Dnia 20 kwietnia 2010 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodnicząca Sędzia WSA Alicja Jaszczak-Sikora (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Marzenna Glabas Sędzia WSA Katarzyna Matczak Protokolant Wojciech Grabowski po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 20 kwietnia 2010 roku sprawy ze skargi W. N. na pismo Dyrektora Izby Celnej z dnia "[...]" nr "[...]" w przedmiocie mianowania na stopień służbowy postanawia - odrzucić skargę. WSA/post.1 - sentencja postanowienia
Z przedstawionych Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu akt sprawy wynika, że W.N. z dniem 1 czerwca 2000r. został mianowany do służby stałej w Urzędzie Celnym na stanowisko kontrolera celnego i nadano mu stopień służbowy młodszego aspiranta celnego. Aneksem do aktu mianowania z dniem 1 października 2001r. funkcjonariusz został awansowany na stanowisko kierownika zmiany, które funkcjonariusz zajmował do dnia 31 sierpnia 2006r.
Pismem z dnia 19 listopada 2009r. W.N. zwrócił się do Dyrektora Izby Celnej z wnioskiem o uwzględnienie doświadczenia zawodowego przy ustalaniu stopnia służbowego na podstawie art. 223 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009r. o Służbie Celnej (Dz. U Nr 168, poz. 1323). W uzasadnieniu wniosku funkcjonariusz podał, że pełnienie funkcji kierownika zmiany, w okresie od 1 kwietnia 2001r. do 31 sierpnia 2006r., wiązało się z przyporządkowaniem służbowym, o którym mowa w art. 223 ust. 3 pkt 2 powołanej ustawy i spełnia wobec tego ustawowe kryterium do mianowania go na stopień w korpusie oficerów młodszych.
Dyrektor Izby Celnej aktem mianowania z dnia "[...]", na podstawie art.223 ust. 1 i ust. 4 oraz art. 115 ust. 1 pkt 3 lit. "b" ustawy o Służbie Celnej, mianował W.N. na stopień aspiranta celnego.
Pismem z dnia 8 grudnia 2009r. funkcjonariusz wezwał Dyrektora Izby Celnej do usunięcia naruszenia prawa w akcie mianowania na stopień służbowy zarzucając, że organ nie zastosował wobec niego art.223 ust. 3 pkt 2 ustawy o Służbie Celnej.
W odpowiedzi organ pismem z dnia 28 grudnia 2009 r. poinformował funkcjonariusza, iż mianowanie na stopień aspiranta celnego było zgodne z prawem.
W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie W.N. wnosił o uchylenie aktu mianowania z dnia "[...]" i przekazanie sprawy organowi do ponownego rozpoznania oraz wskazanie, że przy ponownym rozpoznaniu należy wziąć pod uwagę dyspozycję art. 223 ust. 3 pkt 2 ustawy o Służbie Celnej. W uzasadnieniu skargi skarżący podniósł, że Dyrektor Izby Celnej przy wydawaniu aktu mianowania nie uwzględnił nieprzerwanego okresu służby skarżącego, wykształcenia, doświadczenia oraz faktu zajmowania stanowiska kierowniczego - Kierownika Zmiany w Oddziale Celnym w okresie 1 kwietnia 2001r.- 31 sierpnia 2006r. Podniósł, że art. 223 ust. 3 ustawy o Służbie Celnej nie może być interpretowany w taki sposób, że wprowadza wymóg, aby funkcjonariusz celny pełnił służbę w określonym stopniu lub na określonym stanowisku w dniu wejścia w życie ustawy. Zdaniem skarżącego z dosłownego brzmienia wymienionego przepisu wynika, że dla spełnienia warunku wskazanego w tym przepisie wystarczającym jest, aby funkcjonariusz celny pełnił służbę w określonym stopniu, bądź zajmował stanowisko związane z podporządkowaniem służbowym funkcjonariuszy w jakimkolwiek okresie przed dniem 31 października 2009r.
W odpowiedzi na skargę Dyrektor Izby Celnej wniósł o odrzucenie skargi na podstawie art. 58 § 1 p.p.s.a. z uwagi na fakt, iż sprawa nie należy do właściwości sądu administracyjnego ewentualnie o oddalenie skargi. W uzasadnieniu wniosku o odrzucenie skargi organ podał, że mianowanie na stopień służbowy nie jest decyzją w rozumieniu Kodeksu postępowania administracyjnego. Organ zwrócił uwagę, że nie należy utożsamiać mianowania na stopień z mianowaniem do służby. Mianowanie do służby stanowi podstawę nawiązania stosunku służbowego, natomiast funkcjonariusza publicznego pozostającego w służbie awansuje się w ramach jednego stosunku na kolejne stopnie służbowe. Organ wskazał, iż przepis art. 188 ust. 1 ustawy o Służbie Celnej określa w jakich sprawach wydawane są decyzje administracyjne. W sprawach roszczeń ze stosunku służbowego nie wymienionych w tym przepisie, zgodnie z art. 189 ustawy, właściwy jest sąd rozpoznający spory pracownicze.