Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Ewa Janowska po rozpoznaniu w dniu 7 sierpnia 2006 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi M. G. na postanowienie Wojewody [...] z dnia [...], nr [...] w przedmiocie pozwolenia na budowę postanawia odrzucić skargę.
Przedmiotem skargi M. G. jest postanowienie Wojewody [...] z dnia [...], nr [...], stwierdzające niedopuszczalność wniesienia odwołania od decyzji Starosty [...] z dnia [...], nr [...], zatwierdzającej projekt budowlany i udzielającej "A" S.A. z siedzibą w W., pozwolenia na budowę bezobsługowej stacji telefonii komórkowej, zlokalizowanej w K. przy ulicy [...].
Pismami z dnia 28 czerwca 2006 r. Sąd wezwał skarżącą do usunięcia braków formalnych skargi przez jej podpisanie oraz do uiszczenia wpisu od skargi w kwocie 100 zł, a to w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem odrzucenia skargi.
Doręczenia zastępczego dokonano w dniu 3 lipca 2006 r., w trybie art. 72 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, do rąk domownika -matki skarżącej, o czym świadczy stosowna adnotacja na pocztowym potwierdzeniu odbioru przesyłki pocztowej. Zgodnie z przywołaną regulacją, jeżeli doręczający nie zastanie adresata w mieszkaniu, pismo sądowe można doręczyć dorosłemu domownikowi. Skoro doręczenie było skuteczne, termin do dokonania czynności upłynął zatem w dniu 10 lipca 2006 r.
Pomimo upływu zakreślonego przez Sąd terminu, skarżąca nie zastosowała się do wezwań.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
skargę należało odrzucić.
Na wstępie należy wskazać, że Sąd z urzędu bada w pierwszej kolejności dopuszczalność skargi, ustalając czy nie zachodzi jedna z przesłanek do jej odrzucenia, wymienionych enumeratywnie w art. 58 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), zwanej dalej p.p.s.a. Przesłankami tymi są: niewłaściwość sądu (pkt 1), wniesienie po terminie (pkt 2), nieuzupełnienie braków formalnych (pkt 3), zawisłość sprawy (pkt 4), brak zdolności sądowej lub procesowej (pkt 5) oraz niedopuszczalność z innych przyczyn (pkt 6), która występuje m.in. w razie niewyczerpania środków zaskarżenia.
Obok wyżej wskazanych przesłanek dopuszczalności skargi, do warunków wymaganych przez przepisy p.p.s.a. do skutecznego złożenia skargi do sądu administracyjnego jako pisma procesowego, zalicza się także stosownie do treści art. 230 § 1 i 2 p.p.s.a. - uiszczenie wpisu od skargi.
Dokonując oceny niniejszej skargi pod wyżej wskazanym kątem należało stwierdzić, że skarga ta podlegała odrzuceniu z powodu niewykonania w terminie zarządzeń Sądu, a to nieuzupełnieniu braku formalnego skargi przez jej podpisanie oraz nieuiszczeniu wpisu od skargi.
W myśl art. 46 § 1 pkt 4 p.p.s.a. w związku z art. 57 § 1 p.p.s.a. skarga, jak każde pismo strony, powinna zawierać podpis strony. Natomiast zgodnie z art. 230 § 1 i 2 od skargi pobiera się wpis, który w niniejszej sprawie, według przepisu § 2 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 grudnia 2003 r. w sprawie wysokości oraz szczegółowych zasad pobierania wpisu w postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 221, poz. 2193), jest wpisem stałym i wynosi 100 złotych.
Niezachowanie wymogów formalnych skargi oraz nieuiszczenie wpisu od skargi, może skutkować wezwanie skarżącego przez Sąd w wyznaczonym terminie, a w razie jego niezachowania - odrzucenie skargi na podstawie odpowiednio art. 58 § 1 pkt 3 p.p.s.a. i art. 220 § 3 p.p.s.a. Przepisy te stanowią bowiem, że Sąd odrzuca skargę, której braków formalnych nie usunięto w wyznaczonym terminie (art. 58 § 1 pkt 3) oraz od której pomimo wezwania nie został uiszczony należny wpis (art. 220 §3).
Pisma Sądu o usunięcie braku formalnego skargi przez jej podpisanie, a także uiszczenie wpisu od skargi, zostały skutecznie doręczone skarżącej w dniu 3 lipca 2006 r. Wskazany przez Sąd siedmiodniowy termin upływał zatem w dniu 10 lipca 2006 r. Pomimo upływu zakreślonego terminu, skarżąca nie zastosowała się do wezwania Sądu.
Wobec powyższego, na podstawie art. 58 § 1 pkt 3 oraz art. 220 § 3 ustawy p.p.s.a., należało orzec jak w sentencji.