Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Bogusław Wiśniewski po rozpoznaniu w dniu 17 stycznia 2018 r. na posiedzeniu niejawnym sprzeciwu S. G.-B. od postanowienia starszego referendarza sądowego Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 19 grudnia 2017 r. o odmowie przyznania prawa pomocy w sprawie ze skargi S. G.-B. na decyzję Wojewody z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie sprzeciwu do zgłoszenia zamiaru budowy p o s t a n a w i a utrzymać w mocy zaskarżone postanowienie.
Postanowieniem z dnia 19 grudnia 2017 r. starszy referendarz sądowy w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym w Lublinie odmówił przyznania skarżącej prawa pomocy w żądanym zakresie zwolnienia od kosztów sądowych i ustanowienia adwokata z urzędu.
Z uzasadnienia zaskarżonego postanowienia wynika, że referendarz sądowy stwierdził, że wniosek nie zasługuje na uwzględnienie gdyż skarżąca posiada stałe dochody pokrywające wydatki związane z kosztami utrzymania oraz ma zaspokojone potrzeby mieszkaniowe. Nie można więc jej zaliczyć do osób ubogich bądź, których dochody nie są w stanie pokryć wydatków związanych z najistotniejszymi potrzebami życiowym. W jego ocenie nie można również stwierdzić, że skarżąca nie ma realnych, rzeczywistych możliwości zdobycia środków finansowych, które mogłaby przeznaczyć na pokrycie kosztów swojego udziału w postępowaniu. Jak bowiem wyjaśniła jej syn zobowiązał się przeznaczyć kwotę 5.000,00 - 7.000,00 złotych na odbudowę garażu. Tak więc skarżąca ma rzeczywistą możliwość pozyskania środków finansowych. Skoro tak to środki te powinna przeznaczyć w pierwszej kolejności na pokrycie kosztów swojego udziału w niniejszym postępowaniu zwłaszcza, że ich wysokość umożliwia poniesienie wszystkich jego kosztów bez narażania skarżącej na uszczerbek w kosztach utrzymania koniecznego.
W sprzeciwie od opisanego wyżej orzeczenia przedstawiła swoją sytuację zdrowotną, majątkową i dochodową. W tym zakresie wskazała, że ma przewlekłe problemy zdrowotne, potrzebuje stałej rehabilitacji, nie ma rodziny blisko siebie, więc za najmniejszą usługę jest zmuszona płacić. Do kosztów utrzymania skarżąca zalicza także wydatki związane z remontami kapitalnymi i bieżącymi, a także awariami nie tylko w jej mieszkaniu, ale także w kamienicy w której mieszka. Jak podniosła wszystkie posiadane przez nią środki finansowe pochłaniają wydatki związane z codziennym życiem. Skarżącą ponosi także koszty utrzymania samochodu osobowego (tj. benzyny, remontów, wymiany części zamiennych), który jest jej niezbędny w obecnych warunkach zdrowotnych. Zakup drobnego sprzętu AGD jest wielkim wyrzeczeniem i "zaciśnięciem pasa". Dodała, że w sytuacji odbudowy garażu, syn co prawda zagwarantował jej pokrycie wynikłych z tego kosztów, jednak nie deklaruje jej permanentnego, comiesięcznego wsparcia finansowego.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie zważył, co następuje:
Sprzeciw nie zasługuje na uwzględnienie.
Zgodnie z art. 246 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017 r., poz. 1369) prawo pomocy w zakresie obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienie adwokata, może być przyznane osobie fizycznej, gdy ta wykaże, że nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania.
W rozpatrywanej sprawie, w ocenie sądu, referendarz sądowy prawidłowo uznał, że nie zachodzą zawarte w przywołanym przepisie przesłanki warunkujące przyznanie stronie prawa pomocy.
Należało zgodzić się z twierdzeniem referendarza sądowego, że przedmiotem badania przy analizie wniosku o przyznanie prawa pomocy jest całokształt okoliczności związanych z sytuacją materialną wnioskodawcy. Stąd sąd dokonując oceny możliwości strony w zakresie ponoszenia kosztów postępowania sądowego bierze pod uwagę nie tylko sytuację majątkową i dochody wnioskodawcy lecz również innych osób, które na tę sytuację mają jakikolwiek wpływ (por. postanowienie NSA z dnia 28 lipca 2009 r., sygn. akt I FZ 262/09 - Lex nr 552223) . Stąd niezasadne są twierdzenia strony o konieczności uwzględnienie wyłącznie środków jakimi sama dysponuje bez uwzględnienia środków, które jej syn zagwarantował celem pokrycia kosztów odbudowy przedmiotowego garażu. Te natomiast z całą pewnością nie pozwalają na zwolnienie strony od kosztów sądowych w jakimkolwiek zakresie.
Podkreślenia wymaga, że ocena zasadności wniosku o prawo pomocy polega na dokonaniu porównania wysokości obciążeń finansowych w postępowaniu sądowym z rzeczywistymi możliwościami płatniczymi strony. W tej sytuacji bierze się pod uwagę obiektywnie możliwości pozyskania środków na opłacenie kosztów sądowych z jakichkolwiek źródeł. Skoro skarżąca wskazała, że będzie miała możliwość pozyskania środków w wysokości 5.000-7.000 zł to nie można uznać, że nie jest w stanie ponieść kosztów niniejszego postępowania sądowego w wysokości wskazanej w zaskarżonym postanowieniu. W tym kontekście bez znaczenia jest cel przeznaczenia tych środków (odbudowa garażu), skoro nie jest on związany z zaspokojeniem podstawowych potrzeb egzystencjalnych, to może je w pierwszej kolejności przeznaczyć na pokrycie kosztów sądowych.
Mając na względzie powyższe sąd uznał, że prawidłowo referendarz sądowy odmówił skarżącej przyznania prawa pomocy z uwagi na brak przesłanek określonych w art. 246 § 1 p.p.s.a.
W tym stanie rzeczy, na podstawie art. 260 § 1 p.p.s.a., orzeczono o utrzymaniu zaskarżonego postanowienia w mocy.