Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Witold Falczyński po rozpoznaniu w dniu 31 sierpnia 2016 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi T. T. na decyzję Wojewody z dnia [...] r., nr [...] w przedmiocie ograniczenia sposobu korzystania z nieruchomości; w zakresie wniosku skarżącej o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji p o s t a n a w i a odmówić wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji.
T. T. reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika w skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie na decyzję Wojewody z dnia [...] r., nr [...] w przedmiocie ograniczenia sposobu korzystania z nieruchomości, wniosła o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie zważył, co następuje:
Wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji nie zasługuje na uwzględnienie.
Zgodnie z przepisem art. 61 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016 r. poz. 718 ze. zm., dalej jako "p.p.s.a."), wniesienie skargi nie wstrzymuje wykonania aktu lub czynności. Jednakże w myśl § 3 cytowanego przepisu sąd, na wniosek skarżącego, może wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części zaskarżonego aktu lub czynności, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków.
Z przepisu tego wynika, że wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu lub czynności stanowi odstępstwo od zasady wyrażonej w art. 61 § 1 p.p.s.a. i uzasadnione jest jedynie w wyjątkowych okolicznościach. Jedną z tych okoliczności jest niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody, rozumianej jako szkoda majątkowa lub niemajątkowa, która nie będzie mogła być wynagrodzona przez późniejszy zwrot spełnionego świadczenia lub jego wyegzekwowanie ani też nie będzie możliwe przywrócenie rzeczy do stanu pierwotnego (por. postanowienie NSA z dnia 20 grudnia 2004 r., sygn. akt GZ 138/04, niepubl.).
Z kolei druga z przesłanek wstrzymania wykonania zaskarżonego aktu lub czynności sprowadza się do niebezpieczeństwa spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Chodzi w tym przypadku o skutki prawne lub faktyczne, które raz zaistniałe powodują istotną lub trwałą zmianę rzeczywistości, przy czym powrót do stanu poprzedniego może nastąpić tylko po dłuższym czasie lub przy stosunkowo dużym nakładzie sił i środków (por. postanowienie WSA w Białymstoku z dnia 3 sierpnia 2006r., sygn. akt II SA/Bk 352/06, LEX nr 192964).
Podkreślić należy, że instytucja wstrzymania wykonania zaskarżonego aktu administracyjnego jest tymczasową formą zabezpieczenia interesów strony. W związku z tym, to w interesie strony leży wykazanie, że wykonanie decyzji lub innego aktu czy czynności może spowodować znaczną szkodę lub trudne do odwrócenia skutki. Niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, o którym mowa w art. 61 § 3 p.p.s.a., musi bowiem być realne, w związku z czym strona zobowiązana jest skonkretyzować rodzaj szkody grożącej jej na skutek wykonania aktu lub czynności. Brak wskazania we wniosku konkretnej szkody grożącej skarżącemu na skutek wykonania decyzji uniemożliwia jego merytoryczną ocenę (por. postanowienie NSA z dnia 4 października 2010 r., sygn. akt II FZ 460/10, LEX nr 742514).
W ocenie Sądu w niniejszej sprawie nie zostało wykazane, iż zachodzi którakolwiek z przesłanek do wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji. Należy zauważyć, że skarżąca złożonego w tym przedmiocie wniosku nie uzasadniła.
Skarżąca wnosząc o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji nie wskazała bowiem żadnych okoliczności uzasadniających ten wniosek w świetle powołanego wyżej przepisu, lecz podniosła przede wszystkim argumenty merytoryczne dotyczące zaskarżonego aktu.
Niezależnie jednak od braku stosownego uzasadnienia przedmiotowego wniosku Sąd dokonując analizy akt sprawy również nie dopatrzył się podstaw dla jego uwzględnienia, mając przy tym na uwadze interesy wszystkich stron postępowania.
Z tych wszystkich względów Sąd, działając na podstawie art. 61 § 3 i § 5 p.p.s.a. orzekł, jak w sentencji postanowienia.