Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Ewa Osipuk po rozpoznaniu w dniu 5 marca 2015 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi R.P. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia 24 grudnia 2014 r. znak "[...]" w przedmiocie kary pieniężnej dotyczącej naruszenia obowiązku uiszczenia opłaty elektronicznej postanawia: stwierdzić niewłaściwość Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie i przekazać sprawę według właściwości Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie.
R.P. złożył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie skargę na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia 24 grudnia 2014 r., wydaną w przedmiocie kary pieniężnej, dotyczącej naruszenia obowiązku uiszczenia opłaty elektronicznej. Jako podstawę prawną zaskarżonej decyzji organ wskazał między innymi art. 13 ust. 1 pkt 3 w zw. z art. 13k ust. 1 pkt 1 i ust. 4 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz.U. z 2013 r., poz. 260 z późn. zm.).
W decyzji zawarto pouczenie o przysługującym prawie wniesienia na nią skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 13 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.), powoływanej dalej jako: "p.p.s.a.", do rozpoznania sprawy właściwy jest wojewódzki sąd administracyjny, na którego obszarze właściwości ma siedzibę organ administracji publicznej, którego działalność została zaskarżona. Stosownie zaś do art. 59 § 1 p.p.s.a., jeżeli do rozpoznania sprawy właściwy jest inny sąd administracyjny, sąd, który stwierdzi swą niewłaściwość, przekaże sprawę właściwemu sądowi administracyjnemu. Postanowienie sądu może zapaść na posiedzeniu niejawnym.
W niniejszej sprawie, zaskarżona decyzja została wydana przez Głównego Inspektora Transportu Drogowego, którego siedzibą jest miasto stołeczne Warszawa.
W związku z powyższym, zgodnie z art. 13 § 2 p.p.s.a. oraz § 1 pkt 13 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 25 kwietnia 2003 r. w sprawie utworzenia wojewódzkich sądów administracyjnych oraz ustalenia ich siedzib i obszarów właściwości (Dz.U. z 2003 r. nr 72, poz. 652 z późn. zm.), właściwym do rozpoznania niniejszej sprawy jest Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie.
Dodać należy, że w sprawie nie ma zastosowania § 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 18 kwietnia 2011 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania Głównego Inspektora Transportu Drogowego (Dz.U. z 2011 r., nr 89, poz. 506 z późn. zm.), gdyż w powołanym przepisie wprost wskazano zakres spraw, które zostały przekazane do rozpoznania wojewódzkim sądom administracyjnym, na których obszarze właściwości strona skarżąca zamieszkuje lub ma siedzibę, ograniczając ten zakres wyłącznie do spraw z zakresu działania Głównego Inspektora Transportu Drogowego dotyczących nałożenia kar pieniężnych, o których mowa w art. 92a ustawy z dnia
6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz.U. z 2013 r., poz. 1414 z późn. zm.).
W niniejszej sprawie decyzja została natomiast wydana w oparciu o przepisy ustawy o drogach publicznych.
W tym stanie rzeczy Sąd, na podstawie art. 59 § 1 p.p.s.a. w zw. z art. 13 § 2 p.p.s.a., orzekł, jak w sentencji