Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Grażyna Jeżewska po rozpoznaniu w dniu 18 marca 2013 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi W. Z. na Prezesa Sądu Okręgowego w [...] w przedmiocie skargi na działalność sądu powszechnego postanawia: odrzucić skargę.
Pismem z dnia 18 stycznia 2013 r. W. Z. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu, skargę na działalność Prezesa Sądu Okręgowego w [...] oraz Ministerstwo Sprawiedliwości, żądając zadośćuczynienia w wysokości 150000 zł. Skargę uzasadnił brakiem "jakichkolwiek działań w sprawie mającej na celu wykazanie błędu i fałszerstw jakich dopuścił się Sędzia Sądu Rejonowego w [...]", podczas procesu spadkowego. Skarżący podniósł, że nie może dokonać wpisu do Księgi Wieczystej, bo na przeszkodzie stoi mu postanowienie wydane w sprawie spadkowej o sygn. akt [...]. Zarzucił także, że wezwanie go przez Sąd Rejonowy w [...] do uiszczenia opłaty sądowej od zażalenia w sprawie o sygn. akt [...] było bezprawne, szczególnie w sytuacji, gdy Sąd Rejonowy w [...] odrzucił jego wniosek, uzasadniając to uprzednim prawomocnym rozstrzygnięciem sprawy postanowieniem z dnia 10 lipca 2007 r., sygn. akt [...].
Sprawa ze skargi na działalność Ministra Sprawiedliwości została zarejestrowana w tut. Sądzie pod sygnaturą akt II SA/Op 83/13 i Sąd wydał w niej w dniu 22 lutego 2013 r. postanowienie o odrzuceniu skargi, jako nie należącej do właściwości sądu administracyjnego.
W odpowiedzi na skargę Prezes Sądu Okręgowego w [...] wniósł o jej odrzucenie, na zasadzie art. 58 § 1 pkt 1 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Uzasadniając wniosek wskazał na przebieg postępowania w sprawie i poinformował, że pismem z dnia 20 lipca 2012 r., znak [...] , Prezes Sądu Okręgowego w [...] negatywnie rozpatrzył skargę W. Z. na działalność orzeczniczą Sądu Rejonowego w [...] w sprawie o sygn. akt [...]. Powołał się przy tym na art. 9 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. Prawo o ustroju sądów powszechnych, zgodnie którym sprawowany przez prezesa sądu nadzór nad działalnością administracyjną nie może wkraczać w dziedzinę, w której sędziowie są niezawiśli oraz na art. 43a § 2 tej ustawy, stanowiący, że skargi dotyczące działalności orzeczniczej sądu nie podlegają rozpatrzeniu. Wskazał, że kwestionowanie zasadności orzeczenia mogło nastąpić jedynie w drodze zaskarżenia do sądu wyższej instancji.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skargę należało odrzucić.
Sąd z urzędu bada w pierwszej kolejności dopuszczalność skargi, ustalając czy nie zachodzi jedna z przesłanek do jej odrzucenia, wymienionych enumeratywnie w art. 58 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), zwanej dalej P.p.s.a. Obowiązkiem sądu przed przystąpieniem do merytorycznego rozpoznania skargi jest zbadanie m.in. legitymacji skarżącego, zachowanie terminu do wniesienia skargi i spełnienia przez nią warunków formalnych, a przede wszystkim ocena dopuszczalności skargi. W tym ostatnim aspekcie chodzi m.in. o to, czy skarga dotyczy przedmiotu objętego właściwością sądu administracyjnego.
Stosownie do treści art. 3 § 2 P.p.s.a. sądy administracyjne orzekają w sprawach w sprawach skarg na:
1) decyzje administracyjne;
2) postanowienia wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie, a także na postanowienia rozstrzygające sprawę co do istoty;