Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Elżbieta Kmiecik (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Ewa Janowska Sędzia NSA Jerzy Krupiński Protokolant St. sekretarz sądowy Mariola Krzywda po rozpoznaniu w dniu 5 listopada 2019 r. na rozprawie sprawy ze skargi M. A. na zarządzenie Burmistrza [...] z dnia 31 maja 2019 r., nr [...] w przedmiocie zatwierdzenia konkursu na stanowisko dyrektora szkoły postanawia 1) umorzyć postępowanie, 2) zwrócić skarżącej M. A. kwotę 300 (trzysta) złotych uiszczoną, tytułem wpisu od skargi.
M. A., zwana dalej również skarżącą, wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu skargę na zarządzenie Burmistrza [...] z 31 maja 2019 r., nr [...], w sprawie zatwierdzenia konkursu na stanowisko dyrektora Publicznej Szkoły Podstawowej [...] w [...]. Zaskarżonemu zarządzeniu zarzuciła rażące naruszenie prawa polegające na niezastosowaniu § 8 ust. 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej z dnia 11 sierpnia 2017 r. w sprawie regulaminu konkursu na stanowisko dyrektora publicznego przedszkola, publicznej szkoły podstawowej, publicznej szkoły ponadpodstawowej lub publicznej placówki oraz trybu pracy komisji konkursowej (Dz. U. 2017 r. poz. 1587), zwanego dalej rozporządzeniem, w związku z § 5 ust. 2 i § 7 ust. 1 i 2 tego rozporządzenia, poprzez zatwierdzenie konkursu przez organ prowadzący, tj. Burmistrza [...], pomimo niedopuszczenia do głosu członka komisji konkursowej chcącego zabrać głos w ramach merytorycznej oceny kandydatów oraz faktycznego zaniechania sporządzenia protokołu z posiedzenia komisji konkursowej. Wskazując na powyższe skarżąca wnosiła o stwierdzenie nieważności zaskarżonego zarządzenia oraz o wstrzymanie jego wykonania. W uzasadnieniu skargi przedstawiła argumentację na poparcie swojego stanowiska.
Burmistrz [...], w odpowiedzi na skargę wniósł o jej oddalenie. Argumentował, że z dokumentacji konkursowej wynika, że konkurs został przeprowadzony z zachowaniem wszelkich warunków formalnych określonych w przepisach prawa. Członkowie komisji wybrani zostali prawidłowo, kandydaci na stanowisko dyrektora spełnili wszelkie ustawowe wymogi, procedura głosowania odbyła się bez zastrzeżeń z dochowaniem tajności i swobody wyboru, a przedłożona organowi prowadzącemu dokumentacja jest pełna i kompletna. Sama treść protokołu odpowiada wymogom określonym w § 7 rozporządzenia i zawiera wszystkie wymagane prawem elementy oraz załączniki w postaci koniecznych uchwał. Z treści protokołu wynika nadto, że członkowie komisji mieli możliwość wypowiedzenia się i zadawania pytań kandydatom oraz, że protokół został podpisany przez wszystkich członków komisji bez zastrzeżeń.
Na rozprawie w dniu 5 listopada 2019 r. pełnomocnik skarżącej - adwokat Ł. A., w ramach wniosków formalnych oświadczył, że cofa skargę.
Pełnomocnik organu - radca prawny T. S. oświadczył natomiast, że przychyla się do tego wniosku.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Postępowanie w sprawie należało umorzyć.
Zgodnie z art. 161 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2018 r. poz. 1302, ze zm.), zwanej dalej P.p.s.a., sąd wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania, jeżeli skarżący skutecznie cofnął skargę.
Skarżący może w każdym czasie cofnąć skargę, a sąd jest związany jej cofnięciem (art. 60 zdanie pierwsze P.p.s.a.). Sąd uzna cofnięcie skargi za niedopuszczalne, jeżeli zmierza ono do obejścia prawa lub spowodowałoby utrzymanie w mocy aktu lub czynności dotkniętych wadą nieważności.
Mając na uwadze powyższy przepis oraz dokonując zgodnie z jego dyspozycją oceny oświadczenia pełnomocnika skarżącej o cofnięciu skargi, uznać należało, iż oświadczenie to wiązało Sąd, bowiem z treści tego oświadczenia (wniosku) nie wynikało, aby złożone zostało ono w celu obejścia prawa, jak też, aby spowodowało utrzymanie w mocy aktu lub czynności dotkniętych wadą nieważności lub utrzymaniem w mocy aktu wydanego z naruszeniem prawa. Skarżąca cofając skargę uznała, że zbędne jest prowadzenie postępowania sądowoadministracyjnego, gdyż taki sposób ochrony jej interesu prawnego nie jest jej już potrzebny i mocą czynności dyspozytywnej reprezentującego ją pełnomocnika zmierzała do zakończenia postępowania sądowoadministracyjnego. Wyraz temu dała w oświadczeniu swojego pełnomocnika złożonym na rozprawie 5 listopada 2019 r.
Skarżący może cofnąć skargę w każdym czasie, bowiem to on rozporządza skargą i stąd też wobec stwierdzenia braku przesłanek uniemożliwiających Sądowi uznanie za niedopuszczalne cofnięcie przedmiotowej skargi, w oparciu o art. 161 § 1 pkt 1 P.p.s.a. postępowanie w sprawie należało umorzyć.
Zgodnie z art. 232 § 1 pkt 1 P.p.s.a. Sąd z urzędu zwraca stronie cały uiszczony wpis od pisma odrzuconego lub cofniętego. Stąd też wobec uiszczenia przez skarżącą kwoty 300 złotych tytułem wpisu należało w punkcie 2 postanowienia orzec o jego zwrocie.
Mając powyższe na uwadze, w oparciu o art. 161 § 1 pkt 1 P.p.s.a. i art. 232 § 1 pkt 1 P.p.s.a. orzeczono jak w sentencji.