Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Katarzyna Matczak po rozpoznaniu w dniu 20 stycznia 2020r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze sprzeciwu Prezydenta Miasta na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] nr [...] w przedmiocie cofnięcia zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych postanawia: 1. odrzucić sprzeciw; 2. zwrócić wnoszącemu sprzeciw Prezydentowi Miasta ze Skarbu Państwa - Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie kwotę 100 (sto) złotych tytułem uiszczonego wpisu od sprzeciwu. WSA/pos.1- sentencja postanowienia
W dniu 10 stycznia 2020r. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie wpłynął, przekazany przez organ odwoławczy, sprzeciw Prezydenta Miasta od wydanej, na podstawie art. 138 § 2 ustawy z 14 czerwca 1960r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2018r., poz. 2096 ze zm.), decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego z [...] (nr [...]) orzekającej o uchyleniu decyzji wydanej przez Prezydenta Miasta z [...] (nr [...]) o cofnięciu przedsiębiorcy Spółka A z siedzibą w W. zezwolenia Nr [...] na sprzedaż detaliczną napojów alkoholowych powyżej 18% zawartości alkoholu, przeznaczonych do spożycia poza miejscem sprzedaży, którym jest Sklep [...] przy ul. [...] w E., wydane w dniu [...], i przekazaniu sprawy organowi pierwszej instancji do ponownego rozpatrzenia.
Samorządowe Kolegium Odwoławcze (dalej: Kolegium) przekazując sprzeciw nie przedstawiło swojego stanowiska co do wniesionego sprzeciwu.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie zważył co następuje:
Sprzeciw jest niedopuszczalny.
Zgodnie z art. 64a ustawy z 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tj. Dz.U. z 2019r. poz. 2325 ze zm.), dalej jako: p.p.s.a., od decyzji, o której mowa w art. 138 § 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2018r., poz. 2096 ze zm.), dalej jako k.p.a., skarga nie przysługuje, jednakże strona niezadowolona z treści decyzji może wnieść od niej sprzeciw. W myśl art. 64b § 1 p.p.s.a. do sprzeciwu od decyzji stosuje się odpowiednio przepisy o skardze, jeżeli ustawa nie stanowi inaczej.
Kwestię legitymacji skargowej (do wniesienia sprzeciwu) reguluje art. 50 § 1 i 2 p.p.s.a., zgodnie z którym, uprawnionym do wniesienia sprzeciwu jest każdy, kto ma w tym interes prawny, prokurator, Rzecznik Praw Obywatelskich, Rzecznik Praw Dziecka oraz organizacja społeczna w zakresie jej statutowej działalności, w sprawach dotyczących interesów prawnych innych osób, jeżeli brała udział w postępowaniu administracyjnym, jak również inny podmiot, któremu ustawy przyznają prawo do wniesienia skargi.
W niniejszej sprawie sprzeciw od decyzji kasacyjnej Kolegium wniósł Prezydent Miasta. Powyższe oznacza, że sprzeciw został wywiedziony przez podmiot, który jako organ administracji publicznej wydał decyzję w pierwszej instancji w rzeczonej sprawie. W orzecznictwie zaś uznaje się, że gmina, której organ wydał decyzję w sprawie w pierwszej instancji, nie ma legitymacji skargowej do wniesienia skargi do sądu administracyjnego na decyzję organu odwoławczego wydaną w tej sprawie (zob. np. wyrok NSA z 24.03.2015r., sygn. akt I OSK 1693/13, dostępny w CBOSA, http://orzeczenia.nsa.gov.pl). W uchwale z 16 lutego 2016r., sygn. I OPS 2/15, Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, że wypływająca z art. 165 ust.2 Konstytucji RP ochrona sądowa samodzielności jednostek samorządu terytorialnego nie wymaga zapewnienia tym jednostkom statusu strony w postępowaniu sądowoadministracyjnym, ani też przyznania im prawa do wniesienia skargi na decyzje organu odwoławczego w sytuacji, w której jednostka ta nie występuje jako adresat działań władczych innych organów władzy publicznej, lecz sama podejmuje takie działania wobec innych podmiotów. Podstawowe znaczenie dla takiej regulacji prawnej ma fakt, że jednostki te nie mają własnych praw ani prawnie chronionych interesów, których mogłyby dochodzić w relacjach ze stronami postępowania administracyjnego, o których prawach lub obowiązkach władczo rozstrzygają w pierwszej instancji.
Włączenie organów samorządowych do systemu organów administracji publicznej, prowadzących postępowanie w konkretnej sprawie, znacznie ogranicza zakres uprawnień procesowych tych jednostek jako osób prawnych. W zakresie, w jakim organ jednostki samorządu terytorialnego wykonuje funkcję organu administracji publicznej, nie jest więc on (ani też żaden z pozostałych organów danej jednostki) uprawniony do reprezentowania jej interesu prawnego, rozumianego jako interes osoby prawnej. Nie do przyjęcia jest stanowisko, że jednostka samorządu terytorialnego może zajmować różną pozycję - raz organu wydającego decyzję, innym razem strony postępowania - w zależności od etapu załatwiania sprawy (zob. postanowienia NSA z dnia 12.04.2016r., sygn. I OSK 525/16, z 8.12.2017r., sygn. I OSK 2618/17; z 18.09. 2019r., sygn. I OSK 1955/19; wyrok NSA z 17.05.2018r., sygn. akt II OSK 1196/18, dostępne w CBOSA ).
Mając to na uwadze sąd uznał, że Prezydent Miasta nie ma legitymacji do wniesienia sprzeciwu do sądu administracyjnego na decyzję organu odwoławczego wydaną w tej sprawie, bowiem jako uprawniony organ sam wydał decyzję w pierwszej instancji.
W tym stanie rzeczy sprzeciw jako niedopuszczalny podlegał odrzuceniu, o czym orzeczono jak w pkt 1 sentencji, na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 i art. 58 § 3 w zw. z art. 64b § 1 p.p.s.a. O zwrocie wpisu sąd orzekł w pkt 2 sentencji, stosownie do zapisu art. 232 § 1 pkt 1 p.p.s.a.