Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Joanna Cylc-Malec po rozpoznaniu w dniu 27 listopada 2013 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi A. F. na decyzję Wojewody z dnia [...] nr [...] w przedmiocie zwrotu wywłaszczonej nieruchomości - w zakresie wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji p o s t a n a w i a odmówić wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji.
Decyzją z dnia [...] nr [...] Wojewoda - po rozpatrzeniu odwołania A. F. od decyzji Starosty z dnia [...] nr [...], umarzającej jako bezprzedmiotowe postępowanie w sprawie zwrotu nieruchomości oznaczonej jako działki nr [...] o pow. [...]ha i nr [...] o pow. [...] ha, położonej przy ul. [...] w L. - utrzymał w mocy decyzję organu I instancji.
A. F. - reprezentowana przez radcę prawnego A. W. - wniosła na powyższą decyzję skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie. W skardze, obok zarzutów kwestionujących ww. decyzję, pełnomocnik skarżącej zawarł również wniosek o wstrzymanie jej wykonania.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie zważył, co następuje:
Wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji nie zasługuje na uwzględnienie.
Stosownie do art. 61 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.), dalej "p.p.s.a.", wniesienie skargi nie wstrzymuje wykonania aktu lub czynności. Jednakże w myśl § 3 cytowanego przepisu sąd, na wniosek skarżącego, może wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części zaskarżonego aktu lub czynności, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków.
Należy podkreślić, iż instytucja wstrzymania wykonania zaskarżonego aktu administracyjnego jest tymczasową formą zabezpieczenia interesów strony. Pozwala ona na uniknięcie wywołania po stronie skarżącego niekorzystnych skutków aktu w sytuacji, gdy nie zostało w sprawie wydane orzeczenie kończące postępowanie sądowoadministracyjne. Jak wynika z powołanej na wstępie regulacji, podstawową przesłanką wstrzymania wykonania decyzji jest wykazanie przez wnioskodawcę niebezpieczeństwa wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków.
Jednakże bez względu na to, czy strona skarżąca poparła swój wniosek przekonującą argumentacją, decydującą kwestią w rozpoznawanej sprawie jest charakter objętego wnioskiem zaskarżonego rozstrzygnięcia. Należy bowiem zaznaczyć, że wstrzymanie wykonania może dotyczyć wyłącznie takich aktów, które nadają się do wykonania i wymagają wykonania. Przez pojęcie wykonania aktu należy zaś rozumieć spowodowanie w sposób dobrowolny lub doprowadzenie w trybie egzekucji do takiego stanu rzeczy, który jest zgodny z rozstrzygnięciem zawartym w akcie.
Zatem nie kwalifikują się do wykonania te spośród aktów prawnych, które dla sprowadzenia stanu prawnego lub faktycznego w nim określonego nie wymagają czynności podmiotów uprawnionych. W rzeczywistości więc problem wykonania aktu administracyjnego dotyczy aktów zobowiązujących, ustalających dla ich adresatów nakazy powinnego zachowania lub zakazy określonego zachowania, aktów, na podstawie których określony podmiot uzyskuje równocześnie uprawnienie i mocą którego zostają na niego nałożone obowiązki. (por. P. Tarno, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Komentarz LexisNexis, Waarszawa 2005, s. 295).
Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy Sąd uznał, że zaskarżona decyzja, wydana w przedmiocie umorzenia postępowania w sprawie zwrotu wywłaszczonej nieruchomości, należy do kategorii aktów administracyjnych nie podlegających wykonaniu. Nie wymaga ona bowiem żadnej czynności strony. Nie nakłada ona na stronę żadnych obowiązków ani też nie ustanawia nakazu określonego zachowania, nie zmienia ona też dotychczasowej sytuacji strony na niekorzyść. W konsekwencji wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji nie mógł zostać uwzględniony.
Ubocznie wypada jednak również zauważyć, że przedmiotowy wniosek nie zasługiwał na uwzględnienie także z tego względu, że nie został on przez stronę skarżącą w żaden sposób uzasadniony.
Z tych wszystkich względów Sąd, działając na podstawie art. 61 § 3 w zw. z § 5 p.p.s.a. orzekł, jak w sentencji postanowienia.