Referendarz sądowy w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym w Łodzi w Wydziale II - Leszek Foryś po rozpoznaniu w dniu 1 lutego 2013 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku adwokat A.K. o przyznanie wynagrodzenia za sporządzenie opinii o braku podstaw do wniesienia skargi kasacyjnej w sprawie ze skargi K.N, i P.N. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] Nr [...] w przedmiocie pozwolenia na rozbiórkę p o s t a n a w i a oddalić wniosek. lf
Wyrokiem z dnia 26 października 2012 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi uwzględnił skargi K.N. i P.N. na decyzję Wojewody [...] w przedmiocie pozwolenia na rozbiórkę.
W dniu 6 grudnia 2012 r. Wojewoda [...] wniósł skargę kasacyjną od powyższego orzeczenia.
W dniu 10 grudnia 2012 r. skarżący P.N. wystąpił z żądaniem przyznania prawa pomocy poprzez ustanowienie adwokata. Postanowieniem z dnia 3 stycznia 2013 r. Referendarz sądowy przyznał skarżącemu prawo pomocy w zakresie obejmującym ustanowienie adwokata.
W dniu 31 stycznia 2013 r. adw. A.K., pełnomocnik skarżącego, ustanowiona z urzędu, wniosła o przyznanie wynagrodzenia za sporządzenie opinii o braku podstaw do wniesienia skargi kasacyjnej. Jednocześnie wnioskodawczyni oświadczyła, że koszty pomocy prawnej nie zostały opłacone w całości ani w części.
Referendarz sądowy w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 250 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn.: Dz.U. z 2012 r. poz. 270) - dalej p.p.s.a., wyznaczony adwokat otrzymuje wynagrodzenie odpowiednio według zasad prawnych określonych w przepisach o opłatach za czynności adwokatów w zakresie ponoszenia kosztów nieopłaconej pomocy prawnej oraz zwrot niezbędnych i udokumentowanych wydatków.
Wynagrodzenie, o którym mowa jest związane z faktycznym udzieleniem pomocy prawnej. Uprawnieniem i obowiązkiem Sądu jest natomiast ustalenie, czy pomoc ta została rzeczywiście udzielona. Trzeba bowiem mieć na względzie, że przyznanie prawa pomocy w zakresie obejmującym ustanowienie profesjonalnego pełnomocnika powoduje, że Skarb Państwa przejmuje na siebie ciężar finansowy związany z opłaceniem jego wynagrodzenia, zaś Sąd, jako dysponent środków publicznych, odpowiada za zasadność i legalność ich wydatkowania.
Z uwagi na powyższe rozważenia wymaga, czy czynność, za którą pełnomocnik domaga się opłaty, spełnia podstawowe elementy profesjonalizmu. Reprezentowana strona ma bowiem prawo wymagać, aby czynności pełnomocnika były skuteczne, adekwatne do stanu sprawy i zgodne z prawem. Tym samym przez faktyczne udzielenie pomocy prawnej należy rozumieć profesjonalne działanie wyznaczonego adwokata, pozostające w zgodzie z obowiązującymi przepisami prawa (por.: post. SN z dnia 14 sierpnia 1997 r., II CZ 88/97 i z dnia 16 marca
2000 r., I PZ 86/99 oraz post. WSA: we Wrocławiu z dnia 20 września 2009 r., II SA/Wr 221/09, w Warszawie z dnia 16 września 2009 r., II SA/Wa 491/08).
Przechodząc na grunt rozpoznawanej sprawy należy uznać, że sporządzona przez adw. A.K. opinia o braku podstaw do wniesienia skargi kasacyjnej nie spełnia warunków do uznania za czynność z zakresu pomocy prawnej, adekwatną do etapu postępowania sądowoadministracyjnego.
Po pierwsze, nie ulega wątpliwości, że adwokat ustanowiony na mocy postanowienia o przyznaniu prawa pomocy zobowiązany jest do zbadania zapadłego w sprawie orzeczenia Sądu I instancji i stwierdzenia, czy odpowiada on prawu. Wbrew opinii adw. A. Kowalkiewicz prawo wniesienia skargi kasacyjnej przysługuje skarżącemu niezależnie od treści orzeczenia. Jeśli bowiem skarżący nie zgadza się jedynie z uzasadnieniem wyroku czy jego częścią, co ma miejsce w rozpoznawanej sprawie, ma on prawo zaskarżenia całego orzeczenia. Jak bowiem zauważył Naczelny Sąd Administracyjny w postanowieniu z dnia 24 marca 2006 r., I FSK 750/05 w procedurze sądowoadministracyjnej istotnie nie ma przepisu, który umożliwiałby zaskarżenie wyłącznie uzasadnienia orzeczenia lub jego części, skarżący może jednak uzyskać zmianę uzasadnienia w przypadku zaskarżenia całego orzeczenia. Wtedy Sąd stwierdzając brak naruszenia prawa w zakresie rozstrzygnięcia oddala skargę kasacyjną, a jednocześnie, gdyby zarzuty strony okazały się skuteczne, zmienia uzasadnienie.
W konsekwencji nie można uznać za faktycznie udzieloną pomoc prawną opinii o braku podstaw do wniesienia skargi kasacyjnej, w sytuacji gdy jej autorka błędnie stoi na stanowisku, że skarżącemu nie przysługuje legitymacja do wniesienia skargi kasacyjnej z uwagi na brak interesu prawnego.
Po drugie, wobec złożenia skargi kasacyjnej przez Wojewodę Łódzkiego, czynnością, jakiej powinien dopełnić pełnomocnik skarżącego w celu zaprezentowania to złożenie odpowiedzi na skargę kasacyjną, czego jednak nie uczynił. Podkreślenia przy tym wymaga, że ustanowienie adwokata w ramach prawa pomocy służy nie tylko podejmowaniu przez pełnomocnika czynności objętych przymusem adwokacko-radcowskim, ale wszelkich czynności, które mają znaczenie na danym etapie postępowania.
Wobec powyższego na podstawie art. 250 oraz art. 258 § 2 pkt 8 p.p.s.a. orzeczono jak w postanowieniu.
lf