Sprawa ze skargi na uchwałę Rady Miasta Kędzierzyn - Koźle w przedmiocie najmu lokalu mieszkalnego
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie: Przewodniczący: Asesor sądowy Elżbieta Naumowicz - spr. po rozpoznaniu w dniu 6 marca 2006 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi A. Z. na uchwałę Rady Miasta Kędzierzyn - Koźle z dnia 30 września 2004 r., Nr XXVI/316/2004 w przedmiocie najmu lokalu mieszkalnego postanawia: odrzucić skargę.

Uzasadnienie strona 1/2

A. Z. wniosła w dniu 22 czerwca 2005 r. do Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu pismo skierowane do Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, nazwane "zażaleniem na uchwałę Nr XXVI/316/2004 Rady Miasta Kędzierzyn-Koźle z dnia 30 września 2004 r. w sprawie negatywnego rozpoznania skargi A. Z. w sprawie mieszkania". W piśmie tym skarżąca, szczegółowo opisując dotychczasowy tok postępowania związanego z najmem zajmowanego kontenera przy ul. [...] w K., zakwestionowała odmowę przyznania jej na terenie gminy lokalu mieszkalnego. Argumentowała, iż stanowi to naruszenie obowiązku gminy zaspokojenia potrzeb mieszkaniowych każdego mieszkańca, wynikającego z przepisów o prawie lokalowym.

Wraz ze skargą skarżąca złożyła wniosek o zwolnienie od kosztów sądowych.

Postanowieniem z dnia 12 września 2005 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu, do którego Sąd Apelacyjny we Wrocławiu przekazał skargę, odmówił przyznania prawa pomocy z uwagi na oczywistą bezzasadność skargi.

Na postanowienie to skarżąca wniosła zażalenie do Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie, który postanowieniem z dnia 21 grudnia 2005 r., sygn. akt I OZ 1451/05, oddalił zażalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu zważył, co następuje:

skargę należało odrzucić. Zakres kognicji wojewódzkich sądów administracyjnych pod względem rzeczowym określony został w art. 3 §2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz.1270). Przepis ten zawiera katalog skarg na wymienione w nim działania organów administracji publicznej lub ich bezczynność, do jakich należą:

1) decyzje administracyjne;

2) postanowienia wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie, a także na postanowienia rozstrzygające sprawę co do istoty;

3) postanowienia wydane w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym, na które służy zażalenie;

4) inne niż określone w pkt 1-3 akty lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa;

5) akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego i terenowych organów administracji rządowej;

6) akty organów jednostek samorządu terytorialnego i ich związków, inne niż określone w pkt 5, podejmowane w sprawach z zakresu administracji publicznej;

7) akty nadzoru nad działalnością organów jednostek samorządu terytorialnego;

8) bezczynność organów w przypadkach określonych w pkt 1-4.

W tym miejscu zaznaczyć należy, że katalog ten nie jest wyczerpujący, gdyż do właściwości sądów administracyjnych należą również sprawy, w których ustawy szczególne przewidują taką kontrolę (art. 3 § 3) oraz spory o właściwość i spory kompetencyjne (art. 4).

Wskazane uregulowanie oznacza, że sąd administracyjny nie jest właściwy do rozpoznawania skarg na działania lub bezczynność organów administracji w sprawach innych niż inne niż wymienione w powyższych przepisach i w związku z tym skarga w sprawie nie należącej do właściwości sądu podlega odrzuceniu. W szczególności sąd ten nie jest uprawniony do rozpoznawania skarg w potocznym znaczeniu tego słowa, określanych jako skargi powszechne. Skargi te są dotyczą sposobu funkcjonowania organów administracji samorządowej i są prawnym środkiem obrony oraz ochrony różnych interesów jednostki, nie dają jednak podstaw do żądania wszczęcia postępowania administracyjnego. Regulacja w tym zakresie zawarta jest w art. 229 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz. U. z 2000r., Nr 98, poz. 1071 ze zm.), zwanej dalej K.p.a. Przepis ten określa tryb rozpoznawania skarg dotyczących zadań lub działalności poszczególnych organów i wskazuje organy właściwe do rozpoznania skargi. Samodzielne postępowanie skargowe przed tymi organami charakteryzuje się tym, że nie ma w nim stron postępowania, toku instancji ani środków zaskarżenia, a skarżący zawiadamiany jest tylko przez organ rozpatrujący skargę o działaniach zmierzających do wyjaśnienia okoliczności będących jej przyczyną (por. K. Borkowski (w:) B. Adamiak, J.Borkowski: Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz" Wyd. C.H.Beck, Warszawa 2005, str. 817). Z tych względów sąd administracyjny nie jest właściwy do rozpoznawania skarg na rozstrzygnięcia organów wydane w trybie art. 229 K.p.a.

Strona 1/2