Sprawa ze skargi E. K. i J. K. na uchwalę Rady Miasta Opola w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Grażyna Jeżewska - spr. Sędzia NSA Roman Ciąglewicz Sędziowie Sędzia WSA Elżbieta Naumowicz Protokolant Sekretarz sądowy Mariola Górska po rozpoznaniu w dniu 22 września 2010 r. na rozprawie sprawy ze skargi E. K. i J. K. na uchwalę Rady Miasta Opola z dnia 29 października 2009 r. nr LVI/597/09 w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego postanawia: 1) odrzucić skargę, 2) zwrócić skarżącym E. K. i J. K. (solidarnie) kwotę 300 zł (słownie: trzysta) uiszczoną tytułem wpisu od skargi.

Uzasadnienie strona 1/6

Przedmiotem skargi wniesionej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu przez E. i J. K. jest uchwała Rady Miasta Opola dotycząca uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.

W dniu 29 października 2009 r., Rada Miasta Opola, podjęła uchwałę nr LVI/597/09, w sprawie uchwalenia miejskiego planu zagospodarowania przestrzennego terenów w rejonie ul. Górnej w Opolu. W akcie tym, jako podstawę prawną jego podjęcia wskazano art. 18 ust. 2 pkt 5 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 ze zm.) i art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm.), w związku z uchwałą Rady Miasta Opola z dnia 16 marca 2006 r., Nr LXI/684/06, w sprawie przystąpienia do sporządzenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego terenów w rejonie ul. Górnej w Opolu. Określono także, że jego podjęcie nastąpiło po stwierdzeniu zgodności projektu planu z ustaleniami Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miasta Opola (uchwała nr XXXVII/505/2001 z dnia 22 lutego 2001 r. i nr LIV/602/05 z dnia 17 listopada 2005 r.).

Pismem z dnia 4 lutego 2010 r., które do organu wpłynęło dnia 10 lutego 2010 r., właściciele nieruchomości, określonych przez nich jako położone w obszarze wskazanego planu, w tym również E. i J. K., na podstawie art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym, wezwali Radę Miasta Opola do usunięcia naruszenia ich interesu prawnego wskazaną uchwałą, poprzez jej uchylenie. Wyjaśnili, iż we wcześniejszych pismach, kierowanych zarówno do Rady, jak i Prezydenta Miasta Opola oraz Wojewody Opolskiego, wielokrotnie już podnosili, że kwestionowana uchwała zawiera uchybienia planistyczne w zakresie rozwiązań funkcjonalno - przestrzennych, uchybienia formalne w zakresie praw własnościowych, jest sprzeczna z obowiązującymi przepisami prawa, a także narusza ich interes prawny. Powołując się na konstytucyjną zasadę równości wobec prawa zaakcentowali sprzeczność § 10 i § 11 uchwały z art. 32 Konstytucji RP. Jako niezgodne z zapisem art. 32 Konstytucji RP wskazali objęcie wyłącznie ich nieruchomości procedurą przymusowego scalenia i ponownego podziału, a tym samym obciążenia wyłączenia ich kosztami utworzenia wspólnych obszarów zielonych (rekreacyjnych) oraz w znacznym zakresie kosztami mocno rozbudowanego układu komunikacyjnego, a także ustalenie dla gruntów objętych scaleniem i podziałem opłaty adiacenckiej na poziomie do 50% wzrostu wartości gruntu, co jak wyjaśnili, zmusi ich do szybkiej sprzedaży tych gruntów, w celu pokrycia opłaty lub do przekazania ich części na rzecz miasta tytułem jej uiszczenia. Ponadto, w odniesieniu do § 11 uchwały wzywający do usunięcia naruszenia prawa podnieśli, że naruszenie zasady równości nastąpiło również przy ustalaniu tzw. stawek procentowych w oparciu o art. 36 ust. 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, w wyniku czego właściciele nieruchomości na terenach oznaczonych symbolem U otrzymali stawkę 30 %, na terenach MN i MNU stawkę 10 %, a pozostali wymienieni w § 1 ust. 3 stawkę 0 %. Efektem tego w ich ocenie będzie to, że cześć z właścicieli otrzyma wyższe odszkodowanie, a pozostali odszkodowania w mniejszej wysokości, co narusza ich interes prawny i uprawnienie do równego traktowania. Na zakończenie podając, iż wskazane działania dyskryminacyjne są kontynuacją analogicznych, wcześniejszych, działań planistycznych wnieśli o stwierdzenie nieważności uchwały w trybie rozstrzygnięcia nadzorczego.

Strona 1/6