Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Witold Falczyński po rozpoznaniu w dniu 20 lipca 2010 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi J. W. na decyzję Wojewody z dnia [...] r., nr [...] w przedmiocie ograniczenia sposobu korzystania z nieruchomości w zakresie wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji p o s t a n a w i a oddalić wniosek.
J. W. wniósł o wstrzymanie wykonania decyzji Wojewody z dnia [...] r., nr [...] w przedmiocie ograniczenia sposobu korzystania z nieruchomości położonej w L. obręb [...], oznaczonej jako działki nr [...], [...] oraz część działki nr [...].
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Przepis art. 61 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm. - zwanej dalej: p.p.s.a.) stanowi, że wniesienie skargi do sądu nie wstrzymuje wykonania zaskarżonego aktu lub czynności. Jednakże, w myśl art. 61 § 3 p.p.s.a., gdy zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, sąd może na wniosek skarżącego wstrzymać wykonanie tego aktu lub czynności w całości lub w części, z wyjątkiem przepisów prawa miejscowego, które weszły w życie, chyba że ustawa szczególna wyłącza wstrzymanie ich wykonania.
Zauważyć zatem należy, że adresatem tej normy prawnej jest sąd, który rozważa kwestię wstrzymania lub odmowy wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji po złożeniu wniosku przez stronę, zaś warunkiem wydania przez sąd postanowienia o wstrzymaniu aktu lub czynności jest wykazanie przez stronę we wniosku okoliczności uzasadniających możliwość wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Uzasadnienie wniosku powinno zatem odnosić się do konkretnych zdarzeń (okoliczności) świadczących o tym, że w stosunku do wnioskodawcy wstrzymywanie wykonania zaskarżonego aktu lub czynności jest uzasadnione (Komentarz do art. 61 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1270), (w:) B. Dauter, B. Gruszczyński, A. Kabat, M. Niezgódka-Medek, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Zakamycze, 2005).
W rozpoznawanej sprawie strona skarżąca nie wskazała żadnych podstaw uzasadniających wystąpienie przesłanek, od których zależy wstrzymanie decyzji.
Analizując zakres i skutki prawne zaskarżonej decyzji, Sąd wziął pod uwagę, że rozstrzygniecie to dotyczy czasowego ograniczenia sposobu korzystania z nieruchomości. Jednakże z zebranego materiału dowodowego nie można w żaden sposób wywnioskować, aby realizacja tej decyzji w kontekście stwierdzonych okoliczności faktycznych mogła być uznana za powodującą powstanie niebezpieczeństwa wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Dodatkowym argumentem potwierdzającym powyższą tezę jest treść art. 124 ust. 4 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2010 r. Nr 102, poz. 651 ze zm.), zgodnie z którym, na osobie lub jednostce organizacyjnej występującej o zezwolenie na ograniczenie sposobu korzystania z nieruchomości ciąży obowiązek przywrócenia nieruchomości do stanu poprzedniego, niezwłocznie po założeniu lub przeprowadzeniu ciągów, przewodów i urządzeń, o których mowa w art. 124 ust. 1 ustawy. Jeżeli przywrócenie nieruchomości do stanu poprzedniego jest niemożliwe albo powoduje nadmierne trudności lub koszty, organ ustala odpowiednie odszkodowanie.
Wobec powyższego, w ocenie Sądu, brak jest przesłanek wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji w oparciu o dyspozycję art. 61 § 3 p.p.s.a. Skarżący nie uprawdopodobnił bowiem, iż zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody czy trudnych do odwrócenia skutków, nadto przesłanki takie nie wypływają z treści samej zaskarżonej decyzji.
Z powyższych względów Sąd orzekł jak w sentencji na podstawie art. 61 § 3 p.p.s.a.