Referendarz sądowy w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym w Olsztynie Krzysztof Nesteruk po rozpoznaniu w dniu 28 października 2011 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku I. i S. T. o ustanowienie radcy prawnego w sprawie ze skargi I. i S. T. na decyzję Wojewody z dnia "[...]", nr "[...]" w przedmiocie wydania orzeczenia o wykonanie aktu nadania gospodarstwa postanawia odmówić przyznania skarżącym prawa pomocy w zakresie częściowym, obejmującego ustanowienie radcy prawnego.
Ustanowienie na rzecz osoby fizycznej profesjonalnego pełnomocnika, stanowiąc przyznanie prawa pomocy w zakresie częściowym, następuje, gdy wykaże ona, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania, bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny [art. 245 § 3 i art. 246 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.; w skrócie: p.p.s.a.)]. Rozstrzygnięcie w tym względzie jest podejmowane w oparciu o zaprezentowane przez nią informacje (art. 252 p.p.s.a).
W niniejszej sprawie, w rubryce nr 5 urzędowego formularza - gdzie należy wskazać fakty, z których wynika, że wniosek jest zasadny - podniesione zostały jedynie zarzuty skarżących względem wydanego w sprawie wyroku. Z samego natomiast oświadczenia o stanie rodzinnym, majątku i dochodach (następne rubryki) nie wynika, aby nie było ich stać na poniesienie pełnych kosztów postępowania, którymi w drugiej instancji są wpis od skargi kasacyjnej (100 zł) i umowna cena jej sporządzenia przez profesjonalnego pełnomocnika. Wygospodarowanie tych środków nie przekracza bowiem możliwości dwuosobowego gospodarstwa domowego, dysponującego stałym dochodem w wysokości 2546,24 zł netto miesięcznie oraz majątkiem w postaci domu (95 m2), nieruchomości rolnej (0,85 ha) i działki budowlanej (0,35 ha).
Skarżący winni mieć świadomość, że z uszczerbkiem w koniecznym utrzymaniu nie można utożsamiać pogorszenia sytuacji materialnej wskutek konieczności poniesienia wydatków związanych z postępowaniem sądowym. W przepisie 246 § 1 pkt 2 p.p.s.a. chodzi bowiem o sytuację, w której posiadane środki są tak skromne, że uiszczenie tych wydatków spowoduje zachwianie sytuacji materialnej i bytowej strony w taki sposób, iż nie będzie ona w stanie zapewnić sobie minimum warunków socjalnych. Dlatego też instytucję prawa pomocy, stanowiącą wyłom od zasady ponoszenia przez strony kosztów postępowania związanych ze swym udziałem w sprawie (art. 199 p.p.s.a.), stosuje się jedynie w przypadkach uzasadnionych szczególnymi okolicznościami, a mianowicie wtedy, gdy strona istotnie nie posiada żadnych lub wystarczających możliwości sfinansowania kosztów postępowania, a zdobycie środków na sfinansowanie udziału w postępowaniu sądowym jest dla niej obiektywnie niemożliwe.
Uznając zatem, iż skarżący nie wykazali zasadności przyznania im prawa pomocy, orzeczono jak w sentencji - czyniąc to w oparciu o art. 258 § 2 pkt 7 p.p.s.a., powierzający referendarzowi sądowemu wydawanie na posiedzeniu niejawnym postanowień co do przyznania lub odmowy przyznania prawa pomocy.