Konieczność dokonania wykładni wyroku zachodzi wówczas, gdy jego treść jest sformułowania w sposób niejasny, który może budzić wątpliwości co do samego rozstrzygnięcia, zakresu powagi rzeczy osądzonej, a także sposobu jego wykonania. Wykładnia może dotyczyć zarówno sentencji, jak i uzasadnienia. Przy czym wynik wykładni nie może prowadzić do nowego rozstrzygnięcia bądź do sprzeczności z sentencją wyroku lub jego uzasadnieniem. Dokonanie wykładni wyroku może nastąpić z urzędu, jak i na wniosek strony. Wniosek strony winien odpowiadać wymogom pisma procesowego, o których mowa w art. 46 p.p.s.a. oraz zawierać wyraźne oznaczenie, który fragment uzasadnienia jest dla strony niezrozumiały bądź nasuwa określone wątpliwości i dlaczego (por. B. Dauter, B. Gruszczyński, A. Kabat, M. Niezgódka-Medek Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz., Warszawa 2009, s. 426-427).
Przedmiotem wykładni może być zarówno sentencja, jak i jego uzasadnienie, zaś potrzeba jej dokonania zachodzi w sytuacji, gdy treść orzeczenia jest sformułowana w sposób niejasny, a wykładnia ma na celu wyjaśnienie wątpliwości, jakie mogą powstać przy wykonywaniu wyroku, bądź też co do innych skutków orzeczenia, np. zakresu powagi rzeczy osądzonej. Wykładnia wyroku, może mieć miejsce tylko wówczas, gdy zachodzą wątpliwości co do treści wyroku i jest on sformułowany w sposób niejasny. Wykładnia wyroku nie może prowadzić do uzupełnienia podjętego rozstrzygnięcia przez poszerzenie go o inne elementy, ani też do formułowania przez sąd dodatkowych motywów podjętego rozstrzygnięcia lub modyfikacji motywów poprzednio wskazanych. Przedmiotem wykładni mogą być jedynie rzeczywiste wątpliwości co do istoty rozstrzygnięcia zawartego w sentencji orzeczenia, a nie udzielanie odpowiedzi na kreowane przez stronę pytania; za szczególnie pozbawione podstaw prawnych uważa się domaganie się przez stronę dokonania wykładni wyroku stanowiące w istocie polemikę z odmiennym, niż oczekiwała strona, stanowiskiem sądu zaprezentowanym w orzeczeniu (postanowienie WSA w Poznaniu z dnia 4 kwietnia 2014 r., IV SAB/Po 133/13 - http://orzeczenia.nsa.gov.pl).
Dokonując analizy przedstawionej przez skarżącego argumentacji zawartej we wniosku o wykładnię, w ocenie sądu skarżący w istocie zmierza do zakwestionowania trafności rozstrzygnięcia. Sentencja wyroku z dnia 9 stycznia 2015 r. jak i jego uzasadnienie nie nasuwają żadnych wątpliwości, rozstrzygnięcie jest bowiem jednoznaczne - oddala skargę, także treść uzasadnienia nie nasuwa żadnych wątpliwości. Podobnie, takich wątpliwości nie budzi opisany w sentencji przedmiot kontroli sądowoadministracyjnej, gdyż wskazany jest organ, który wydał zaskarżony akt z zakresu administracji publicznej, podana jest data jego wydania i indywidualizujący ten akt numer, nadany mu przez organ go wydający. Sformułowane we wniosku o wykładnię wyroku zastrzeżenia co do jego treści, w ocenie strony czyniące wniosek zasadnym, zmierzają do zmian merytorycznych, polegających na reinterpretacji uzasadnienia, czy jego poszerzenia o inne elementy istotne zdaniem wnioskodawcy, nadto do formułowania przez sąd dodatkowych motywów podjętego rozstrzygnięcia lub modyfikacji motywów poprzednio wskazanych. Bezsprzecznie, przedmiotem wykładni mogą być jedynie rzeczywiste wątpliwości co do istoty rozstrzygnięcia zawartego w sentencji orzeczenia, a nie udzielanie odpowiedzi na kreowane przez stronę pytania.