Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Irena Szczepkowska po rozpoznaniu w dniu 23 lutego 2010 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi I.Ż. na uchwałę Rady Miejskiej w G. z dnia 2 marca 2007 r., Nr "[...]" w przedmiocie zmian do Statutu Miasta G. postanawia odrzucić skargę.
Uchwałą nr VI/23/07 Rady Miejskiej w G. z dnia 2 marca 2007 r. uchwalono zmiany do Statutu Miasta G.
Powyższą uchwałę zaskarżył I.Ż. Zarzucił, że narusza ona jego interes prawny i wniósł o stwierdzenie, że zaskarżony akt prawa miejscowego został wydany z naruszeniem prawa oraz o zasądzenie kosztów postępowania. Wskazał ponadto, że Rada Miejska nie odpowiedziała na jego wezwanie do usunięcia naruszenia prawa z dnia
8 października 2009 r. i nie usunęła zarzucanej wadliwości.
W odpowiedzi na skargę Rada Miejskiej wniosła o odrzucenie skargi. Wskazała, że skarżący wzywał organ do usunięcia naruszenia prawa już dnia 7 lipca 2009 r., a następnie w dniu 7 września 2009 r. wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie. Skoro sprawa jest rozpoznawana przez Sąd, to ponowna skarga jest niedopuszczalna i powinna zostać odrzucona. Organ podniósł ponadto, że skarga jest przedwczesna, gdyż została złożona w dniu 9 października 2009 r., czyli już następnego dnia po ponownym wezwaniu organu do usunięcia naruszenia prawa. Podniesiono również, że skarżący powołał się na naruszenie abstrakcyjnie pojętego dobra ogółu oraz konieczność usunięcia z obrotu prawnego zarządzenia niezgodnego z prawem, lecz nie wykazał naruszenia własnego interesu prawnego lub uprawnienia.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie zważył, co następuje.
Stosownie do art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t.j. Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591, ze zm.), każdy, czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone uchwałą lub zarządzeniem podjętymi przez organ gminy w sprawie z zakresu administracji publicznej, może - po bezskutecznym wezwaniu do usunięcia naruszenia - zaskarżyć uchwałę do sądu administracyjnego.
Wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, o którym mowa w cytowanym przepisie, jest warunkiem skutecznego zaskarżenia do sądu administracyjnego uchwały lub zarządzenia organu gminy. Jest ono surogatem środków odwoławczych, co wynika z art. 52 § 3 i § 4 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Nie budzi bowiem wątpliwości, że ilekroć ustawodawca mówi o środkach odwoławczych ma na myśli prawo strony do jednokrotnego wniesienia danego środka (np. odwołania, zażalenia) od określonego aktu administracyjnego (np. decyzji, postanowienia). Niedopuszczalne jest zatem traktowanie instytucji wezwania jak czynności, która nie wywołuje żadnych skutków prawnych i wobec tego może być powtarzana wielokrotnie, bez ograniczeń. Przyjęcie takiego poglądu pozbawiałoby tę czynność znaczenia prawnego. Nie jest zatem możliwe kilkukrotne korzystanie przez ten sam podmiot w stosunku do tego samego aktu z uprawnienia przewidzianego w art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym.
Należy zatem podkreślić, że wezwanie do usunięcia naruszenia interesu prawnego lub uprawnienia, o którym mowa w art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, jest czynnością prawną, która przysługuje danemu podmiotowi w stosunku do określonej uchwały jednokrotnie. Następne pisma w tej samej sprawie, pochodzące od tego samego podmiotu, nie są wezwaniami w rozumieniu tego przepisu i nie rodzą skutków prawnych (por. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 24 czerwca 2002 r., sygn. akt OSA 2/02, ONSA 2003/1/2).
Skarżący swoje prawo do wezwania Rady Miejskiej do usunięcia naruszenia prawa skonsumował już w dniu 7 lipca 2009 r., zatem powtórne wezwanie z dnia 8 października 2009 r. nie mogło wywołać skutku prawnego.
Ponieważ organ administracji nie udzielił odpowiedzi na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, to termin do wniesienia skargi, stosownie do art. 53 § 2 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, upłynął z dniem 7 września 2009 r.
Wobec powyższego, skarga wniesiona w następstwie powtórnego wezwania do usunięcia naruszenia prawa, jako spóźniona, jest niedopuszczalna i z tego powodu podlega odrzuceniu.
W tym stanie rzeczy, na podstawie art. 58 § 1 pkt 2 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, należało postanowić jak w sentencji.