Starszy referendarz sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie Jarosław Harczuk po rozpoznaniu w dniu 26 lutego 2018 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku A. G. o przyznanie prawa pomocy w zakresie częściowym poprzez zwolnienie w całości od kosztów sądowych w sprawie ze skargi W. L. na uchwałę Rady Miasta z dnia [...] r., Nr [...] w przedmiocie skargi na Prezydenta Miasta L. w sprawie wydawania zarządzeń i nakazów niezgodnie ze Statutem Dzielnicy Bronowice p o s t a n a w i a odmówić przyznania prawa pomocy.
A. G., w zakreślonym terminie (data stempla pocztowego - k. 144), na urzędowym formularzu symbol PPF wniosła o przyznanie prawa pomocy w zakresie częściowym poprzez zwolnienie w całości od kosztów sądowych. Wniosek uzasadnił tym, że prowadzi wspólne gospodarstwo domowe z żoną, z którą zamieszkuje w mieszkaniu o powierzchni [...] m2 o wartości [...] złotych i utrzymuje się ze swojej emerytury w kwocie [...]złotych netto. Skarżący jest właścicielem samochodu osobowego m-ki S. rok produkcji 1998 o wartości [...] złotych oraz posiada lokatę (oszczędności z emerytury) w wysokości [...] złotych. Do kosztów utrzymania koniecznego skarżący zaliczył wydatki na czynsz - [...] złotych, remonty - [...] złotych, media - [...] złotych, leczenie - [...] złotych i ubezpieczanie [...] złotych. Skarżący zaznaczył, że wraz z żoną są osobami starczymi ([...] i [...] lata).
Starszy referendarz sądowy stwierdził, że:
Zgodnie z art. 246 § 1 pkt. 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity: Dz.U. z 2017 r. poz. 1326 ze zm., zwanej dalej "p.p.s.a.") przyznanie prawa pomocy osobie fizycznej następuje w zakresie częściowym, gdy wykaże, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania, bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny. Ustalenie wystąpienia przesłanki przyznania prawa pomocy unormowanej w tym przepisie wymaga porównania realnych możliwości finansowych strony wnoszącej o przyznanie prawa pomocy do wysokości kosztów postępowania, o zwolnienie od których wnosi strona oraz ocenę wpływu ponoszenia tych kosztów na możliwość ponoszenia przez stronę kosztów utrzymania koniecznego. W niniejszej sprawie koszty sądowe sprowadzają się do wpisu sądowego od zażalenia wynoszącego 100 złotych. Już tylko z porównania wysokości tych kosztów do wysokości oszczędności zgromadzonych przez skarżącego na lokacie wynika, że wnioskodawca bez konieczności sięgania do emerytury, a więc i bez wywołania uszczerbku w kosztach utrzymania koniecznego, może uiścić wymagane obecnie koszty sądowe. Nie zachodzi zatem przesłanka z art. 246 §1 pkt 2 p.p.s.a. uzasadniająca przyznanie wnioskodawcy prawa pomocy.
Wobec powyższego, referendarz sądowy działając na podstawie art. 258 § 2 pkt 7 p.p.s.a. i art. 246 § 1 pkt 2 p.p.s.a. orzekł jak na wstępie postanowienia.