Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Hanna Raszkowska po rozpoznaniu w dniu 28 września 2009 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi I.Ż. na uchwałę Rady Miejskiej w G. z dnia 31 marca 2005 r., Nr XXIX/37/05 w przedmiocie zasad przyznawania i odpłatności za usługi opiekuńcze postanawia odrzucić skargę.
Uchwałą nr XXIX/37/05 Rady Miejskiej w G. z dnia 31 marca 2005 r. ustalono szczegółowe zasady przyznawania i odpłatności za usługi opiekuńcze i specjalistyczne usługi opiekuńcze oraz warunki częściowego lub całkowitego zwolnienia od opłat i tryb ich pobierania.
Powyższą uchwalę zaskarżył I.Ż. Zarzucił, że narusza ona jego interes prawny i wniósł o stwierdzenie, że zaskarżony akt prawa miejscowego został wydany z naruszeniem prawa. Stwierdził, że Rada Miasta nie odpowiedziała na jego wezwanie do usunięcia naruszenia prawa oraz nie usunęła zarzucanej wadliwości.
W odpowiedzi na skargę Rada Miejska w G. wniosła o oddalenie skargi. Wskazała, że skarżący nie podał, na czym ma polegać naruszenie jego interesu prawnego. Powołuje się on na naruszenie abstrakcyjnie pojęte dobro ogółu i konieczność usunięcia z obrotu prawnego uchwał niezgodnych z prawem. Powyższe powoduje, że skarga jest bezzasadna.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie zważył, co następuje.
Przed przystąpieniem do rozpoznania skargi sąd administracyjny w pierwszej kolejności bada jej dopuszczalność. Merytoryczne badanie legalności aktów administracyjnych poddanych kognicji sądu jest bowiem możliwe jedynie wówczas, gdy skarga na nie jest dopuszczalna, tzn. gdy przedmiot sprawy należy do właściwości sądu administracyjnego, skargę wniósł uprawniony podmiot oraz gdy spełnia ona wymogi formalne i została wniesiona w terminie.
Przedmiotem zaskarżenia w niniejszej sprawie jest uchwała Rady Miasta.
Kwestia zachowania terminu do złożenia do sądu administracyjnego skargi na akty organów jednostek samorządu terytorialnego była przedmiotem uchwały składu siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 2 kwietnia 2007 r., sygn. akt II OPS 2/07 (ONSAiWSA 2007, nr 3, poz. 60). W powyższej uchwale opowiedziano się za poglądem, iż art. 53 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270, ze zm.), dalej jako p.p.s.a., ma zastosowanie do skargi wnoszonej do sądu administracyjnego na podstawie art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym. Przepis art. 53 § 2 p.p.s.a. wprowadza dwa terminy do wniesienia skargi: pierwszy termin dotyczy sytuacji, gdy właściwy organ udzielił odpowiedzi na wezwanie (termin ten wynosi 30 dni i liczy się od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie) oraz drugi termin, który dotyczy sytuacji, gdy organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie (termin ten wynosi 60 dni i liczy się od dnia wniesienia do organu wezwania do usunięcia naruszenia). Analiza tego przepisu prowadzi do wniosku, że po wniesieniu wezwania do usunięcia naruszenia rozpoczyna bieg drugi z tych terminów. Jeżeli jednak przed jego upływem organ doręczy odpowiedź na wezwanie, termin ten staje się bezprzedmiotowy, a rozpoczyna bieg termin trzydziestodniowy liczony od dnia doręczenia odpowiedzi na wezwanie. Jeżeli zaś organ nie doręczy odpowiedzi na wezwanie przed upływem 60 dni od dnia wniesienia wezwania, to w tym terminie (60 dni od dnia wniesienia wezwania) powinna być wniesiona skarga. Terminy zaskarżenia, o których mowa w art. 53 § 2 p.p.s.a., mają zastosowanie zarówno do wnoszenia skargi na uchwały rady gminy, jak i na zarządzenia organu wykonawczego gminy.
Skarżący wezwał Radę Miejską do usunięcia naruszenia interesu prawnego zaskarżoną uchwałą w dniu 6 lipca 2009 r. Organ gminy nie udzielił jednak odpowiedzi na wezwanie w terminie 60 dni od dnia doręczenia tego wezwania. Oznacza to, że w tej sprawie ma zastosowanie 60-dniowy termin do wniesienia skargi, liczony od dnia wniesienia wezwania do usunięcia naruszenia prawa.
Skoro bezspornie wezwanie zostało doręczone organowi w dniu 6 lipca 2009 r., to termin do wniesienia skargi upłynął z dniem 4 września 2009 r.
Przedmiotowa skarga została natomiast złożona osobiście przez skarżącego dnia
7 września 2009 r., a zatem z uchybieniem ustawowego terminu do dokonania tej czynności procesowej.
W tym stanie rzeczy, na podstawie art. 58 § 1 pkt 2 p.p.s.a., należało postanowić jak w sentencji.