Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodnicząca Sędzia WSA Marzenna Glabas po rozpoznaniu w dniu 10 sierpnia 2020 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku J. K. K. o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji w sprawie ze skargi J. K. K. na decyzję Wojewody z dnia "[...]", nr "[...]" w przedmiocie wymeldowania postanawia odmówić wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji.
Wnioskiem z dnia 27 lipca 2020 r. skarżący zwrócił się do tutejszego Sądu o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji Wojewody z dnia "[...]" w przedmiocie wymeldowania. W uzasadnieniu wniosku wskazał, że zakwestionowana decyzja została wydana z elementarnym naruszeniem prawa, a wobec powyższego, negatywne skutki jakie decyzja może wyrządzić stronie postępowania, na niekorzyść której została podjęta, nie będą w żaden sposób mogły być zrekompensowane po oczywistym jej uchyleniu.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 61 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, dalej jako: p.p.s.a.) wniesienie skargi nie wstrzymuje wykonania aktu lub czynności. Natomiast po przekazaniu sądowi skargi sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części aktu lub czynności, o których mowa w § 1, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, z wyjątkiem przepisów prawa miejscowego, które weszły w życie, chyba że ustawa szczególna wyłącza wstrzymanie ich wykonania (art. 61 § 3 p.p.s.a.).
Rozstrzygając o wstrzymaniu wykonania aktu na podstawie powołanego przepisu Sąd jest związany zamkniętym katalogiem przesłanek pozytywnych. Należy przy tym podkreślić, że nie jest dopuszczalne w ramach tych przesłanek dokonywanie merytorycznej oceny zarzutów podniesionych w skardze. Na tym etapie postępowania sądowego nie dokonuje się bowiem oceny zasadności zarzutów, jak również legalności aktu będącego przedmiotem wniesionej skargi. Ponadto instytucja wstrzymania wykonania ma charakter wyjątkowy i jej zastosowanie może mieć miejsce wyłącznie w sytuacji stwierdzenia, że zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, gdyby akt lub czynność zostały wykonane. Z konstrukcji normy prawnej art. 61 § 3 p.p.s.a. wynika, że to na skarżącym spoczywa ciężar wykazania przesłanek zawartych w tym przepisie. W związku z tym, strona skarżąca, dążąc do wstrzymania wykonania decyzji, musi złożyć stosowny wniosek i uprawdopodobnić, że istnieją przesłanki uzasadniające odstąpienie od zasady wykonalności orzeczeń ostatecznych i wstrzymanie wykonania zaskarżonego orzeczenia (por. postanowienie NSA z dnia 14 maja 2014 r., sygn. akt I OZ 363/14, LEX nr 1464732). Tym samym, strona składająca wniosek w trybie art. 61 § 3 p.p.s.a. jest zobowiązana nie tylko do wskazania przedmiotowych przesłanek, ale i do wykazania, że warunki uzasadniające wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu w rzeczywistości zachodzą. Dokonując oceny wniosku o wstrzymanie zaskarżonego aktu sąd musi bowiem oprzeć się na materiale dowodowym, pozwalającym zająć stanowisko (por. postanowienie NSA z dnia 23 kwietnia 2014 r., sygn. akt II FZ 464/14, LEX nr 1452662). Przy czym do wykazania, iż zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, nie jest wystarczający sam wywód strony. Uzasadnienie wniosku powinno bowiem odnosić się do konkretnych okoliczności pozwalających wywieść, że wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji (postanowienia) jest zasadne w stosunku do wnioskodawcy. Twierdzenia strony powinny być poparte dokumentami źródłowymi oraz skonkretyzowanymi danymi, obrazującymi jej sytuację. Natomiast brak wyczerpującego uzasadnienia wniosku uniemożliwia jego merytoryczną ocenę (por. postanowienia NSA: z dnia 30 listopada 2004r., sygn. GZ 120/04 i z dnia 18 maja 2004r., sygn. FZ 65/04, dostępne w CBOSA).