Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Teresa Cisyk po rozpoznaniu w dniu 26 września 2011 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi K. P. na wyrok Sądu Rejowego w Głubczycach z dnia [...], sygn. akt [...] w przedmiocie unieważnienia wyroku sądu rejonowego postanawia: odrzucić skargę.
Pismem z dnia 14 lipca 2011 r., złożonym za pośrednictwem Sądu Rejonowego w Głubczycach, K. P. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu skargę na wyrok Sądu Rejonowego w Głubczycach z dnia [...], sygn. akt [...], uznający go winnym popełnienia zarzucanego mu czynu tj. występku z [...] i wymierzający mu za ten czyn karę. Wnosząc o unieważnienie zaskarżonego orzeczenia skarżący podniósł, iż nie zostało ono merytorycznie uzasadnione.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skargę należało odrzucić.
Na wstępie należy podnieść, że Sąd z urzędu bada w pierwszej kolejności dopuszczalność skargi, ustalając, czy nie zachodzi jedna z przesłanek do jej odrzucenia, wymienionych enumeratywnie w art. 58 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), zwanej dalej P.p.s.a. Zgodnie z pkt 1 wskazanej regulacji, przesłankę taką stanowi niewłaściwość sądu. W pierwszym rzędzie Sąd zatem ocenił, czy ze względu na przedmiot zaskarżenia skarga wniesiona w niniejszej sprawie może zostać rozpoznana merytorycznie, czy też kwestionowany w niej wyrok wydany przez sąd powszechny w postępowaniu karnym, takiej kontroli sądowej nie podlega.
Stosownie do tego wskazać należy, że zgodnie z art. 3 § 2 P.p.s.a., sąd administracyjny orzeka w sprawach skarg na:
1) decyzje administracyjne;
2) postanowienia wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie, a także na postanowienia rozstrzygające sprawę co do istoty;
3) postanowienia wydane w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym, na które służy zażalenie;
4) inne niż określone w pkt 1-3 akty lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa;
4a) pisemne interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane w indywidualnych sprawach;
5) akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego i terenowych organów administracji rządowej;
6) akty organów jednostek samorządu terytorialnego i ich związków, inne niż określone w pkt 5, podejmowane w sprawach z zakresu administracji publicznej;
7) akty nadzoru nad działalnością organów jednostek samorządu terytorialnego;
8) bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadkach określonych w pkt 1-4a.
Sądy administracyjne orzekają także w sprawach, w których przepisy ustaw szczególnych przewidują sądową kontrolę, i stosują środki określone w tych przepisach (art. 3 § 3 P.p.s.a.).
Ponadto, stosownie do art. 4 P.p.s.a., sądy administracyjne rozstrzygają spory o właściwość między organami jednostek samorządu terytorialnego i między samorządowymi kolegiami odwoławczymi, o ile odrębna ustawa nie stanowi inaczej, oraz spory kompetencyjne między organami tych jednostek a organami administracji rządowej.
Tak określona właściwość rzeczowa sądów administracyjnych oznacza, iż w przypadku braku w tym zakresie szczególnych uregulowań ustawowych, sądy administracyjne nie są uprawnione do orzekania w sprawach, które nie zostały wymienione w przytoczonych regulacjach i wynikają z innych niż administracyjny stosunków prawnych. W pojęciu sprawy sądowoadministracyjnej mieści się zatem kontrola działalności administracji publicznej, w zakresie wyznaczonym w art. 3 P.p.s.a., a także inne kwestie rozpoznawane w postępowaniu prowadzonym na podstawie przepisów P.p.s.a., jak wymienione w art. 4 spory o właściwość lub kompetencyjne, a także przekazane z mocy ustaw odrębnych.
Z treści skargi wniesionej w niniejszej sprawie przez K. P. wynika, że skarżący nie podnosi zarzutów względem aktów czy czynności określonych w art. 3 P.p.s.a., lecz kwestionuje wyrok Sądu Rejonowego w Głubczycach wydany w postępowaniu karnym, które normowane jest przepisami ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego (Dz. U. Nr 89, poz. 555 ze zm.). W tych okolicznościach uznać należy, że rozpoznanie skargi wniesionej w niniejszej sprawie nie mieści się w kognicji sądu administracyjnego. Wskazana ustawa nie zawiera bowiem szczególnych przepisów przewidujących dokonywanie przez sądy administracyjne kontroli legalności orzeczeń wydawanych w postępowaniu karnym. Orzeczenia te nie stanowią też czynności z zakresu administracji publicznej, podlegających kontroli sądowoadministracyjnej na podstawie art. 3 P.p.s.a. W myśl natomiast art. 25 § 3 Kodeksu postępowania karnego, rozpoznawanie apelacji od wyroków wydanych przez sąd rejonowy należy do właściwości sądu okręgowego.
Zgodnie z art. 58 § 1 pkt 1 P.p.s.a., sąd odrzuca skargę, jeżeli sprawa nie należy do właściwości sądu administracyjnego.
Uwzględniając powyższe, wobec tego, że skarga wniesiona przez K. P. nie mieści się w zakresie właściwości rzeczowej sądów administracyjnych, na podstawie art. 58 § 1 pkt 1 P.p.s.a., orzeczono jak w sentencji.