycznego, a także po wzruszeniu wyroku pierwotnego środkami przewidzianymi prawem. Nawet w przypadku odmiennej interpretacji prawa lub też możliwości niezgodności oceny sądu z prawem obowiązującym, zapatrywania prawne wyrażone przez sąd mają moc wiążącą." (tak WSA w Warszawie w wyroku z dnia 14 maja 2004r., sygn. akt II SA 1221/03, orzeczenie dostępne jw.).
W uzasadnieniu wyroku z dnia 3 marca 2005r., sygn. akt 194/04, sąd wyjaśnił w sposób niebudzący wątpliwości, że ocena prawna zawarta w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 2 października 2003r., sygn. akt II SA/Łd 449/02, wyrażona została na tle tego samego stanu faktycznego i prawnego. Jak wskazał Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi, Naczelny Sąd Administracyjny jednoznacznie opowiedział się za stosowaniem w niniejszej sprawie przepisów ustawy z dnia 4 września 1997r. o przekształceniu prawa użytkowania wieczystego przysługującego osobom fizycznym w prawo własności w brzmieniu obowiązującym w dacie wydawania decyzji, a więc z uwzględnieniem ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku o zmianie ustawy o przekształceniu prawa użytkowania wieczystego przysługującego osobom fizycznym w prawo własności (Dz.U. Nr 72, poz. 749). Taki też był zakres związania sądu w niniejszej sprawie - konieczność uwzględnienia stanu prawnego z uwzględnieniem wskazanych przepisów. Jednocześnie sąd uznał, że organy administracji wypełniły wskazania wynikające z powoływanego wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego.
Uznać zatem należy, wbrew twierdzeniom W. R., że sąd w motywach wyroku zarówno wyjaśnił istotę związania oceną prawną, jak i precyzyjnie wskazał jej granice w tej konkretnej sprawie.
Nie sposób nie zauważyć, że w prawomocnym postanowieniu z dnia 14 maja 2014r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi stwierdził, że: "wyrok, z dnia 3 marca 2005 roku, sygn. akt II SA/Łd 194/04, nie może budzić wątpliwości określonych w art. 158 P.p.s.a. Jest kompletny, tj. zawiera rozstrzygnięcie oraz uzasadnienie. Zarówno treść orzeczenia jak i powołane motywy uzasadnienia oraz podstawa prawna wyroku są jednoznaczne i czytelne. W uzasadnieniu wyroku sąd w sposób jasny wskazał podstawę prawą rozstrzygnięcia organów administracji, dlatego wyjaśnianie tej kwestii po raz kolejny nie mieści się w ramach wykładni wyroku, o której mowa w art. 158 P.p.s.a." (orzeczenie dostępne jw.).
Z uwagi na powyższe sąd, na podstawie art. 158 P.p.s.a. orzekł, jak w sentencji.
a.bł.