Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Elżbieta Naumowicz po rozpoznaniu w dniu 3 sierpnia 2015 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku S. B. o przyznanie prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych w sprawie ze skargi S. B. na czynność Burmistrza Miasta i Gminy Strzelce Opolskie z dnia 4 maja 2015 r., nr [...] w przedmiocie odmowy zwrotu kosztów przejazdu ucznia do szkoły postanawia odmówić przyznania prawa pomocy.
S. B. pismem z 22 marca 2015 r., nadanym pocztą w dniu 23 marca 2015 r., wystąpiła do Gminnego Zarządu Oświaty i Wychowania w Strzelcach Opolskich o zawarcie z nią umowy dotyczącej zwrotu kosztów przejazdu jej córki V. B. oraz jej opiekuna do Zespołu Szkół Specjalnych przy Domu Pomocy Społecznej w [...], przedkładając dodatkową dokumentację dotyczącą stanu zdrowia dziecka.
Odpowiedzi na powyższy wniosek Dyrektor Gminnego Zarządu Oświaty i Wychowania w Strzelcach Opolskich udzielił pismem z dnia 4 maja 2015 r., nr [...], w którym odmówił zwrotu kosztów przejazdu uczennicy do szkoły.
Pismem z dnia 2 czerwca 2015 r. S. B. złożyła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu, za pośrednictwem Burmistrza Miasta i Gminy Strzelce Opolskie, w której jako przedmiot zaskarżenia wskazała czynność Burmistrza Miasta i Gminy Strzelce Opolskie z dnia 4 maja 2015 r., nr [...].
W treści skargi S. B. zawarła wniosek o przyznanie prawa pomocy poprzez zwolnienie od kosztów sądowych.
Na wezwanie Sądu, skarżąca w piśmie z dnia 16 lipca 2015 r. wyjaśniła, że przed wniesieniem skargi na skarżoną czynność z dnia 4 maja 2015 r., nie wezwała Gminy Strzelce Opolskie do usunięcia naruszenia prawa wywołanego tą czynnością.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Stosownie do treści art. 247 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.), zwanej dalej P.p.s.a., prawo pomocy nie przysługuje stronie w razie oczywistej bezzasadności jej skargi.
Oczywista bezzasadność skargi w rozumieniu powyższego przepisu zachodzi wówczas, gdy bez głębszej analizy prawnej nie ulega wątpliwości, że skarga nie może zostać uwzględniona. Chodzi wiec o sytuację, w której obowiązujące prawo jasno i jednoznacznie wyklucza możliwość żądania skarżącego (por. J. P. Tarno, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Wyd. LexisNexis, Warszawa 2012, s. 625-626). Podkreślenia wymaga, że prawo pomocy nie przysługuje stronie w razie oczywistej bezzasadności skargi z przyczyn procesowych, zatem potrzeba zastosowania art. 247 P.p.s.a. będzie zachodziła przede wszystkim w sytuacjach, gdy skarga kwalifikuje się do odrzucenia (por. M. Niezgódka-Medek [w:] B. Dauter, B. Gruszczyński, A. Kabat, M. Niezgódka-Medek, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Wyd. Wolters Kluwer, Warszawa 2011, s. 731 oraz powołane tam orzecznictwo, a także postanowienia NSA: z 5 marca 2014 r., I OZ 146/14; z 30 stycznia 2013 r., II OZ 37/13; z 19 czerwca 2013 r., II GZ 291/13, dostępne na stronie internetowej - Centrala Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych, http://orzeczenia.nsa.gov.pl).
Przesłanki odrzucenia skargi określa art. 58 § 1 P.p.s.a., który w pkt 6 stanowi, że sąd odrzuca skargę, jeżeli jej wniesienie jest niedopuszczalne z innych przyczyn niż określone w pkt 1-5 tego przepisu. Do takich przyczyn należy niewyczerpanie środków zaskarżenia.
Stosownie natomiast do art. 52 § 1 P.p.s.a., warunkiem dopuszczalności skargi jest wyczerpanie środków zaskarżenia, jeżeli służyły one skarżącemu w postępowaniu przed organem właściwym w sprawie, chyba że skargę wnosi prokurator lub Rzecznik Praw Obywatelskich. Przez wyczerpanie środków zaskarżenia należy rozumieć sytuację, w której stronie nie przysługuje żaden środek zaskarżenia, taki jak zażalenie, odwołanie czy wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy, przewidziany w ustawie (art. 52 § 2 P.p.s.a.). Jeżeli ustawa nie przewiduje środków zaskarżenia w sprawie będącej przedmiotem skargi, to na mocy art. 52 § 3 P.p.s.a., skargę na akty lub czynności, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 4 i 4a P.p.s.a., można wnieść po uprzednim wezwaniu na piśmie właściwego organu - w terminie czternastu dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o wydaniu aktu lub podjęciu innej czynności - do usunięcia naruszenia prawa. Powołany przepis wprowadza zatem zasadę pierwszeństwa postępowania administracyjnego w stosunku do postępowania sądowego. W myśl natomiast art. 53 § 2 P.p.s.a. skargę na inne niż decyzja lub postanowienie akty z zakresu administracji publicznej wnosi się w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia wezwania do usunięcia naruszenia prawa.