Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Grażyna Jeżewska (spr.) Sędzia WSA Ewa Janowska Sędziowie Sędzia WSA Elżbieta Kmiecik Protokolant Sekretarz sądowy Agnieszka Jurek po rozpoznaniu w dniu 9 czerwca 2011 r. na rozprawie sprawy ze skargi S. G. na czynność techniczną Starosty Powiatu Kędzierzyńsko-Kozielskiego w przedmiocie ustawienia znaku drogowego postanawia 1. odrzucić skargę, 2. zwrócić skarżącemu kwotę 200 (dwieście) złotych tytułem uiszczonego wpisu.
Skarżący S. G. wniósł do tut. Sądu skargę na czynność faktyczną Starosty Kędzierzyńsko-Kozielskiego polegającą, jego zdaniem, na bezpodstawnym i bezprawnym ustawieniu znaku drogowego "zakaz wjazdu pojazdu o rzeczywistej masie całkowitej ponad 3,5 tony (B-18). W uzasadnieniu skargi wyjaśnił, że zaskarża czynność faktyczną o charakterze technicznym, polegającą na bezpodstawnym i bezprawnym ustawieniu znaku drogowego "zakaz wjazdu pojazdów o rzeczywistej masie całkowitej ponad 3,5 tony" (B - 18) wraz z zastrzeżeniem, nie dotyczy pojazdów służb miejskich i zaopatrzenia", umieszczonym w miejscu określonym jako - wjazd na ulicę [...] od strony ul. [...] w K., na osiedlu [...]. Wyżej wymienionej czynności faktycznej zarzucił naruszenie przepisów prawa materialnego i procesowego, w tym: - art. 17 ust. 2 Konwencji o ruchu drogowym z dnia 19 września 1949 r. Protokół w sprawie znaków i sygnałów drogowych oraz Akt końcowy (Dz. U. z 1959 r. Nr 54, poz. 321) poprzez rażące naruszenie zasady ograniczenia możliwości postawienia znaku drogowego do niezbędnej potrzeby, - pkt 3.2.19 załącznika nr 1 "Szczegółowe warunki techniczne dla znaków drogowych pionowych i warunki ich umieszczania na drogach" do rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 3 lipca 2003 r. w sprawie szczegółowych warunków technicznych dla znaków i sygnałów drogowych oraz urządzeń bezpieczeństwa ruchu drogowego i warunków ich umieszczania na drogach (Dz. U. Nr 220, poz. 2181) poprzez ustawienie znaku drogowego "zakaz wjazdu pojazdów o rzeczywistej masie całkowitej ponad 3,5 tony przed odcinkiem drogi, której rzeczywista nośność jest znacznie wyższa niż 3,5 tony, - art. 7, art. 22 i art. 31 ust. 3 Konstytucji RP poprzez ograniczenie wolności działalności gospodarczej skarżącego w oparciu o działania naruszające zasadę legalizmu, - art. 7 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym poprzez niezastosowanie się do zawartych tam norm prawnych, - art. 6 i 8 oraz 81 K.p.a. poprzez naruszenie zasady praworządności, pogłębiania zaufania obywateli do organów Państwa, jak i niezwrócenie się przez organ do biegłego o wydanie opinii, pomimo, że sprawa wymagała niewątpliwie wiadomości specjalnych, tj. badań technicznych oraz uzyskania wiadomości na temat nośności nawierzchni drogi.
Jednocześnie skarżący wyjaśnił, że posiada prawo użytkowania wieczystego zabudowanych działek gruntu numer A., B. C., mapa [...], położonych w K. przy ul. [...], obręb [...], o obszarze 0,2593 ha, objętych księgą wieczystą KW nr [...], i na nieruchomości tej prowadzi działalność gospodarczą jako: "Usługi Transportowe S. G.". Przedmiotowy znak drogowy, zakazując wjazdu na teren własnej posesji, uniemożliwia mu prowadzenie zarejestrowanej działalności gospodarczej, na którą posiada stosowne zezwolenie i w czym upatruje naruszenie jego interesu prawnego. Dlatego wniósł o nakazanie organowi nadzoru nad Starostą Kędzierzyńsko-Kozielskiemu wykonanie niezbędnych czynności na rzecz skarżącego, polegających na usunięciu przedmiotowego znaku, ewentualnie o stwierdzenie, że znak ten został ustawiony niezgodnie z prawem. Dodatkowo skarżący wniósł o przeprowadzenie dowodu z dokumentów dołączonych do skargi oraz o zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania sądowego. W uzasadnieniu skargi S. G. wywodził, że istota skargi sprowadza się do wykazania, że organ, wbrew tzw. zasadzie ograniczenia możliwości postawienia znaku drogowego do niezbędnej potrzeby, oraz bez uzyskania jakiejkolwiek opinii biegłego na temat nośności nawierzchni (drogi), samowolnie postawił znak drogowy o zakazie wjazdu pojazdów o rzeczywistej masie całkowitej ponad 3,5 tony. Skutkiem tego organ uniemożliwił skarżącemu ze wszystkich stron dojazd do miejsca prowadzenia przez niego działalności gospodarczej i tym samym praktycznie uniemożliwił mu jej prowadzenie. Rozwijając zgłoszony zarzut, skarżący zwrócił uwagę, że decyzją Prezydenta Miasta K.z 1 marca 2000 r. ustalono warunki zabudowy i zagospodarowania terenu, natomiast decyzją z 14 sierpnia 2000 r. Starosta Kędzierzyńsko-Kozielski zatwierdził projekt budowlany i udzielił pozwolenia na budowę. Pozwolenie to zezwalało S. G. realizację inwestycji obejmującej remont i modernizację istniejącego budynku mieszkalnego jednorodzinnego wraz ze zmianą konstrukcji dachu, na pomieszczenia biurowe, zbiornik do gromadzenia nieczystości i budowę garażu wraz z parkingiem na działce położonej w K. przy ul. [...]