Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Sędzia WSA Elżbieta Kmiecik po rozpoznaniu w dniu 23 maja 2005 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi Wojewody Opolskiego na uchwałę Sejmiku Województwa Opolskiego z dnia 26 października 2004 r., nr XXVI/227/2004 w sprawie wymiaru godzin zajęć nauczycieli i pedagogów postanawia: 1. umorzyć postępowanie, 2. oddalić wniosek Województwa Opolskiego o zasądzenie kosztów postępowania.
Wojewoda Opolski wniósł w dniu 23 grudnia 2004 r. skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu, za pośrednictwem Sejmiku Województwa Opolskiego, na uchwałę Sejmiku Województwa Opolskiego z dnia 26 października 2004 r., nr XXVI/227/2004 w sprawie ustalenia obowiązkowego wymiaru godzin zajęć nauczyciela szkół zaocznych oraz pedagogów zatrudnionych w szkołach, dla których organem prowadzącym jest Województwo Opolskie.
Pismem procesowym z dnia 2 lutego 2005 r. skarżący cofnął wniesioną skargę, w związku z podjęciem przez Sejmik Województwa Opolskiego w dniu 21 grudnia 2004 r. uchwały nr XXIX/256/2004, uchylającej zaskarżoną uchwałę, i wniósł o umorzenie postępowania sądowego, albowiem stało się ono bezprzedmiotowe.
Skarżący wniósł też o oddalenie wniosku strony przeciwnej o zasądzenie na jej rzecz kosztów postępowania, powołując się na treść art. 200 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. nr 153, poz. 1271 ze zm.), według którego koszty postępowania zasądza się jedynie w razie uwzględnienia skargi i tylko na rzecz skarżącego.
Pismem procesowym z dnia 4 kwietnia 2005 r. organ - Zarząd Województwa Opolskiego oświadczył, iż wyraża zgodę na cofnięcie skargi oraz, iż zaskarżona Uchwała z dnia 26 października 2004 r. Sejmiku Województwa nie wywołała żadnych skutków prawnych.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Postępowanie w sprawie podlega umorzeniu.
Stosownie do treści art. 60 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. nr 153, poz. 1271 ze zm.), zwanej dalej ustawą, skarżący może cofnąć skargę. Cofnięcie skargi wiąże Sąd, który jednakże uznaje cofnięcie skargi za niedopuszczalne, jeżeli zmierza ono do obejścia prawa lub spowodowałoby utrzymanie w mocy aktu lub czynności dotkniętych wadą nieważności.
Czynność procesowa skarżącego, a to cofnięcie skargi, w świetle materiału sprawy, nie zmierza do obejścia prawa, ani nie spowoduje utrzymanie w mocy aktu lub czynności dotkniętych wadą nieważności, a zatem jest zatem skuteczna. W związku z powyższym uznać należało cofniecie skargi za dopuszczalne.
Skutkiem powyższego, na podstawie art. 161 § 1 pkt 1 ustawy, było umorzenie postępowania.
Orzeczenie o kosztach uzasadnia art. 200 ustawy.