Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSa Ewa Janowska po rozpoznaniu w dniu 23 października 2009 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi L. S. na pismo Wójta Gminy Branice z dnia [...], nr [...] w przedmiocie informacji o zadłużeniu z tytułu czynszu postanawia odrzucić skargę.
L. S. wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu skargę na pismo Wójta Gminy Branice z dnia [...], nr [...], stanowiące odpowiedź na pytanie skarżącej o obecne zadłużenie wobec Gminy z tytułu czynszu.
W skardze L. S. zarzuciła biurokratyczne załatwienie sprawy, nie zgadzając się z treścią otrzymanej informacji o wysokości zadłużenia i kwestionując zawarte tam stwierdzenia wskazała na naruszenie praworządności, jak również naruszenie jej interesów jako najemcy lokalu, obywatela oraz osoby niepełnosprawnej.
W nadesłanej na wezwanie Sądu odpowiedzi na skargę, Wójt Gminy Branice podał, że uznaje skargę za nieuzasadnioną, wyjaśniając, że skarżąca otrzymała zaświadczenie o zadłużeniu na dzień 26 maja 2009 r. wraz z dokładnym opisem, z jakiego tytułu powstały zaległości w spłacie czynszu.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga podlega odrzuceniu.
Zgodnie z art. 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz.1270 ze zm.), zwanej dalej P.p.s.a., sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności organów administracji publicznej, która obejmuje orzekanie w sprawach skarg na:
1) decyzje administracyjne;
2) postanowienia wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie, a także na postanowienia rozstrzygające sprawę co do istoty;
3) postanowienia wydane w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym, na które służy zażalenie;
4) inne niż określone w pkt 1-3 akty lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa;
4a) pisemne interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane w indywidualnych sprawach;
5) akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego i terenowych organów administracji rządowej;
6) akty organów jednostek samorządu terytorialnego i ich związków, inne niż określone w pkt 5, podejmowane w sprawach z zakresu administracji publicznej;
7) akty nadzoru nad działalnością organów jednostek samorządu terytorialnego;
8) bezczynność organów w przypadkach określonych w pkt 1-4.
Sąd orzeka także w sprawach, w których przepisy ustaw szczególnych przewidują sądową kontrolę, i stosuje środki określone w tych przepisach.
W pojęciu sprawy sądowoadministracyjnej mieści się kontrola działalności administracji publicznej, w zakresie wyznaczonym enumeratywnie w art. 3 P.p.s.a., oraz inne kwestie rozpoznawane w postępowaniu prowadzonym na podstawie przepisów ustawy, jak wymienione w art. 4, spory o właściwość lub kompetencję, a także przekazane z mocy ustaw odrębnych. Oznacza to, że sąd administracyjny nie jest właściwy do rozpoznawania spraw, które nie zostały wymienione w cytowanych przepisach.
Z tego też względu czynności organów administracji publicznej dotyczące spraw spoza zakresu administracji publicznej nie podlegają merytorycznej ocenie przez sąd administracyjny. Do takich czynności należą w szczególności podejmowane przez organy czynności dotyczące kwestii cywilnoprawnych, należących do materii prawa cywilnego i będących sprawami cywilnymi w rozumieniu Kodeksu postępowania cywilnego (art. 1 K.p.c.), do których rozpoznawania, zgodnie z art. 2 K.p.c., powołane są sądy powszechne, o ile sprawy te nie należą do właściwości sądów szczególnych, oraz Sąd Najwyższy.
Wskazane w skardze pismo Wójta Gminy Branice z dnia [...] przedstawiające stan rozliczenia opłat za mieszkanie (należności i wpłaty) należy zakwalifikować jako czynność organu administracji publicznej odnoszącą się do kwestii cywilnoprawnych, a nie administracyjnoprawnych, czyli spraw spoza zakresu administracji publicznej.
Nie jest nie jest zatem aktem podlegającym kognicji sądu administracyjnego.
Skoro Wojewódzki Sąd Administracyjny nie jest właściwy do rozpoznania skargi wniesionej w niniejszej sprawie, skargę należało odrzucić jako niedopuszczalną, co orzeczono na podstawie art. 58 § 1 pkt 1 P.p.s.a.