Referendarz sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu Anna Misiak po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 1 czerwca 2015 r. w sprawie ze skargi S. W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Opolu z dnia 20 listopada 2013 r., nr [...], w przedmiocie odmowy dofinansowania kosztów kształcenia młodocianego pracownika wniosku skarżącego o przyznanie prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych postanawia: odmówić przyznania prawa pomocy.
Postanowieniem z 9 września 2014 r. referendarz sądowy oddalił wniosek skarżącego S. W. o przyznanie prawa pomocy w sprawie ze skargi na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Opolu, z dnia 20 listopada 2013 r., nr [...], w przedmiocie odmowy dofinansowania kosztów kształcenia młodocianego.
Postanowienie to zostało zaskarżone sprzeciwem, który został odrzucony postanowieniem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z dnia 27 października 2014 r. Naczelny Sąd Administracyjny postanowieniem z dnia 10 grudnia 2014 r., sygn. akt I OZ 1133/14, odrzucił zażalenie na postanowienie o odrzuceniu sprzeciwu skarżącego.
Na zarządzenie Przewodniczącego Wydziału II z dnia 29 grudnia 2014 r. skarżący został wezwany do uiszczenia wpisu sądowego od skargi w kwocie 200 zł. Wezwanie to skarżący odebrał w dniu 5 stycznia 2015 r. (k. 103 akt sąd.).
Skarżący w dniu 30 grudnia 2014 r. (data nadania przesyłki) zwrócił się pismem datowanym na 29 grudnia 2014 r. ponownie o przyznanie prawa pomocy.
W dniu 9 stycznia 2015 r. skarżący złożył zażalenie na zarządzenie Sądu o wezwaniu go do uiszczenia wpisu. Naczelny Sąd Administracyjny postanowieniem z dnia 18 lutego 2015 r., sygn. akt I OZ 116/15 oddalił to zażalenie. Na zarządzenie z dnia 25 lutego 2015 r., Przewodniczącego Wydziału II tut. Sądu, skarżący został poinformowany o obowiązku wynikającym z zarządzenia z dnia 29 grudnia 2015 r. Przewodniczącego Wydziału II tut. Sądu, uiszczenia wpisu od skargi. Skarżący odebrał to pismo informacyjne w dniu 5 marca 2015 r. (k. 140 akt sąd.).
W dniu 4 marca 2015 r. (data nadania przesyłki) skarżący złożył pismo datowane na dzień 2 marca 2015 r., prosząc w nim o ponowną weryfikację okoliczności w zakresie docelowego zwolnienia go z obowiązku partycypowania w kosztach sądowych postępowania w całości. Skarżący wskazał, że wobec odmownego stanowiska NSA w zakresie zastosowania w jego sprawie instytucji zwolnienia z kosztów sądowych w całości, z uwagi na swoją sytuację finansową oraz postępującą pauperyzację w budżecie domowym i firmowym, prosi o zwolnienie z kosztów sądowych w całości. Dla potrzeb dowodowych zwrócił się o wyznaczenie mu przez Sąd odpowiedniego terminu dla potrzeb dowodowych zgromadzenia stosownej i wiarygodnej dokumentacji, kwalifikującej go do zwolnienia od kosztów sądowych w wysokości 200 zł, na poczet opłaty z tytułu wpisu od skargi. Skarżący wskazał, że poprzednio nie był w stanie złożyć wymaganych dokumentów w zakreślonym przez Sąd terminie. Należy w tym miejscu wskazać, że skarżący w postępowaniu poprzedzającym wydanie postanowienie z dnia 9 września 2014 r. o odmowie przyznania praw pomocy, miał zakreślony termin na złożenie dokumentów potrzebnych do rozpatrzenia jego wniosku o prawo pomocy, który rozpoczął bieg w dniu 4 czerwca 2014 r. (odebranie pierwszego wezwania do uzupełnienia wniosku - k. 23 akt sądowych) do 1 września 2014 r., a zatem zakreślony termin, wskutek dwukrotnych próśb skarżącego o jego przedłużenie, wynosił prawie trzy miesiące.
Skarżący w piśmie z dnia 2 marca 2015 r. wskazał, że prowadzi działalność gospodarczą w zakresie wypieku i sprzedaży detalicznej pieczywa, od wielu lat boryka się z obiektywnymi trudnościami natury techniczno - organizacyjnej. Zmniejszenie wypieku i sprzedaży pieczywa, wynika z agresywnej polityki marketingowej konkurencyjnych piekarni, korzystających ze szkodliwych dla zdrowia konserwantów oraz z silnego rozwoju sieci wielkopowierzchniowych tzw. hipermarketów oraz centrów handlowych, sprzedających pieczywo także na konserwantach, a nie jak wnioskodawca na naturalnych zakwasach. Tradycyjne metody wypieku pieczywa uniemożliwiły małej Piekarni wnioskodawcy naturalny rozwój gospodarczy, doprowadzając go do skraju bankructwa, a co najmniej do deficytowego charakteru jego działalności gospodarczej. Niekorzystna sytuacja gospodarcza na lokalnym rynku sprzedażowym, zmniejszenie ilości klientów, doprowadziła do drastycznego zmniejszenia wpływów ze sprzedaży pieczywa i zmniejszeniem dochodów skarżącego, który mając do pomocy przeważnie ucznia lub pomocnika, osobiście, co noc wykonuje ciężką pracę fizyczną w zawodzie piekarza, zaś po 3-4 godzinach snu osobiście zajmuje się sprawami organizacyjnymi, domem i utrzymaniem 5 osobowej rodziny, w tym trójką pełnoletnich, bezrobotnych dzieci.