Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym Przewodniczący sędzia NSA Roman Ciąglewicz - spr po rozpoznaniu w dniu 20 września 2004 na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi Kierownik Ośrodka Pomocy Społecznej w O. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w O. z dnia [...] Nr [...] w przedmiocie dodatku mieszkaniowego p o s t a n a w i a odrzucić skargę.
Kierownik Ośrodka Pomocy Społecznej w O. zaskarżył do Sądu decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego uchylającą decyzję wydaną w I instancji przez tegoż Kierownika i umarzającą postępowanie pierwszej instancji w przedmiocie dodatku mieszkaniowego.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył co następuje:
skargę należało odrzucić. Przepis art. 50 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz.1270) stanowi, że uprawnionym do wniesienia skargi jest każdy kto ma w tym interes prawny, prokurator, Rzecznik Praw Obywatelskich oraz organizacja społeczna w zakresie jej statutowej działalności, w sprawach dotyczących interesów prawnych innych osób, jeżeli brała udział w postępowaniu administracyjnym.
Kierownik Ośrodka Pomocy Społecznej w O. nie był stroną, lecz organem administracyjnym prowadzącym postępowanie administracyjne. Z art. 28 i art. 29 Kpa wynika, że stroną nie może być organ, który w sprawie został powołany do wydania decyzji administracyjnej. Odnosi się to także do organu pierwszej instancji, któremu przepis prawa nie przyznaje uprawnienia do przekształcenia się w określonej fazie postępowania, z organu podejmującego władcze rozstrzygnięcia w podmiot kwestionujący takie rozstrzygnięcie w drodze skargi (por. uzasadnienie postanowienia NSA z dnia 24 stycznia 1997 r., sygn. akt IV SA 802/95, ONSA 1997/4/179).
Możliwe są wyjątki od tej reguły, ale mogą być one ustanowione jedynie w przepisach rangi ustawowej (art. 50 § 2 Prawa o postępowaniu (...). Przykładem takiej regulacji jest art. 98 ust.3 ustawy o samorządzie gminnym. Przepisy ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o dodatkach mieszkaniowych (Dz. U. Nr 71, poz.734 ze zm.) nie przewidują wyjątku od zasady braku legitymacji organu I instancji do wniesienia skargi do sądu administracyjnego na decyzję lub postanowienie organu odwoławczego.
Skoro organ pierwszej instancji nie mieści się w kręgu podmiotów wymienionych w art. 50 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, to jego skargę należało odrzucić (por. Tadeusz Woś w: T. Woś, H. Knysiak - Molczyk, M. Romańska "Postępowanie sądowoadministracyjne ", Wyd. Prawnicze LexisNexis W-wa 2004r., str.129).
Zdaniem Sądu nie zachodzi, w niniejszej sprawie, sytuacja w której skarżący występowałby jako organ reprezentujący gminę, powołującą się na interes prawny, uprawniający gminę do wniesienia skargi na decyzję wydaną w przedmiocie przyznania wnioskodawczyni dodatku mieszkaniowego. Podzielić należy pogląd, według którego gmina nie traci statusu strony z tego powodu, że organ gminy orzekał w sprawie w charakterze organu I instancji (por. m.in. Wojciech Chróścielewski "Jednostka samorządu terytorialnego jako strona postępowania administracyjnego prowadzonego przez jej organ", Państwo i Prawo 2003 / 4 / 32 - 44). Jednak rozpatrywanej skargi nie złożyła Gmina [...]. W skardze skarżący został określony jako Ośrodek Pomocy Społecznej w O. W uzasadnieniu skargi nie wskazano interesu prawnego Gminy, który stanowiłby podstawę zainicjowania postępowania sądowego przez Gminę. Ponadto, kierownik ośrodka pomocy społecznej nie jest, w myśl art. 31 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz.1591 ze zm.), organem reprezentującym gminę na zewnątrz. Organem takim jest wójt (w omawianym przypadku Burmistrz [...] ). Co prawda Kierownik podpisując skargę powołał się na upoważnienie Burmistrza, ale nie oznacza to, iż działa jako pełnomocnik Burmistrza składającego skargę Gminy [...]. Po pierwsze bowiem, jak już wyżej zasygnalizowano, nie oznaczono Gminy jako skarżącego i nie powołano się na interes prawny Gminy stanowiący podstawę zaskarżenia rozstrzygnięcia organu odwoławczego. Po drugie, podpisując decyzję wydaną przez siebie jako organ I instancji, Kierownik powołał się na identycznie brzmiące określenie: "z upoważnienia Burmistrza". W skardze Kierownik, będący, co wydaje się nie bez znaczenia, tą samą osobą która wydała decyzję I instancji, nie nawiązał w ogóle do kwestii ewentualnego rozszerzenia zakresu upoważnienia posiadanego w chwili wydania decyzji I instancji. Zauważyć przy tym warto, iż kwestia prawidłowości upoważnienia Kierownika do podjęcia rozstrzygnięcia była, w weryfikowanym postępowaniu, przedmiotem sporu organów administracyjnych.
Powtórzyć zatem przyjdzie, że skarga została wniesiona nie przez Gminę [...], ale przez organ który wydał decyzję I instancji, w postępowaniu administracyjnym weryfikowanym niniejszym postępowaniem sądowym. Poza zakresem rozważań Sądu pozostało zatem zagadnienie istnienia interesu prawnego Gminy [...] w zaskarżeniu decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego w O., w przedmiocie dodatku mieszkaniowego, w której to sprawie Kierownik Ośrodka Pomocy Społecznej w O. wydal decyzję jako organ I instancji.
Wobec powyższego orzeczono jak w sentencji.