W rozpoznawanej sprawie została wydana decyzja zobowiązująca skarżącego do opuszczenia terytorium RP w terminie do dnia 21 marca 2013r. To, że upłynął termin do opuszczenia terytorium RP określony decyzją nie ma wpływu na fakt, że skarżący jest nadal zobowiązany do opuszczenia Polski i nadal może wykonać tę decyzję dobrowolnie. Ponadto należy mieć na uwadze, że przeciwko cudzoziemcowi, który dobrowolnie nie opuścił terytorium RP w zakreślonym terminie, właściwy organ ma obowiązek wydania decyzji o wydaleniu. Wskazuje na to kategoryczne brzmienie przepisu art. 88 ust. 1 pkt 7 lit. a ustawy z dnia 13 czerwca 2003 r. o cudzoziemcach
(t.j. Dz. U. z 2006 r. Nr 234, poz. 1694 ze zm.), który stanowi iż "cudzoziemcowi wydaje się decyzję o wydaleniu z terytorium Rzeczpospolitej Polskiej", jeżeli dobrowolnie nie opuścił tego terytorium w terminie zakreślonym decyzją o zobowiązaniu do opuszczenia Polski.
W badanej sprawie szczególne znaczenie ma przedmiot postępowania, którym jest decyzja o zobowiązaniu cudzoziemca do opuszczenia terytorium RP. Wykonanie tej decyzji przed wydaniem rozstrzygnięcia przez Wojewódzki Sąd Administracyjny, skutkowałoby sytuacją, w której cudzoziemiec, będąc stroną postępowania sądowego, zostałby pozbawiony możliwości osobistego uczestnictwa w postępowaniu przed tutejszym Sądem, co stanowi jedno z podstawowych uprawnień procesowych strony.
W związku z tym w orzecznictwie sądów administracyjnych utrwalił się pogląd, że udzielenie ochrony tymczasowej w postaci wstrzymania wykonania decyzji administracyjnej do czasu zakończenia postępowania sądowoadministracyjnego w sprawie decyzji, która skutkuje opuszczeniem terytorium RP przez cudzoziemca, stanowi o zachowaniu standardów rzetelnej procedury i urzeczywistnieniu prawa strony do sądu (por. postanowienie NSA z dnia 28 października 2010 r. sygn. akt II OSK 1915/10, wyrok NSA z dnia 14 grudnia 2005 r. sygn. akt II OZ 1330/05, czy postanowienie NSA z dnia 19 kwietnia 2011r. sygn. akt II OZ 236/11.
Powyższy pogląd Sąd orzekający w niniejszej sprawie w pełni podziela. Niewątpliwie wykonanie zaskarżonej decyzji może spowodować trudne do odwrócenia skutki, a konsekwencją opuszczenia przez skarżącego terytorium Rzeczypospolitej Polskiej będzie pozbawienie go możliwości obrony swoich praw i interesów.
Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 61 § 3 i 5 p.p.s.a., orzeczono jak w sentencji postanowienia.