Referendarz sądowy w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym w Opolu Anna Misiak po rozpoznaniu w dniu 9 grudnia 2014 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku pełnomocnika skarżącej ustanowionego z urzędu o zwrot kosztów nieopłaconej pomocy prawnej w sprawie ze skargi M. B. na akt Burmistrza Miasta Brzeg z dnia 5 listopada 2013 r., nr [...] w przedmiocie odmowy wpisania na listę ubiegających się o przydział lokalu mieszkalnego wchodzącego w skład mieszkaniowego zasobu gminy postanawia : przyznać od Skarbu Państwa - Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu na rzecz radcy prawnego T. H. koszty nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu skarżącej M. B. w kwocie 295,20 złotych (słownie: dwieście dziewięćdziesiąt pięć złotych dwadzieścia groszy) zawierającej podatek od towarów i usług w kwocie 55,20 zł (słownie: pięćdziesiąt pięć złotych dwadzieścia groszy)
Postanowieniem z dnia 12 czerwca 2014 r. referendarz sądowy ustanowił dla skarżącej radcę prawnego z urzędu. Pełnomocnikiem tym Dziekan Okręgowej Izby Radców Prawnych w [...] wyznaczył radcę prawnego T. H. wykonującego zawód w [...].
Pełnomocnik skarżącej złożył w dniu 12 września 2014 r., pismo procesowe zawierające stanowisko w sprawie. Na rozprawie w dniu 16 września 2014 r. pełnomocnik złożył do protokołu wniosek o zasądzenie na jego rzecz kosztów nieopłaconej pomocy prawnej.
Przechodząc do rozstrzygnięcia wniosku pełnomocnika, referendarz sądowy stwierdza, że radca prawny ustanowiony z urzędu, ma prawo do wynagrodzenia za podjęte czynności w zakresie nieopłaconej pomocy prawnej oraz do zwrotu niezbędnych wydatków na podstawie art. 250 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.), zwanej dalej P.p.s.a. Koszty nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu, ponoszone przez Skarb Państwa, obejmują zgodnie z § 15 pkt 1 i 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu (Dz. U. z 2013 r., poz. 490), zwanego dalej rozporządzeniem, opłatę w wysokości nie wyższej niż 150 % stawek minimalnych, o których mowa w rozdziałach 3 i 4 rozporządzenia oraz niezbędne, udokumentowane wydatki radcy prawnego.
Zgodnie z § 14 ust. 2 pkt 1 lit. c rozporządzenia - stawki minimalne w postępowaniu przed sądami administracyjnymi w pierwszej instancji za udział w innej sprawie, niż te, w których zaskarżona jest należność pieniężna (lit. a) i w sprawie skarg na decyzję i postanowienia Urzędu Patentowego (lit. b), wynoszą 240 zł. Stosownie natomiast do wyżej wskazanego § 15 pkt 1 rozporządzenia, koszty nieopłaconej pomocy prawnej nie mogą obejmować opłaty wyższej niż 150 % stawek minimalnych.
Przy przyznawaniu przez Sąd, zgodnie z § 2 ust. 1 rozporządzenia opłaty za czynności radcy prawnego z tytułu zastępstwa procesowego, bierze się pod uwagę niezbędny nakład pracy pełnomocnika, a także charakter sprawy i wkład pracy pełnomocnika w przyczynienie się do wyjaśnienia i rozstrzygnięcia sprawy.
W niniejszej sprawie referendarz sądowy rozstrzygając o kosztach uznał, że słuszne jest przyznanie wynagrodzenia w stawce minimalnej, co uzasadnia rodzaj i stopień zawiłości sprawy. Przychodzi w tym miejscu zauważyć, że wynagrodzenie przyznaje się za pomoc faktycznie udzieloną stronie, a zatem należy ocenić, czy pełnomocnik podjął czynności stanowiące taką pomoc. Pełnomocnik z urzędu, sporządził pismo procesowe oraz brał udział w rozprawie, na której wydano wyrok, podjął więc czynności mające na celu ułatwienie rozstrzygnięcia i wyjaśnienia sprawy.
Zgodnie z § 2 ust. 3 rozporządzenia, sąd podwyższa opłatę za udzielenie pomocy prawnej z urzędu o stawkę podatku od towarów i usług obowiązującą w dniu orzekania o tych opłatach, która obecnie wynosi 23 %.
Wynagrodzenie wynoszące netto 240 zł, podwyższono zatem o stawkę podatku od towarów i usług, czyli o kwotę 55,20 zł (słownie: pięćdziesiąt pięć złotych dwadzieścia groszy).
W związku z tym na postawie art. 250 P.p.s.a., w związku z § 2 ust. 1 i 14 ust. 2 pkt 1 lit. c oraz § 15 rozporządzenia, orzeczono, jak w sentencji.