Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi - Wydział II w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Renata Kubot-Szustowska po rozpoznaniu w dniu 5 października 2016 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku M. Ś. o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji w sprawie ze skargi M. Ś. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...]r. nr [...] w przedmiocie odszkodowania za wywłaszczoną nieruchomość p o s t a n a w i a: odmówić wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji. A. P.
W dniu 9 września 2016 r. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi wpłynęła, złożona za pośrednictwem organu, skarga M. Ś. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...]r. w przedmiocie odszkodowania za wywłaszczoną nieruchomość. Formułując szereg wniosków procesowych strona skarżąca wystąpiła o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji wskazując, iż wykonanie decyzji będzie rodziło znaczne negatywne skutki, tak w sferze majątkowej skarżącej, jak i osobistej.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z treścią art. 61 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2016 r., poz. 718 ze zm., przywoływana w dalszej części uzasadnienia jako: P.p.s.a.) po przekazaniu sądowi skargi sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części zaskarżonego aktu lub czynności, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Postanowienie, o którym wyżej mowa sąd może wydać na posiedzeniu niejawnym (art. 61 § 5 P.p.s.a.).
Warunkiem wstrzymania wykonania zaskarżonego aktu lub czynności jest wykazanie we wniosku okoliczności wskazanych w art. 61 § 3 P.p.s.a. - wystąpienia niebezpieczeństwa nastąpienia znacznej szkody lub trudnych do odwrócenia skutków w wyniku wykonania zaskarżonego aktu lub czynności. Oznacza to, iż na stronie występującej o wstrzymanie wykonania aktu spoczywa obowiązek przedstawienia okoliczności, które pozwolą sądowi na dokonanie oceny, czy spełnione są przesłanki uzasadniające wstrzymanie wykonania aktu lub czynności. Aby wniosek mógł być rozpatrzony pozytywnie, strona musi wskazać konkretne zagrożenia płynące z wykonania decyzji. Sąd musi bowiem dysponować wiarygodnie wykazanymi faktami, które pozwolą mu na zastosowanie przedmiotowej instytucji, która - co należy jeszcze raz podkreślić - jest wyjątkiem od zasady wynikającej z przepisu art. 61 § 1 P.p.s.a. Bezsprzecznie, samo żądanie wstrzymania wykonania zaskarżonego aktu lub powołanie się przez wnioskodawcę na ustawowe przesłanki bez wskazania, na czym one polegają w realiach konkretnej sprawy, w żaden sposób nie uzasadnia uczynienia zadość temu żądaniu. Innymi słowy dokonywana przez sąd ocena wystąpienia w określonym przypadku przesłanek, o których mowa w art. 61 § 3 P.p.s.a. jest możliwa i w dużym stopniu zależy od argumentacji przedstawionej we wniosku, która powinna być spójna i odnosząca się do konkretnej sytuacji wnioskodawcy. Zatem w celu wykazania, że zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenie skutków wnioskodawca ma obowiązek wykazać istnienie konkretnych okoliczności pozwalających stwierdzić, że wstrzymanie aktu lub czynności jest zasadne. Ogólnikowe twierdzenia wyrażane przez wnioskodawcę, pozbawione szerszego uzasadnienia, nie mogą stanowić podstawy do orzeczenia przez sąd o wstrzymaniu wykonania zaskarżonego aktu.
W niniejszej sprawie skarżąca nie wywiązała się z obowiązku chociażby uprawdopodobnienia, iż zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub trudnych do odwrócenia skutków, tym samym brak jest podstaw do zastosowania instytucji ochrony tymczasowej określonej w art. 61 § 3 P.p.s.a. Lakoniczne wskazanie na ewentualne skutki w sferze majątkowej i osobistej strony uniemożliwiają sądowi przeprowadzenie obiektywnej oceny, czy w rozpoznawanej sprawie faktycznie zachodzą przesłanki do zastosowania art. 61 § 3 P.p.s.a. Jedynie z lektury uzasadnienia zarzutów skargi można wywieść, iż strona obawia się tego, że grozi jej szkoda w postaci utraconych przyszłych korzyści, w wysokości różnicy między zbyt niskim odszkodowaniem, które zostało orzeczone na podstawie zaskarżonej decyzji, a odszkodowaniem należnym w "słusznej" wysokości. Godzi się jednak wyjaśnić, iż wykonanie zaskarżonej decyzji nie niesie za sobą żadnej realnej groźby wyrządzenia znacznej szkody po stronie skarżącej, a już tym bardziej trudnych do odwrócenia skutków. Odszkodowanie za wywłaszczoną nieruchomość ma bowiem charakter świadczenia pieniężnego i z natury rzeczy skutki wykonania takiego świadczenia są niewątpliwie odwracalne. Natomiast trudne do odwrócenia skutki to prawne lub faktyczne konsekwencje, które raz zaistniałe powodują istotną lub trwałą zmianę rzeczywistości, a powrót do stanu poprzedniego będzie albo niemożliwy, albo może nastąpić tylko przy stosunkowo dużym nakładzie sił i środków. Będzie to miało miejsce w takich wypadkach, gdy grozi definitywna utrata przedmiotu świadczenia, który wskutek swych właściwości nie może być zastąpiony jakimś innym przedmiotem, a jego surogat w postaci sumy pieniężnej nie przedstawiałby dla skarżącej żadnego znaczenia, albo gdyby zachodziło zagrożenie życia lub zdrowia.
W niniejszej sprawie potencjalny uszczerbek w majątku skarżącej będzie mógł być usunięty przez wyrównanie różnicy między kwotą wypłaconą, a kwotą należną, oczywiście pod warunkiem, że zarzuty skarżącej okażą się zasadne i zapadnie ostateczna decyzja ustalająca kwotę odszkodowania w oczekiwanej przez stronę wysokości. Jest to jednak zdarzenie przyszłe i niepewne, natomiast celem instytucji wstrzymania wykonania decyzji jest ukształtowanie stosunków do czasu rozpoznania skargi w zakresie zapobieżenia znacznej szkodzie lub trudnym do odwrócenia skutkom, a nie ocena legalności decyzji.
Wobec powyższego, w ocenie sądu nie budzi wątpliwości okoliczność, iż wniosek skarżącej o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji nie został poparty żadną argumentacją, którą sąd mógłby poddać analizie. W tym stanie rzeczy, sąd na podstawie art. 61 § 3 i § 5 P.p.s.a. orzekł jak w postanowieniu.
A. P.