Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Daria Sachanbińska po rozpoznaniu w dniu 7 marca 2011 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku W. S. o przyznanie prawa pomocy w sprawie ze skargi W. S. na Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Opolu w przedmiocie odszkodowania postanawia: odmówić przyznania prawa pomocy.
W piśmie z dnia 1 grudnia 2010 r., nazwanym: "pozew przeciwko ZUS-Opole", a skierowanym bezpośrednio do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu, W. S. domagał się zasądzenia na jego rzecz odszkodowania od ZUS w wysokości 500.000 zł. Uzasadniając swoje żądanie wskazał na nieprawidłowości, jakich - jego zdaniem - dopuścił się ZUS w Opolu w postępowaniu dotyczącym przeliczenia emerytury. Podał, że od dnia przyznania mu emerytury przez LVA Berlin, tj. od 1 września 2004 r., pobierał ją w całości w Niemczech. Następnie ZUS w Opolu w sposób bezpodstawny dokonał rozdzielenia jego emerytury na część, którą nadal otrzymuje z LVA Berlin oraz część otrzymywaną z ZUS. Konsekwencją powyższego jest ponoszenie przez skarżącego kosztów z tytułu dwukrotnego opodatkowania oraz pozbawienie prawa do ubezpieczenia zdrowotnego. Ponadto W. S. zarzucił, że ZUS bezprawnie przekazał do LVA Berlin należne mu wyrównanie w kwocie 6216,61 zł. Zdaniem skarżącego, powyższe uchybienia w działaniu ZUS w Opolu uzasadniają zasądzenie od tej instytucji odszkodowania w w/w wysokości. Jednocześnie W. S. wniósł o zwolnienie z opłat sądowych wskazując, że jego emerytura stanowi kwotę "na granicy ubóstwa i nędzy".
W odpowiedzi na skargę Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Opolu wniósł o jej odrzucenie, na podstawie art. 58 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, jako że sprawa o odszkodowanie nie należy do właściwości sądów administracyjnych.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Stosownie do art. 243 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), zwanej dalej P.p.s.a., prawo pomocy może być przyznane stronie na jej wniosek złożony przed wszczęciem postępowania lub w toku postępowania. Prawo pomocy nie przysługuje jednak stronie w razie oczywistej bezzasadności jej skargi (art. 247 P.p.s.a.).
Zgodnie z utrwalonym w orzecznictwie i doktrynie poglądem, skarga jest oczywiście bezzasadna wtedy, gdy bez potrzeby głębszej analizy prawnej nie ulega najmniejszej wątpliwości, że nie może ona zostać uwzględniona. Chodzi więc o sytuację, w której obowiązujące prawo jasno i jednoznacznie wyklucza możliwość uwzględnienia żądania skarżącego (por. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz., Jan Paweł Tarno, Wydawnictwo Prawnicze "LexisNexis", Warszawa 2004 r., str. 320 - 321; postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 19 sierpnia 2009 r., sygn. akt I OZ 788/09, dostępne w programie komputerowym LEX, pod numerem 552419). Przepis art. 247 P.p.s.a. znajdzie zatem zastosowanie przede wszystkim w sytuacjach, w których skarga kwalifikuje się do jej odrzucenia na podstawie art. 58 § 1 P.p.s.a., a więc również w przypadku braku właściwości sądu administracyjnego, o której mowa w pkt 1 tej regulacji (por. postanowienie NSA z dnia 18 stycznia 2005 r., sygn. akt OZ 1104/04, niepubl.; postanowienie NSA z dnia 13 lutego 2009 r., sygn. akt II FZ 34/09 oraz postanowienie NSA z dnia 23 stycznia 2008 r., sygn. akt I OZ 7/08, oba zamieszczone na stronie internetowej Centralnej Bazy Orzeczeń Sądów Administracyjnych - http://orzeczenia.nsa.gov.pl).