W niniejszej sprawie wniosek skarżącego nie dotyczył jednak zakwalifikowania go do zawarcia umowy najmu lokalu z zasobu mieszkaniowego gminy. Treścią jego było bowiem wstąpienie w stosunek najmu lokalu mieszkalnego po zmarłym członku rodziny i chodzi tu o konkretny lokal mieszkalny, tj. ten, który wcześniej był zajmowany przez zmarłego członka rodziny. Tym samym, stan faktyczny sprawy nie odnosi się do ustaleń dokonanych wyżej przywołaną uchwałą NSA.
Opisane zagadnienie będące przedmiotem skargi, uregulowane zostało w istocie w art. 691 § 1 Kodeksu cywilnego, zgodnie z którym w razie śmierci najemcy lokalu mieszkalnego w stosunek najmu lokalu wstępują: małżonek niebędący współnajemcą lokalu, dzieci najemcy i jego współmałżonka, inne osoby, wobec których najemca był obowiązany do świadczeń alimentacyjnych, oraz osoba, która pozostawała faktycznie we wspólnym pożyciu z najemcą. Zagadnienie to nie odnosi się zatem do zakwalifikowania bądź odmowy zakwalifikowania do zawarcia umowy najmu lokalu mieszkalnego, a dopuszcza jedynie możliwość uregulowania statusu prawnego osoby, która faktycznie korzystała z danego lokalu mieszkalnego do czasu jego opuszczenia albo chwili śmierci najemcy poprzez ewentualne zawarcie z tą osobą umowy najmu. W konstrukcji tej nie ma jakichkolwiek elementów sprawy administracyjnej. Relacja pomiędzy dysponentem lokalu a osobą, która występuje o zawarcie z nią umowy najmu tego lokalu po śmierci jego dotychczasowego najemcy, ma wszelkie cechy cywilnoprawnego stosunku oferty, której przyjęcie przez dysponenta lokalu prowadzi bezpośrednio do zawarcia umowy najmu. Chodzi wyłącznie o wyrażenie przez dysponenta lokalu woli zawarcia umowy najmu (por. wyrok NSA z dnia 3 listopada 2010 r., sygn. akt I OSK 885/10).
Omawiana regulacja prawna umożliwia zatem wyjście naprzeciw interesom lokatora, który w tym przypadku wywodzi swoje "uprawnienie" do zamieszkiwania w danym lokalu, z okoliczności w istocie faktycznej to jest z faktu, że jako członek rodziny osoby uprawnionej do lokalu. W konstrukcji tej nie ma jednak jakichkolwiek elementów publicznoprawnych. Relacja pomiędzy dysponentem lokalu, a osobą która występuje o zawarcie z nią umowy najmu tego lokalu ma cechy cywilnoprawnego stosunku oferty, której przyjęcie przez dysponenta lokalu prowadzi bezpośrednio do zawarcia umowy najmu. Regulacja ta nie stanowi zatem dla lokatora podstawy do żądania objęcia kontrolą sądu administracyjnego oświadczenia woli składanego w imieniu Gminy [...], a więc nie mieści się w katalogu spraw podlegających kognicji sądu administracyjnego, wymienionych w art. 3 § 2 P.p.s.a. Zaskarżone pismo Burmistrza Nysy zawiera natomiast jedynie stanowisko Gminy [...], będące odpowiedzią na propozycję (ofertę) ewentualnego lokatora konkretnego lokalu, dotyczącą zawarcia z nim umowy najmu ściśle określonego, zindywidualizowanego lokalu (por. postanowienia NSA: z dnia 31 stycznia 2013 r., sygn. akt I OSK 2499/12, z dnia 31 stycznia 2013 r. sygn. akt I OSK 2137/12; z dnia 4 stycznia 2017 r. sygn. akt I OSK 2784/16, dostępne na stronie internetowej: http:// orzeczenia.nsa.gov.pl).
Powyższe oznacza, że skarga wniesiona w niniejszej sprawie nie podlega kognicji sądu administracyjnego, ponieważ jej przedmiotem jest żądanie niemieszczące się w zakresie właściwości sądu wyznaczonym w art. 3 P.p.s.a. Świadczy o tym także okoliczność, że była ona już przedmiotem rozpoznania przez sąd powszechny, który oddalił powództwo skarżącego.
Z tych względów skarga jako niedopuszczalna podlega odrzuceniu na zasadzie art. 58 § 1 pkt 1 P.p.s.a., zgodnie z którym sąd odrzuca skargę jeżeli sprawa nie należy do właściwości sądu administracyjnego.
O powyższym, Sąd orzekł jak w sentencji.