Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Hanna Raszkowska po rozpoznaniu w dniu 6 czerwca 2011 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi W.N. na decyzję Miejsko - Gminnego Ośrodka Pomocy Społecznej w P. z dnia 15 października 2010 r., nr "[...]" w przedmiocie zasiłku stałego postanawia odrzucić skargę.
Decyzją z dnia 15 października 2010 r. Inspektor Miejsko - Gminnego Ośrodka Pomocy Społecznej w P., działający z upoważnienia Burmistrza P., orzekł o zakończeniu realizacji decyzji Kierownika Miejsko - Gminnego Ośrodka Pomocy Społecznej w P., działającego z upoważnienia Burmistrza P., z dnia 19 maja 2008 r., którą przyznano W.N. zasiłek stały. Jednocześnie organ orzekł o wypłaceniu stronie za okres od dnia 1 września 2010 r. do dnia 8 września 2010 r. kwoty 127,20 zł. Powyższe uzasadniono faktem pobytu strony w zakładzie karnym od dnia 9 września 2010 r.
W złożonej na powyższą decyzję skardze W.N. zarzucił, że nie wypłacono mu zasiłku stałego za okres od 18 sierpnia do dnia 9 września 2010 r., tj. do dnia zatrzymania. Wyjaśnił, że poprzedni zasiłek odebrał w dniu 17 sierpnia 2010 r., a ostatni zasiłek organ administracji wypłacił mu jedynie za okres od 1 do 8 września 2010 r. Wprawdzie zwrócił się w dniu 27 lutego 2011 r. do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w E. o wyjaśnienie tej sprawy, lecz nie otrzymał żadnej odpowiedzi.
W odpowiedzi na skargę organ administracji wniósł o jej oddalenie, wyjaśniając, że skarżącemu wypłacono należne kwoty zasiłku stałego na adres Zakładu Karnego w S.
Zarządzeniem z dnia 18 maja 2011 r. skarżący został wezwany do nadesłania, w terminie 7 dni, informacji czy przedmiotem skargi jest decyzja Inspektora Miejsko - Gminnego Ośrodka Pomocy Społecznej w P. z dnia 15 października 2010 r., a jeżeli nie, to wezwano go do wskazania numeru i daty zaskarżonego aktu, pod rygorem odrzucenia skargi.
W zakreślonym terminie skarżący wyjaśnił, że przedmiotem zaskarżenia jest decyzja z dnia 15 października 2010 r.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie zważył, co następuje.
Przed przystąpieniem do rozpoznania skargi sąd administracyjny w pierwszej kolejności bada jej dopuszczalność. Merytoryczne badanie legalności aktów administracyjnych poddanych kognicji sądu jest bowiem możliwe jedynie wówczas, gdy skarga na nie jest dopuszczalna, tzn. gdy przedmiot sprawy należy do właściwości sądu administracyjnego, skargę wniósł uprawniony podmiot oraz gdy spełnia ona wymogi formalne i została wniesiona w terminie. Stosownie bowiem do art. 58 § 1 pkt 6 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153 poz. 1270, ze zm., dalej jako p.p.s.a.) skarga niedopuszczalna podlega odrzuceniu.
Jednym z ustawowych wymogów skutecznego wniesienia skargi do sądu administracyjnego jest wyczerpanie środków zaskarżenia, które przysługują stronie w postępowaniu administracyjnym (art. 52 § 1 i § 2 p.p.s.a.). Przez wyczerpanie środków zaskarżenia należy rozumieć sytuację, w której stronie nie przysługuje żaden środek zaskarżenia, taki jak zażalenie, odwołanie lub wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy, przewidziany w ustawie.
Z treści cytowanych przepisów wynika, że wyczerpanie przysługujących stronie środków zaskarżenia jest koniecznym warunkiem skutecznego zaskarżenia do sądu administracyjnego szeroko rozumianego aktu administracyjnego lub czynności z zakresu administracji publicznej.
W niniejszej sprawie warunek ten w ramach administracyjnego toku instancji nie został jednak spełniony. Skarżącemu służyło bowiem odwołanie od decyzji Inspektora Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w P. z dnia 15 października 2010 r. do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w E. O tym prawie skarżący został prawidłowo pouczony w kwestionowanej decyzji. Wniesienie odwołania od decyzji organu pierwszej instancji jest jedynym prawnie dopuszczalnym środkiem zaskarżenia decyzji tego organu. Biorąc bowiem pod uwagę treść art. 52 § 1 i § 2 p.p.s.a., skarga do wojewódzkiego sądu administracyjnego przysługuje dopiero od decyzji organu odwoławczego.
Powyższe powoduje, że wniesiona skarga jest niedopuszczalna i z tego powodu podlega odrzuceniu. Wyklucza to możliwość merytorycznego ustosunkowania się do zarzutów skargi.
W tym stanie rzeczy, na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 p.p.s.a., należało postanowić jak w sentencji.