Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący: sędzia WSA Jacek Czaja po rozpoznaniu w dniu 14 sierpnia 2018 r. na posiedzeniu niejawnym w sprawie ze skargi H. T.-R. na decyzję Inspektor Nadzoru Budowlanego z dnia [...] r. Nr [...] w przedmiocie odmowy udostępnienia informacji publicznej w zakresie sprzeciwu H. T.-R. od postanowienia o odmowie przyznania prawa pomocy postanawia utrzymać w mocy zaskarżone postanowienie.
H. T.-R. wniosła o przyznanie prawa pomocy w zakresie częściowym, poprzez zwolnienie w całości od kosztów sądowych.
Skarżąca wskazała, że prowadzi wspólne gospodarstwo domowe wraz z mężem, utrzymując się z emerytury męża w kwocie [...]złotych netto oraz swojej emerytury w kwocie [...]złotych netto. Łączny miesięczny dochód gospodarstwa domowego skarżącej wynosi [...] złotych. Do kosztów utrzymania koniecznego gospodarstwa domowego skarżąca zaliczyła wydatki na media, opłaty, ubezpieczenie - [...] złotych, leczenie, rehabilitację - [...] złotych, środki czystości i higieny - [...] złotych, żywność i inne wydatki - [...] złotych (według oświadczenia zawartego na druku PPF).
W odpowiedzi na wezwanie referendarza sądowego do nadesłania dokumentów źródłowych i dodatkowych oświadczeń, skarżąca złożyła pismo, w którym wyjaśniła, że nie przedłoży żądanych rachunków i paragonów.
Postanowieniem z dnia 19 lipca 2018 r. referendarz sądowy odmówił skarżącej przyznania prawa pomocy.
Od tego postanowienia skarżąca złożyła sprzeciw, w którym przedstawiła swoją sytuację osobistą i majątkową. W tym zakresie wskazała, że koszty związane z postępowaniem sądowym uniemożliwią jej poniesienie niezbędnych wydatków na zakup żywności, środków higieny czy bieżących kosztów związanych z wiekiem i stanem zdrowia, co w konsekwencji doprowadzi do powstania uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje.
Sprzeciw jest niezasadny.
Skarżąca wnosiła o przyznania jej prawa pomocy w zakresie częściowym poprzez zwolnienie w całości od kosztów sądowych. Stosownie do art. 246 § 1 pkt 2 p.p.s.a. przyznanie prawa pomocy osobie fizycznej następuje w zakresie częściowym, gdy wykaże, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania, bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny. Ustalenie wystąpienia przesłanki przyznania prawa pomocy unormowanej w tym przepisie wymaga porównania realnych możliwości finansowych strony wnoszącej o przyznanie prawa pomocy do wysokości kosztów postępowania, o zwolnienie od których wnosi strona oraz ocenę wpływu ponoszenia tych kosztów na możliwość ponoszenia przez stronę kosztów utrzymania koniecznego. Pozostające po poniesieniu kosztów postępowania środki finansowe muszą bowiem umożliwić pokrycie wydatków związanych z kosztami utrzymania koniecznego strony wnoszącej o przyznanie prawa pomocy i jej rodziny. Zgodnie z art. 255 p.p.s.a., możliwe jest wezwanie wnioskodawcy do nadesłania dokumentów źródłowych (rachunki, paragony) i dodatkowych oświadczeń, o ile jest to konieczne dla rozstrzygnięcia sprawy.
Z uzasadnienia zaskarżonego postanowienia wynika, że podstawą rozstrzygnięcia był brak przedłożenia przez skarżącą materiału źródłowego. Stanowisko to należy zaaprobować.
Strona wezwana do złożenia materiałów źródłowych winna z należytą starannością wypełnić treść sądowego wezwania. To w jej interesie leży bowiem przedstawienie informacji służących uzyskaniu prawa pomocy. Sąd nie ma obowiązku poszukiwania dowodów przemawiających za uwzględnieniem żądania. Zadaniem Sądu jest natomiast ocena zasadności wniosku wedle ustawowych przesłanek i w oparciu o zaprezentowany przez stronę materiał źródłowy. Niezastosowanie się do wezwania referendarza do nadesłania dokumentów źródłowych i dodatkowych oświadczeń wskazuje na brak woli współdziałania w zakresie ustalenia rzeczywistej sytuacji bytowej skarżącej.
W ocenie Sądu, w sytuacji gdy skarżąca nie przekazała informacji i dowodów mogących w pełni obrazować jej sytuację finansową i majątkową, należało uznać, że nie spełnia przesłanki określonej w art. 246 § 1 pkt 2 p.p.s.a.
Na marginesie jedynie należy wskazać, iż dla rozpoznania wniosku o przyznanie prawa pomocy w niniejszej sprawie, nie ma znaczenia okoliczność, że w innej sparwie ( II SA/Lu 802/17) przyznawano skarżącej prawo pomocy w zakresie częściowym poprzez ustanowienie adwokata. Należy bowiem mieć na uwadze pogląd ugruntowany w orzecznictwie sądów administracyjnych, że orzeczenie w przedmiocie prawa pomocy winno wynikać ze zrównoważonej i wzajemnej oceny dwóch elementów: rozmiaru kosztów, jakie musi ponieść strona wnioskująca o prawo pomocy na poczet konkretnego postępowania sądowego, jak i aktualnych możliwości płatniczych jej samej oraz osób pozostających z taką osobą we wspólnym gospodarstwie domowym. Skoro zatem w każdej sprawie inaczej kształtowane są koszty postępowania, a sytuacja wnioskodawcy może ulegać zmianom w czasie, to wcześniejsze przyznanie prawa pomocy nie stanowi samo w sobie argumentu uzasadniającego pozytywne rozpatrzenie wniosku.
Z tych względów Sąd, na podstawie art. 260 p.p.s.a. orzekł jak w sentencji.