Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący sędzia NSA Jerzy Krupiński Sędziowie sędzia WSA Teresa Cisyk - spr. asesor sądowy Grażyna Jeżewska Protokolant: sekretarz sądowy Grażyna Stykała po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 22 lipca 2004 r. sprawy ze skargi L. B. i S. K. na Prezydenta Miasta Kędzierzyna-Koźla w przedmiocie ukarania grzywną za niewykonanie wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 5 grudnia 1994 r., sygn. akt IV SA 729/04 postanawia: odrzucić skargę
L. B. i S. K. wnieśli skargę z dnia 30 listopada 1999 r., do Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie - Ośrodka Zamiejscowego we Wrocławiu. Skarga dotyczyła nie wykonania, przez Prezydenta Miasta Kędzierzyna - Koźla, prawomocnego wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 5 grudnia 1994 r., sygn. akt IV SA 729/94. Skarżący podnieśli, że od momentu wydania wyroku, żądają od Prezydenta, bezskutecznie "postępowania wykonawczego aprobowanego przez Sąd, w zakresie likwidacji garbarni (chromowej) powodującej zagrożenie dla ludzi z powodu błędnej lokalizacji, sprzecznej z ustawą o ochronie i kształtowaniu środowiska oraz z planem zagospodarowania przestrzennego". Zaakcentowali, że z mocy wykładni wiążącej Sądu, nie może zginąć to, co jest w wyroku, bowiem stanowi on "ostatnie słowo" w procesie, oraz stan prawny, powagi rzeczy osądzonej. W związku z tym, skarżący zażądali wymierzenia grzywny Prezydentowi, na zasadzie art. 31 ust. 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym (Dz. U. Nr 74, poz. 368). Uznali bowiem, że nałożona grzywna będzie służyć wyeliminowaniu "paraliżowania" praktyki w zakresie sprawnego wykonywania wyroków Naczelnego Sądu Administracyjnego oraz stanowić będzie zadośćuczynienie chronionemu interesowi skarżących.
Dodatkowo podnieśli, że decyzja podatkowa Prezydenta Miasta Kędzierzyna - Koźla z dnia 5 listopada 1999 r., nr Fn. [...], jest sprzeczna z cyt. wyżej wyrokiem oraz godzi w system nadzoru nad organami. Zdaniem skarżących, z decyzji podatkowej wynika, iż Prezydent Miasta, posiada większe prerogatywy niż Naczelny Sąd Administracyjny, większe niż Sąd Najwyższy, który może wzruszyć prawomocny wyrok z dnia 5 grudnia 1994 r., sygn. akt IV SA 729/94. Skarżący, wnieśli o oddalenie decyzji podatkowej, w związku z naruszeniem prawa o właściwości organu (art. 156 pkt. 1 kpa). Wskazali, że składali wnioski o zaniechanie naruszeń prawa własności, przez Prezydenta Miasta Kędzierzyna - Koźla w zakresie podatku od gruntu i nieruchomości, które pozostawały bez rozpoznania. W odpowiedzi na skargę, Prezydent Miasta Kędzierzyna-Koźla wniósł o jej odrzucenie. W uzasadnieniu swojego stanowiska wskazał, że wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 5 grudnia 1994 r., sygn. akt IV SA 729/94, nie był zobowiązany do jego wykonania, bowiem uchyla on postanowienie Ministra Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa w Warszawie, którym odmówił skarżącym prawa strony, a ponadto nie wydawał żadnego aktu administracyjnego będącego przedmiotem skargi tego postępowaniu. Podał, że wyrok ten, nie zawiera rozstrzygnięcia merytorycznego, lecz dotyczył wniesienia odwołania od decyzji Wojewody Opolskiego zobowiązującej inną osobę do przedłożenia kompleksowej oceny oddziaływania na środowisko naturalne zakładu garbarskiego. Z wyroku tego nie wynika nakaz zamknięcia zakładu garbarskiego, a już w żaden sposób nie nakłada na Prezydenta Miasta Kędzierzyna-Koźla obowiązku likwidacji zakładu. Dodatkowo wyjaśnił, że organem właściwym do kontroli przestrzegania przepisów o ochronie środowiska naturalnego oraz do badań tego środowiska jest Państwowa Inspekcja Ochrony Środowiska. Wyłącznie Wojewódzki Inspektor Ochrony Środowiska jest uprawniony do prowadzenia w tych sprawach postępowania administracyjnego, w tym także do wydania decyzji wstrzymującej działalność powodującą naruszanie wymagań ochrony środowiska. Zanegował wniosek skarżących o "oddalenia decyzji podatkowej" Prezydenta Miasta Kędzierzyna-Koźla nr [...] z dnia 5 listopada 1999 r. w sprawie odmowy umorzenia zaległości podatkowej w podatku od nieruchomości, gdyż nie stała się ona ostateczną, w dniu wniesienia skargi.