Dnia 12 września 2005 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w następującym składzie: Przewodniczący: Sędzia WSA Daria Sachanbińska po rozpoznaniu w dniu 12 września 2005 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi T. Z. na uchwałę Rady Miejskiej w Lewinie Brzeskim z dnia 28 lutego 2003 r., Nr IV/30/2003 w przedmiocie obrotu alkoholami p o s t a n a w i a: odrzucić skargę.
Przedmiotem skargi z dnia 7 czerwca 2004 roku, wniesionej przez T. Z., jest uchwała Nr IV/30/2003 Rady Miejskiej w Lewinie Brzeskim z dnia 28 lutego 2003 r. w sprawie zasad usytuowania na terenie miasta i gminy Lewin Brzeski miejsc sprzedaży i podawania napojów alkoholowych. Tą samą skargą T. Z. zakwestionowała również decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Opolu z dnia [...], nr [...], utrzymującą w nocy rozstrzygnięcie organu pierwszej instancji o odmowie wydania zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych o zawartości do 4,5 % alkoholu oraz piwa. Sprawa związana z oceną legalności powyższej decyzji została rozpatrzona w odrębnym postępowaniu sądowym.
T. Z. zarzuciła, że uchwała Rady Miejskiej w Lewinie Brzeskim z dnia 28 lutego 2003 r., przez swą niezgodność z prawem narusza jej interes prawny. Podniosła, że przedmiotowa uchwała narusza także art. 32 i art. 64 Konstytucji RP. Jej postanowienia są niejasne i nieprecyzyjne a nadto pozostają w sprzeczności z wieloma przepisami ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi oraz z ustawą z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym.
W odpowiedzi na skargę Rada Miejska w Lewinie Brzeskim wniosła o jej odrzucenie z uwagi na niewyczerpanie przez T. Z. przysługujących jej środków.
Na pytanie Sądu skarżąca oświadczyła, że nie wzywała Rady Miejskiej w Lewinie Brzeskim do usunięcia naruszenia prawa.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu zważył co następuje:
Skargę należało odrzucić.
Na wstępie przypomnieć należy, że skarga na uchwałę Nr IV/30/2003 Rady Miejskiej w Lewinie Brzeskim z dnia 28 lutego 2003 r., została wniesiona na podstawie art. 101 ustawy z dnia 8 marca 1990r. o samorządzie gminnym (tekst jedn. Dz. U. z 2001 r., Nr 142, poz. 1591 z późn. zm.). Przepis ten stanowi, że każdy, czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone uchwałą podjętą przez organ gminy w sprawie z zakresu administracji publicznej, może - po bezskutecznym wezwaniu do usunięcia naruszenia - zaskarżyć uchwałę do sądu administracyjnego. Przytoczona regulacja ustanawia przesłankę dopuszczalności skargi do sądu administracyjnego, tj. wezwanie do usunięcia naruszenia prawa. Konieczność spełnienia powyższej przesłanki wynika także z art. 52 § 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Stosownie do treści tego przepisu, przed wniesieniem skargi do sądu należy wezwać na piśmie właściwy organ do usunięcia naruszenia prawa.
Przechodząc na grunt rozpoznawanej sprawy stwierdzić trzeba, że skarżąca nie spełniła wskazanej wyżej przesłanki. Wynika to wyraźnie z oświadczenia T. Z., podniosła tę okoliczność również Rada Miejska w Lewinie Brzeskim. Konsekwencją stwierdzenia braku wyczerpania trybu bezwzględnie obowiązującego w przypadku zaskarżenia uchwały jest to, że skargę - jako niedopuszczalną - należało odrzucić, na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 cyt. wyżej ustawy Prawo postępowaniu przed sądami administracyjnymi.
Na marginesie dodać można, że niniejsze orzeczenie nie zamyka skarżącej drogi do ponownego zaskarżenia uchwały, jednak po spełnieniu koniecznych wymogów.