Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie: Przewodniczący - Sędzia WSA - Daria Sachanbińska po rozpoznaniu w dniu 15 listopada 2004 r., na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi B. K. - Niepubliczny Zakład Opieki Zdrowotnej [...] w O. na uchwałę Zarządu Miasta [...] z dnia [...], nr [...] w przedmiocie czynszu najmu za lokale użytkowe postanawia: odrzucić skargę.
Przedmiotem skargi wniesionej w dniu 23 czerwca 2004 r. (data wpływu do Urzędu Miasta [...]) do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu za pośrednictwem Prezydenta Miasta [...] przez B. K. - Niepubliczny Zakład Opieki Zdrowotnej [...] w O., jest uchwała Zarządu Miasta [...] z dnia [...], nr [...], w sprawie bazowych stawek czynszu za najem lokali użytkowych. W skardze zarzucono, iż powyższa uchwała narusza w sposób rażący treść: art. 45 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym poprzez dowolne i sprzeczne z prawem dysponowanie mieniem komunalnym, art. 32 ust. 1 i 2 Konstytucji R.P. poprzez nierówne traktowanie podmiotów spełniających identyczne zadania społeczne i dyskryminację w życiu gospodarczym, art. 76 Konstytucji R.P. przez stosowanie nieuczciwych praktyk rynkowych i art. 15 ust. 1 i 3 ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji poprzez różne traktowanie przy pobieraniu stawek za użytkowanie lokali gminnych, podmiotów wykonujących te same zadania. Z uwagi na powyższe naruszenia wniesiono o stwierdzenie wydania kwestionowanej uchwały z naruszeniem prawa.
W odpowiedzi na skargę Prezydent Miasta [...] wniósł o odrzucenie skargi podkreślając, że użyte w Konstytucji R.P. sformułowanie "równość" nie oznacza równości w znaczeniu bezwzględnym, zatem Zarząd, działający w ramach swych kompetencji, mógł zróżnicować stawki czynszu w oparciu o jednolite kryteria, bez naruszenia konstytucyjnych zasad oraz przepisów ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji. Ponadto organ wskazał, iż aktualizacji bazowych stawek czynszu dokonano na mocy § 9 pkt 3 uchwały Rady Miasta [...] z dnia [...], nr [...]. Przypomniał, że podmioty powstałe na bazie dawnych SP ZOZ zabezpieczają w pełnym i ciągłym zakresie podstawową opiekę zdrowotną w gminie [...], wykonując - co do zasady - świadczenia kontraktowe. Tymczasem Niepubliczny Zakład Opieki Zdrowotnej [...] prowadzi również działalność pozakontraktową.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu zważył, co następuje:
skargę należało odrzucić.
Na wstępie przypomnienia wymaga, że skarga na uchwałę Zarządu Miasta [...] z dnia [...], nr [...], została wniesiona w trybie art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (tekst jedn. Dz. U. z 2001 r., Nr 142, poz. 1591 z późn. zm.). Przepis ten stanowi, że każdy, czyj interes prawny lub uprawnienia zostały naruszone uchwałą podjętą przez organ gminy w sprawie z zakresu administracji publicznej, może - po bezskutecznym wezwaniu do usunięcia naruszenia - zaskarżyć uchwałę do sądu administracyjnego. Przytoczona regulacja ustanawia przesłankę dopuszczalności skargi do sądu administracyjnego, tj. wezwanie do usunięcia naruszenia prawa.
Przechodząc na grunt rozpoznawanej sprawy stwierdzić trzeba, że strona skarżąca nie spełniła wskazanej wyżej przesłanki. Pismo z dnia 29 grudnia 2003 r., skierowane do Prezydenta Miasta [...] zawiera prośbę o zmianę bazowej stawki czynszowej z dotychczas naliczanej i mającej zastosowanie do podmiotów świadczących usługi medyczne w ramach praktyki pozakontrakowej, na stawkę czynszu ustaloną dla tych podmiotów, które prowadzą działalność w ramach umowy z Narodowym Funduszem Zdrowia oraz jednocześnie wykonują też usługi w ramach praktyki pozakontraktowej. Oprócz prośby o zmianę czynszu, skarżąca nie zawarła w omawianym piśmie zarzutów co do legalności samej uchwały, nie podniosła argumentu mówiącego o tym, że zaskarżona uchwała narusza jej interes prawny lub uprawnienia. W końcu, ani w sposób wyraźny, ani też w sposób pośredni, nie wezwała organu do usunięcia naruszenia prawa. W tej sytuacji uprawniony jest pogląd, że prosząc o zmianę stawki czynszu na korzystniejszą, skarżąca godziła się - w tamtym czasie - z podjętą przez Zarząd Miasta uchwałą. Ponadto podkreślenia wymaga, iż z treści udzielonej skarżącej odpowiedzi wynika, że zastępca Prezydenta Miasta [...] nie potraktował jej pisma jako wezwania do usunięcia naruszenia prawa, i prawidłowości tego zachowania skarżąca nie kwestionuje. W piśmie z dnia 2 lutego 2002 r. wyjaśniono jedynie, jakie są powody negatywnego załatwienia prośby o zmianę wysokości stawki czynszu, bez zajmowania stanowiska w sprawie zgodności z prawem spornej uchwały Zarządu Miasta. Niezależnie od powyższego stwierdzić trzeba, że za wezwanie do usunięcia naruszenia prawa nie można też uznać osobistej interwencji skarżącej u zastępcy Prezydenta Miasta [...] w dniu 24 maja 2004 r., o którym to spotkaniu wspomniała w piśmie procesowym z dnia 30 lipca i 17 sierpnia 2004 r. Według jej oświadczenia miało wówczas zostać zgłoszone żądanie usunięcia przepisu traktującego nierówno podmioty spełniające identyczne zadania społeczne i dyskryminującego niektóre podmioty w życiu gospodarczym. Nie kwestionując prawdziwości tego oświadczenia wyjaśnić trzeba, że wezwania, o jakim mowa w art. 101 cyt. wyżej ustawy o samorządzie gminnym, należy dokonać na piśmie, o czym przesądza art. 52 § 4 p.s.a. Stosownie do treści tego przepisu, przed wniesieniem skargi do sądu należy wezwać na piśmie właściwy organ do usunięcia naruszenia prawa.
Stwierdzony przez Sąd brak wyczerpania trybu bezwzględnie obowiązującego w przypadku zaskarżenia uchwały powoduje, że skargę - jako niedopuszczalną - należało odrzucić, na podstawie art. 58 §1 pkt 6 p.s.a.