Sprawa ze skargi A. W. na zarządzenie Prezydenta Miasta [...] w przedmiocie zasad ustalania czynszu za lokale użytkowe POSTANAWIA odrzucić skargę.
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Ewa Janowska - spr. po rozpoznaniu w dniu 18 kwietnia 2006 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi A. W. na zarządzenie Prezydenta Miasta [...] z dnia [...], nr [...] w przedmiocie zasad ustalania czynszu za lokale użytkowe POSTANAWIA odrzucić skargę.

Uzasadnienie strona 1/2

A. W. wniósł skargę na zarządzenie Prezydenta Miasta [...] z dnia [...], nr [...] w sprawie tabeli bazowych stawek czynszu za najem lokali użytkowych. Niniejszym zarządzeniem Prezydent Miasta zatwierdził zaktualizowane na 2004 r. "Bazowe stawki czynszu za najem lokali użytkowych", zawarte w załączniku nr 1 do zaskarżonego zarządzenia. Zgodnie z treścią tego zarządzenia, zostały określone miesięczne stawki bazowe za 1 m² najmu lokalu, przy uwzględnieniu podziału na strefy oraz na rodzaj prowadzonej przez najemców działalności.

Przedmiotowe zarządzenie wydane zostało na podstawie § 9 ust. 3 uchwały Nr [...] Rady Miasta [...] z dnia 17 czerwca 1998 r. w sprawie zasad najmu lokali użytkowych, podjętej na zasadzie art. 40 ust. 2 pkt 3 ustawy o samorządzie gminnym. Zgodnie z brzmieniem tego przepisu uchwały, Prezydent Miasta [...] określa: 1) zasady najmu, jakie powinny być uwzględnione w umowach zawieranych na czas określony i na czas nieokreślony, 2) regulamin przetargów, 3) bazowe stawki czynszu za najem lokali użytkowych, 4) preferencje z tytułu rodzaju działalności prowadzonej w lokalu.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie lub odrzucenie. Uzasadniając swoje stanowisko o odrzuceniu skargi podniósł, iż zaskarżona uchwała nie stanowi aktu, który może być przedmiotem skargi do sądu administracyjnego. W ocenie organu, uchwała ta, zawierająca wysokość bazowych stawek czynszu, w istocie zawiera dyrektywy skierowane do podmiotów zarządzających mieniem gminnym, a dyrektywy te nie kształtują automatycznie cywilnego stosunku prawnego pomiędzy Gminą a najemcą. Ponadto, potencjalny najemca nie musi się godzić na warunki związane z wysokością czynszu w poszczególnych strefach, albowiem charakteru wiążącego nabierają dopiero ustalenia zawarte w umowie najmu jako stosunku cywilnoprawnego.

Pismem z dnia 4 lipca 2005 r., Wojewódzki Sąd Administracyjny wezwał skarżącego do uzupełnienia braków formalnych skargi, w terminie 7 dni pod rygorem jej odrzucenia, poprzez wykazanie, że wezwał Prezydenta Miasta [...] do usunięcia naruszenia prawa wywołanego zaskarżonym zarządzeniem. Odpowiadając na wezwanie Sądu w wyznaczonym terminie, skarżący udzielił odpowiedzi w pismach z dnia 18 lipca 2005 r. oraz z dnia 25 lipca 2005 r.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

kwestię zaskarżania aktów organów samorządu gminy przez podmioty inne niż organy nadzoru, reguluje art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 ze zm.). Zgodnie z jego brzmieniem - każdy, czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone uchwałą lub zarządzeniem podjętym przez organ gminy w sprawie z zakresu administracji publicznej, może - po bezskutecznym wezwaniu do usunięcia naruszenia - zaskarżyć uchwałę lub zarządzenie do sądu administracyjnego. Przedmiotem zaskarżenia w tym trybie mogą być zatem uchwały lub zarządzenia organów gminy w sprawach z zakresu administracji publicznej. Podkreślić trzeba, że ustawodawca nie sformułował definicji pojęcia "z zakresu administracji publicznej", również w doktrynie i orzecznictwie brak jest jednolitego kryterium rozróżniającego uchwały w sprawie z tego zakresu od innych uchwał, które podejmowane są w sprawach nie mających takiego charakteru. Nie można jednak niezauważyć, iż w orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego, Sądu Najwyższego oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego pojawiają się poglądy przemawiające za szerokim rozumieniem "spraw z zakresu administracji publicznej" (por. uchwała Trybunału Konstytucyjnego z dnia 14 września 1994 r., W 10/94, opubl. OTK 1994, cz. II, poz. 44 i 46; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 24 września 1997 r., III RN 41/97, opubl. OSNAPiUS 1998 r. nr 6, poz. 171; wyrok NSA z dnia 17 maja 1999 r., sygn. akt OSA 1/99, opubl. ONSA 1999 r. nr 4, poz. 109; wyrok NSA 2 czerwca 1993 r., sygn. SA/Wr 302/93, nieopubl.) Warto w tym miejscu przytoczyć jeden z nich, w którym Trybunał Konstytucyjny wypowiadając się na temat dopuszczalności skargi wnoszonej w trybie art. 101 ustawy o samorządzie gminnym, zwrócił uwagę, że działalność gmin również w odniesieniu do mienia komunalnego nie opiera się wyłącznie na przepisach prawa cywilnego, ale ze względu na publicznoprawny status gmin i mienia komunalnego działalność ta opiera się także na przepisach prawa samorządowego. Z tego właśnie względu działania i akty prawne podejmowane przez organy samorządu terytorialnego mogą być kwalifikowane jako działania z zakresu wykonywania administracji publicznej, mimo że zmierzają do wywołania w przyszłości określonych skutków cywilnoprawnych, jeżeli działaniom tym nadawana jest forma charakterystyczna dla aktów administracyjnych (por. przywołana wyżej uchwała TK z dnia 14 września 1994 r., W 10/94).

Strona 1/2