Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Katarzyna Matczak po rozpoznaniu w dniu 25 kwietnia 2008r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi K.L. na uchwałę Rady Gminy z dnia "[...]" Nr "[...]" w przedmiocie wysokości opłat za korzystanie z urządzeń użyteczności publicznej postanawia: odrzucić skargę WSA/pos.1- sentencja postanowienia
Uchwałą nr "[...]" z dnia "[...]" Rada Gminy, działając na podstawie art. 4 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 grudnia 1996r. o gospodarce komunalnej (Dz.U. z 1997r. Nr 9, poz. 43) określiła wysokości opłat za korzystanie z urządzeń użyteczności publicznej.
W dniu 25 lutego 2008r. skargę na powyższą uchwałę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie złożył, za pośrednictwem Rady Gminy, K.L., który zakwestionował zgodność z prawem § 1 ust. 1 oraz § 2 ust. 1 tej uchwały i wniósł o uchylenie w tym zakresie zaskarżonych postanowień uchwały.
Przewodniczący Rady Gminy w odpowiedzi na skargę wniósł o umorzenie postępowania sądowoadministracyjnego w tej sprawie, bowiem Rada Gminy uwzględniając wezwanie do usunięcia naruszenia prawa w postaci nieuzasadnionego pobierania opłat za podłączenie nieruchomości do komunalnej sieci kanalizacyjnej iwodociągowej uchwałą z dnia "[...]" Nr "[...]" uchyliła zaskarżoną uchwałę wraz z uchwałami ją zmieniającymi, o czym poinformowano skarżącego pismem z dnia 27 marca 2008r.
W dniu 10 kwietnia 2008r. (zwrotne potwierdzenie odbioru korespondencji przez żonę - J.L.) skarżącemu doręczono zarządzenie Przewodniczącego Wydziału II Sądu z dnia 7 kwietnia 2008r. wzywające do uiszczenia wpisu sądowego w kwocie 300 zł, stosownie do § 2 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 grudnia 2003r. w sprawie wysokości oraz szczegółowych zasad pobierania wpisu w postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 221, poz. 2193), który winien być uiszczony w terminie 7 dni od otrzymania wezwania pod rygorem odrzucenia skargi w trybie art. 220 § 1 i 3 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.
W wyznaczonym terminie strona skarżąca nie uiściła wpisu sądowego.
Pismem z dnia 17 kwietnia 2008r. skarżący cofnął wniesioną skargę potwierdzając, iż Rada Gminy w dniu 18 marca 2008r. podjęła uchwałę Nr "[...]", którą uchyliła swoją uchwałę z dnia "[...]" nr "[...]" w sprawie wysokości opłat za korzystanie z urządzeń użyteczności publicznej.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie zważył co następuje:
Stosownie do art. 60 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przez sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270, ze zm.) zwanej dalej: ustawą ppsa. skarżący może cofnąć skargę. Cofnięcie skargi wiąże sąd. Jednakże sąd uzna cofnięcie skargi za niedopuszczalne, jeżeli zmierza ono do obejścia prawa lub spowodowałoby utrzymanie w mocy aktu lub czynności dotkniętych wadą nieważności.
Co do zasady zatem skarżący może rozporządzać skargą także po jej wniesieniu, gdyż w tej kwestii jego oświadczenie jest wiążące dla sądu. W rezultacie uwzględnienia wniosku sąd kończy postępowanie przed sądem wydając postanowienie o umorzeniu postępowania.
Jednakże merytoryczne rozpatrzenie wniosku o cofnięcie skargi może mieć miejsce tylko wówczas, gdy skarga została wniesiona skutecznie co oznacza, że nie jest ona dotknięta żadnymi brakami uniemożliwiającymi nadanie jej dalszego biegu.
W niniejszej sprawie nie zachodzi taka okoliczność, bowiem wezwanie Sądu do uiszczenia wpisu od skargi pozostało bez reakcji. Skarżący nie uiścili w wyznaczonym 7 dniowym terminie wpisu sądowego w kwocie 300 zł.
W tym stanie sprawy stosownie do art. 220 § 3 ustawy ppsa. skargę należało odrzucić, gdyż skarga od której pomimo wezwania nie został uiszczony należny wpis, podlega odrzuceniu przez sąd.
Wskazać należy, iż mimo zmiany stanu prawnego w związku z wejściem w życie ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przez sądami administracyjnymi zachował aktualność pogląd wyrażony w postanowieniu Naczelnego Sadu Administracyjnego z dnia 10 czerwca 1987r. sygn. akt SA/Gd 537/87, publ. OSP 1990, nr 4, poz. 207, w którym stwierdzono, iż w pierwszej kolejności Sąd musi zbadać czy wniesiona skarga nie jest dotknięta brakami uniemożliwiającymi nadanie jej dalszego biegu, a dopiero później ocenić dopuszczalność oświadczenia o cofnięciu skargi.
Wobec powyższego należało orzec jak w sentencji postanowienia.