Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Witold Falczyński po rozpoznaniu w dniu 12 marca 2010 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku J. P. o sporządzenie uzasadnienia postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 25 lutego 2010 r., sygn. akt II SA/Lu 410/09 w sprawie ze skargi J. P. na decyzje Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności orzeczenia w sprawie przejęcia gospodarstwa rolnego na rzecz Skarbu Państwa postanawia: odmówić sporządzenia uzasadnienia postanowienia.
Postanowieniem zapadłym na rozprawie w dniu 25 lutego 2010 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie nie uwzględnił wniosku skarżącego J. P. o uzupełnienie wyroku tut. Sądu z dnia 10 listopada 2009 r., sygn. akt II SA/Lu 410/09.
Pismem z dnia 26 lutego 2010 r., skarżący wniósł o sporządzenie i doręczenie uzasadnienia ww. postanowienia, błędnie nazywając orzeczenie to wyrokiem.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Przedmiotem postanowienia z 25 lutego 2010 r., którego dotyczy wniosek o sporządzenie uzasadnienia, jest odmowa uzupełnienia wyroku tut. Sądu z dnia 10 listopada 2009 r. oddalającego skargę J. P. na decyzje Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] r. w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności orzeczenia w sprawie przejęcia gospodarstwa rolnego na rzecz Skarbu Państwa. Postanowienie to zostało wydane na rozprawie.
Zgodnie z art. 163 § 1 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), dalej p.p.s.a., postanowienia ogłoszone na rozprawie sąd uzasadnia, gdy podlegają zaskarżeniu i doręcza stronom.
Zgodnie z art. 194 § 1 p.p.s.a. zażalenie przysługuje w przypadkach przewidzianych w ustawie, a ponadto na postanowienia, których przedmiotem jest rozstrzygnięcie wymienione w pkt 1 - 10 tego przepisu.
Analiza poszczególnych punktów art. 194 § 1 p.p.s.a. oraz przepisów dotyczących rektyfikacji orzeczeń (sprostowania, wykładni, uzupełniania) tj. art. 156 - 159 p.p.s.a. uprawnia do wniosku, że na postanowienie w przedmiocie odmowy uzupełnienia wyroku nie przysługuje zażalenie. Przepis art. 194 § 1 pkt 6 p.p.s.a. wymienia jedynie sprostowanie lub wykładnię orzeczenia albo ich odmowę, nie wprowadzając instytucji zażalenia na odmowę uzupełnienia wyroku. Niedopuszczalność przedmiotowego środka zaskarżenia potwierdza również doktryna (vide B. Dauter i inni "Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz", Lex 2009, teza 12 do art. 157 p.p.s.a.).
Na postanowienie odmawiające uzupełnienia wyroku nie przysługuje również skarga kasacyjna, bowiem takie postanowienie nie kończy postępowania w sprawie w rozumieniu art. 173 § 1 p.p.s.a. Przez postanowienie kończące postępowanie należy rozumieć takie, które kończy całe postępowanie lub zamyka drogę do wydania wyroku.
W tej sytuacji skoro skarżącemu nie przysługuje żaden środek zaskarżenia na przedmiotowe postanowienie o odmowie uzupełnienia wyroku, to zgodnie z wyżej podanym art. 163 § 1 p.p.s.a., nie przysługuje mu również prawo otrzymania jego uzasadnienia.
Z podanych wyżej względów na podstawie art. 141 § 3 w zw. art. 166 p.p.s.a., należało orzec jak w sentencji postanowienia.