Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ewa Osipuk po rozpoznaniu w dniu 28 stycznia 2016 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku "[...]" o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji w sprawie ze skargi "[...]" na decyzję Wojewody "[...]" z dnia 13 października 2015 r., nr "[...]" w przedmiocie zezwolenia na zajęcie nieruchomości postanawia odmówić wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji.
"[...]", w skardze wniesionej na decyzję Wojewody "[...]" z dnia 13 października 2015 r. w przedmiocie zezwolenia na zajęcie nieruchomości, zawarli wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji.
Skarżący stwierdzili, że niezwłoczne wykonanie zajęcia części nieruchomości spowoduje obniżenie wartości rynkowej gruntu i wykluczy możliwość podziału nieruchomości na działki rekreacyjne.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 61 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.), powoływanej dalej jako p.p.s.a., wniesienie skargi nie wstrzymuje wykonania aktu lub czynności. Natomiast po przekazaniu sądowi skargi sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części aktu lub czynności, o których mowa w § 1, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, z wyjątkiem przepisów prawa miejscowego, które weszły w życie, chyba, że ustawa szczególna wyłącza wstrzymanie ich wykonania (art. 61 § 3 p.p.s.a.).
Instytucja wstrzymania wykonania zaskarżonego aktu ma charakter wyjątkowy i jej zastosowanie może mieć miejsce wyłącznie w sytuacji stwierdzenia, że zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, gdyby akt lub czynność zostały wykonane. Użycie przez ustawodawcę w art. 61 § 3 p.p.s.a. zwrotów nieostrych wiąże się z koniecznością konkretyzacji zawartej w nich normy ogólnej. W postanowieniu z dnia 20 grudnia 2004 r., sygn. akt GZ 138/04 (dostępne w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych http://orzeczenia.nsa.gov.pl, dalej jako "CBOSA"), Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że "znaczna szkoda" to taka, która nie będzie mogła być wynagrodzona przez późniejszy zwrot spełnionego świadczenia lub jego wyegzekwowanie ani też nie będzie możliwe przywrócenie rzeczy do stanu pierwotnego. Będzie to miało miejsce, w przypadku gdy grozi utrata przedmiotu świadczenia, który wskutek swoich właściwości nie może być zastąpiony jakimś innym przedmiotem, a jego wartość nie przedstawiałaby znaczenia dla skarżącego lub gdyby zachodziło niebezpieczeństwo poniesienia straty na życiu i zdrowiu. Natomiast trudne do odwrócenia skutki to takie prawne lub faktyczne skutki, które raz zaistniałe powodują istotną lub trwałą zmianę rzeczywistości, przy czym powrót do stanu poprzedniego może nastąpić po dłuższym czasie lub przy stosunkowo dużym nakładzie sił i środków (tak w postanowieniu WSA w Białymstoku z dnia 3 sierpnia 2006 r., sygn. akt II SA/Bk 352/06, CBOSA). Podkreślenia zatem wymaga, że podstawową przesłanką wstrzymania wykonania decyzji jest wykazanie we wniosku na niebezpieczeństwa wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków.
Do wykazania, że zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, nie jest wystarczające samo twierdzenie strony. Uzasadnienie wniosku powinno się bowiem odnosić do konkretnych okoliczności pozwalających wywieść, że wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji jest zasadne w stosunku do konkretnego wnioskodawcy. Jego twierdzenia powinny być zatem poparte dokumentami źródłowymi. W interesie strony leży więc takie sformułowanie wniosku, aby powołane w nim okoliczności wskazywały na zajście przesłanek wstrzymania wykonania. Twierdzenia te winny zaś zostać poparte niezbędnym odwołaniem się do materiałów źródłowych, jak również skonkretyzowanych danych, wystarczająco obrazujących sytuację. Brak takiego odniesienia uniemożliwia pozytywną weryfikację wiarygodności wniosku, a w rezultacie - przychylenie się do zgłoszonego żądania (zob. Naczelny Sąd Administracyjny w postanowieniach z dnia: 20 lipca 2015 r. sygn. akt II FZ 542/15, 22 marca 2011 r., sygn. akt II GSK 373/11; 30 kwietnia 2010 r. sygn. akt II FZ 110/10 CBOSA).
Dokonując oceny wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji, Sąd uznał, że nie zasługuje on na uwzględnienie. Powołana przez skarżących okoliczność związana z ewentualnym obniżeniem wartości ich nieruchomości i niemożności jej podziału na działki rekreacyjne, nie uzasadnia zastosowania instytucji wstrzymania wykonania decyzji. Jak już wyżej podniesiono, we wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji należy co najmniej uprawdopodobnić wystąpienie przesłanek, o których mowa w art. 61 § 3 p.p.s.a. Konieczne jest przy tym przytoczenie spójnej argumentacji, popartej faktami oraz ewentualnie odnoszącymi się do nich dowodami, które uzasadniają wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu. Ogólnikowe wywody strony skarżącej, dotyczące obawy związanej z obniżeniem wartości działki, nie stanowią wystarczającej podstawy pozwalającej uznać, iż wykonanie zaskarżonej decyzji spowoduje po stronie skarżącej powstanie trudnych do odwrócenia skutków lub znacznej szkody. Skarżący nie wskazali nawet, jakie mogą wystąpić rozmiary szkód, powstałych wskutek wykonania decyzji, przy czym nie chodzi o wyliczenie wielkości tych szkód, lecz o wykazanie, że może to być szkoda znaczna.
W związku z powyższym należało uznać, że w sprawie nie zaistniały podstawy do udzielenia skarżącym ochrony tymczasowej do czasu zbadania zaskarżonej decyzji przez Wojewódzki Sąd Administracyjny.
Wobec powyższego, na podstawie art. 61 § 3 p.p.s.a., orzeczono, jak w sentencji.