Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Joanna Cylc-Malec po rozpoznaniu w dniu 11 czerwca 2012 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi P. F. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] r., nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji dotyczącej przejęcia nieruchomości na własność Skarbu Państwa w zakresie skargi kasacyjnej od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 20 grudnia 2011 r., sygn. akt II SA/Lu 817/11 p o s t a n a w i a odrzucić skargę kasacyjną.
Wyrokiem z dnia 20 grudnia 2011 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie oddalił skargę P. F. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] r., nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji dotyczącej przejęcia nieruchomości na własność Skarbu Państwa.
Odpis tego wyroku wraz z uzasadnieniem doręczono pełnomocnikowi skarżącego w dniu 3 lutego 2012 r. (k. 47). Od tego orzeczenia skarżący reprezentowany przez ustanowionego przez siebie nowego pełnomocnika wniósł w dniu 4 marca 2012 r. skargę kasacyjną, nazwaną "zaskarżenie".
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie zważył, co następuje:
W ocenie Sądu skarga kasacyjna złożona w niniejszej sprawie nie poddaje się rozpoznaniu i jako niedopuszczalna podlegała odrzuceniu.
W pierwszej kolejności wskazać należy, iż zgodnie z treścią art. 173 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2012 r., Poz. 270 - dalej p.p.s.a.) od wydanego przez wojewódzki sąd administracyjny wyroku lub postanowienia kończącego postępowanie w sprawie przysługuje skarga kasacyjna do Naczelnego Sądu Administracyjnego, chyba, że przepis szczególny stanowi inaczej.
Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że od w/w wyroku Sądu z dnia 20 grudnia 2011 r. przysługiwała skarga kasacyjna. Tym samym pismo pełnomocnika strony skarżącej zatytułowane jako "zaskarżenie" należy zakwalifikować jako skargę kasacyjną, czyli określony przepisami prawa środek odwoławczy od wyroku Sądu ze wszelkimi tego konsekwencjami.
Jak stanowi art. 176 p.p.s.a. skarga kasacyjna powinna czynić zadość wymaganiom przepisanym dla pisma w postępowaniu sądowym oraz zawierać oznaczenie zaskarżonego orzeczenia ze wskazaniem czy jest ono zaskarżone w całości, czy w części, przytoczenie podstaw kasacyjnych i ich uzasadnienie, wniosek o uchylenie lub zmianę orzeczenia z oznaczeniem zakresu żądanego uchylenia lub zmiany. Przywołany przepis wyróżnia zatem dwie grupy warunków, jakim powinna odpowiadać prawidłowo sporządzona skarga kasacyjna. Mianowicie ten środek zaskarżenia musi spełniać wymagania formalne przewidziane dla każdego pisma procesowego (patrz art. 46, 47 i art. 215 § 1 p.p.s.a.), a ponadto zawierać elementy szczególne o charakterze materialnym (wymagania określone w art. 176 p.p.s.a. po spójniku "oraz"). Podkreślenia przy tym wymaga, że o ile braki formalne środka zaskarżenia podlegają uzupełnieniu w trybie art. 49 § 1 p.p.s.a., takie braki konstrukcyjne (materialne) nie mogą być sanowane i skutkują odrzuceniem środka odwoławczego (por. postanowienie NSA z dnia 16 marca 2004 r., sygn. akt 209/04, publ. ONSAiWSA 2004/1/13).
Ponadto należy wskazać, że Naczelny Sąd Administracyjny kontroluje zgodność zaskarżonego wyroku z prawem materialnym i procesowym w granicach skargi kasacyjnej. biorąc pod rozwagę z urzędu jedynie nieważność postępowania.
Dlatego też w art. 174 p.p.s.a., zawarto wymóg, iż skargę kasacyjną można oprzeć na następujących podstawach: 1) naruszenie prawa materialnego przez błędną wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie; 2) naruszenie przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.