Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie: Przewodniczący Sędzia WSA Daria Sachanbińska po rozpoznaniu w dniu 12 września 2005 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi M. S. na decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych w W. z dnia [...], nr [...] w przedmiocie świadczenia pieniężnego z tytułu pracy przymusowej postanawia: umorzyć postępowanie.
Decyzją z dnia [...], nr [...], Kierownik Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych w W., działając na podstawie art. 127 § 3 i 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 z późn. zm.) oraz art. 2 i art. 4 ust. 1, 2 i 4 ustawy z dnia 31 maja 1996 r. o świadczeniu pieniężnym przysługującym osobom deportowanym do pracy przymusowej oraz osadzonym w obozach pracy przez III Rzeszę i ZSRR (Dz. U. Nr 87, poz. 395 z późn. zm.), utrzymał w mocy decyzję własną z dnia [...], nr [...], którą odmówił przyznania M. S. uprawnienia do świadczenia pieniężnego z tytułu deportacji do pracy przymusowej. Uzasadniając swoje rozstrzygnięcie organ stwierdził, iż zebrany materiał dowodowy, a zwłaszcza zaświadczenie wydane przez ITS w A. potwierdza fakt przebywania strony w miejscowości [...] - pow. [...] w okresie od 20 listopada 1944 r. do wyzwolenia (5 miesięcy i 18 dni), tymczasem dla przyznania żądanego świadczenia przepisy ustawy wymagają, by osoba była deportowana (wywieziona) do pracy przymusowej na okres co najmniej 6 miesięcy z terytorium państwa polskiego, w jego granicach sprzed dnia 1 września 1939 r. na terytorium III Rzeszy i terenów przez nią okupowanych w okresie wojny w latach 1939 - 1945 (art. 2 pkt 2 lit. a ustawy o świadczeniu pieniężnym). Podniesiono także, iż nie można stronie zaliczyć okresu deportacji po dacie 7 maja 1945 r. (wyzwolenia [...]), a także wyjaśniono, iż decyzja o przyznanym matce strony świadczeniu za okres od kwietnia 1944 r. do kwietnia 1945 r., była wadliwa.
W skardze na powyższą decyzję M. S. zarzuciła, iż organ pominął w prowadzonym postępowaniu dowody w postaci zeznań świadków, tj. M. R. oraz Z. J., które potwierdziły, iż faktyczny okres wywiezienia trwał 13 miesięcy. Taki okres deportacji zaliczono matce strony skarżącej, przyznając jej świadczenie pieniężne w 1998 r.
Odpowiadając na skargę, Kierownik Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych wniósł o skierowanie sprawy do rozpatrzenia w trybie uproszczonym, oraz o umorzenie postępowania sądowego z uwagi na uwzględnienie skargi M. S. w całości. Do akt sprawy dołączono decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z dnia 10 czerwca 2005 r., nr [...], wydaną w trybie art. 54 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz.1270 ), którą uchylono zaskarżoną decyzję oraz decyzję ją poprzedzającą, i którą przyznano M. S. uprawnienie do świadczenia pieniężnego z tytułu deportacji do pracy przymusowej w okresie od kwietnia 1944 r. do kwietnia 1945 r. Uzasadniając swoje rozstrzygnięcie Kierownik Urzędu podał, iż M. S. została deportowana wraz z rodziną i powinna otrzymać świadczenia pieniężne takie, jakie przyznano jej matce.
Na pytanie Sądu skarżąca oświadczyła, iż wyraża zgodę na rozpoznanie sprawy w trybie uproszczonym.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu zważył, co następuje:
postępowanie w niniejszej sprawie należało umorzyć.