Sprawa ze skargi na postanowienie SKO w przedmiocie przekształcenia prawa użytkowania wieczystego w prawo własności
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Adam Matuszak po rozpoznaniu w dniu 3 stycznia 2012 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi A. U. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia "[...]", Nr "[...]" w przedmiocie przekształcenia prawa użytkowania wieczystego w prawo własności - uznania zażalenia za nieuzasadnione postanawia odrzucić skargę. WSA/post.1 - sentencja postanowienia

Uzasadnienie

Samorządowe Kolegium Odwoławcze postanowieniem z dnia "[...]"., Nr "[...]", wydanym na podstawie art. 37 § 1 i 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm., dalej jako: k.p.a.), po rozpoznaniu zażalenia A. U. na niezałatwienie w terminie przez Prezydenta Miasta "[...]" wniosku o przekształcenie prawa użytkowania wieczystego w prawo własności nieruchomości położonej w "[...]", przy "[...]", uznało zażalenie za nieuzasadnione.

Na powyższe postanowienie A. U. wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie podnosząc m.in., że w czasie składania do Kolegium zażalenia na bezczynność sprawa nie była jeszcze załatwiona, zatem w toczącym się postępowaniu administracyjnym zostały przekroczone czasowe normy kodeksowe. Ponadto, Kolegium nie zobowiązało Prezydenta do załatwienia sprawy w terminie, jak też nie rozpatrzyło w terminie zażalenia na bezczynność.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium odwoławcze wniosło o jej odrzucenie wskazując, że na zaskarżone postanowienie nie przysługuje skarga do sądu administracyjnego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie zważył, co następuje:

Merytoryczne badanie legalności aktów administracyjnych poddanych kognicji sądu administracyjnego jest możliwe wówczas, gdy skarga spełnia wymogi formalne, została złożona w terminie, a przedmiot sprawy należy do właściwości sądu administracyjnego. Stwierdzenie braku jednej z wymienionych przesłanek dopuszczalności zaskarżenia uniemożliwia rozpoznanie sprawy co do istoty. Przed przystąpieniem do rozpoznawania sprawy co do meritum, należało zatem zbadać dopuszczalność wniesionej w niniejszej sprawie skargi.

Zgodnie z art. 3 § 2 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm., dalej jako: p.p.s.a.), sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej między innymi poprzez orzekanie w sprawach skarg na postanowienia wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie, a także na postanowienia rozstrzygające sprawę co do istoty.

Zaskarżone postanowienie nie należy jednak do żadnego z rodzajów postanowień wymienionych w art. 3 § 2 pkt 2 p.p.s.a. Postanowienie to zostało wydane po rozpatrzeniu zażalenia skarżącego na niezałatwienie sprawy przez Prezydenta "[...]" w przepisanym terminie i zgodnie z art. 141 § w zw. z art. 37 § 1 i 2 k.p.a., nie służy na nie zażalenie. Nie jest to również postanowienie kończące postępowanie administracyjne, czy rozstrzygające istotę sprawy. Bowiem postępowanie wszczęte w trybie art. 37 k.p.a. na niezałatwienie sprawy w terminie jest tzw. "postępowaniem wpadkowym" zmierzającym do rozstrzygnięcia jedynie kwestii procesowej w toku postępowania głównego.

Skoro na zaskarżone postanowienie nie przysługuje zażalenie, postanowienie to nie kończy postępowania administracyjnego i nie rozstrzyga istoty sprawy, to skargę należało uznać za niedopuszczalną i na podstawie art. 58 § 1 pkt 1 p.p.s.a. orzec, jak w sentencji postanowienia.

Strona 1/1