. Kolejną decyzją z 8 marca 2004 r. Starosta Kędzierzyńsko-Kozielski zmienił własną decyzję z 1 marca 2000 r. w zakresie przeznaczenia pomieszczeń biurowych i socjalnych na pomieszczenia mieszkalne. Skarżący zaakcentował, że w zatwierdzonym planie widniał parking na samochody ciężarowe, zaś w chwili zatwierdzania projektu budowlanego i wydawania pozwolenia na budowę na moście przez rzekę [...] widniał znak informujący o zakazie przejazdu pojazdów cięższych niż 8 ton (B - 18), ale z jednoczesnym zastrzeżeniem, że znak ten nie dotyczy mieszkańców osiedla [...], do których należał również S. G.. Dla skarżącego istotnym było, że w dniu 2 lutego 2006 r. Starosta Kędzierzyńsko-Kozielski zatwierdził bez uwag projekt zmiany stałej organizacji ruchu i oznakowania na osiedlu [...]. Zatwierdzona zmiana organizacji ruchu została wprowadzona 30 czerwca 2006 r. i uwzględniała strefę ograniczonej prędkości do 30 km/h na osiedlu [...] oraz ograniczenie tonażu pojazdów do 3,5 tony z wyjątkiem służb komunalnych i zaopatrzenia na ul. [...], [...], [...]. Skarżący kilkakrotnie podkreślał, że rzeczywista nośność drogi na ulicy [...], w miejscu ustawienia spornego znaku jest znacznie wyższa. Jednocześnie skarżący wyjaśnił, że pismem z dnia 14 grudnia 2010 r. wzywał organ do usunięcia do naruszenia prawa dokonanego bezprawnym ustawieniem znaku drogowego. Pomimo wezwania Starosta Kędzierzyńsko-Kozielski nie tylko nie usunął znaku, lecz także nie udzielił żadnej odpowiedzi na to wezwanie. Reasumując, skarżący stwierdził, że przedmiotem skargi jest czynność Starosty Kędzierzyńsko-Kozielskiego polegająca na ustawieniu znaku drogowego B - 18, a podstawę prawną jego żądania stanowi art. 88 ust. 1 w zw. z art. 87 ust. 1 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym. W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie. Przedstawiając stan faktyczny podał, że biorąc pod uwagę propozycje Samorządu Mieszkańców Osiedla [...] został opracowany projekt stałej organizacji ruchu i oznakowania na osiedlu [...]. Po uzyskaniu pozytywnych opinii zarządów dróg oraz Komendanta Powiatowego w K. w dniu 2 lutego czerwca 2006 r. został zatwierdzony projekt stałej organizacji ruchu i oznakowania na Osiedlu [...], spełniający wymagania rozporządzenia Ministra Infrastruktury z 23 czerwca 2003 r. w sprawie szczegółowych warunków zarządzania na drogach oraz wykonywania nadzoru nad tym zarządzaniem (Dz. U. Nr 177, poz. 1729), uwzględniający strefę ograniczonej prędkości do 30 km/h i tonażu do 3,5 t, z wyjątkiem służb komunalnych i zaopatrzenia. W dniu 27 czerwca 2006 r. została wprowadzona zmiana organizacji ruchu, wskutek zatwierdzenia projektu organizacji ruchu i oznakowania nr [...] z dnia 2 czerwca 2006 r., poprzedzona opinią Komendanta Powiatowego Policji w K. z 18 grudnia 2005 r. i opiniami: zarządu dróg gminnych z dnia 7 grudnia 2005 r., zarządu dróg powiatowych z 6 grudnia 2005 r., zarządu dróg krajowych z 18 stycznia 2006r. Organ nadmienił, że sprawy z zakresu organizacji ruchu na drogach nie są rozstrzygane w drodze decyzji administracyjnej, lecz dokonywane są poprzez czynność techniczno-organizacyjną w ramach tzw. uprawnień władczych. Nie są także sprawami indywidualnymi, gdyż dotyczą uczestników korzystających z danej drogi. Znak drogowy stanowi przykład aktu generalnego, adresowanego do nieskonkretyzowanego adresata. W związku z tym uznał, że nie można powoływać się na naruszenie swojego indywidualnego uprawnienia lub interesu prawnego przez ustawienie znaku drogowego. W piśmie procesowym z dnia 7 czerwca 2011 r. skarżący nie zgodził się ze stanowiskiem organu i jeszcze raz podkreślił, że przedmiotem skargi nie jest czynność organizacyjno-techniczna polegająca na sporządzeniu i zatwierdzeniu organizacji ruchu na Osiedlu [...] w K., ale wyłącznie czynność faktyczna polegająca na bezpodstawnym i bezprawnym ustawieniu znaku drogowego "zakaz wjazdu pojazdów o rzeczywistej masie całkowitej ponad 3,5 tony" (B - 18) wraz z zastrzeżeniem: "nie dotyczy pojazdów służb miejskich". Zwrócił uwagę, że to skarżący wiążąco określa przedmiot zaskarżenia.