Reasumując powyższe, materiał dowodowy przedstawiony przez skarżącą, a w szczególności wybiórcze przedstawianie dokumentów i niejednoznaczne wyjaśnienia, powodują, że nie rozwiała ona wątpliwości na temat swojej sytuacji bytowej. Tym samym, nie można przyjąć poglądu, że skarżąca wykazała swoje prawo do przyznania pomocy, w myśl art. 246 § 1 pkt 2 P.p.s.a. Wnioskodawczyni - pragnąca skorzystać z prawa pomocy, która to instytucja jest instytucją wyjątkową, finansowaną ze środków publicznych - winna liczyć się z koniecznością udzielania wszelkich wyjaśnień odnoszących się do sytuacji materialnej członków rodziny (w tym do szczegółowej informacji na temat pomocy udzielanej jej przez znajomych, inne osoby trzecie, instytucje), a także potwierdzać podniesione okoliczności stosownymi dowodami (przez np. przedłożenie oświadczeń osób trzecich, czy umów kredytowych). Podkreślić bowiem należy, że to na stronie spoczywa ciężar udowodnienia, że jest w sytuacji uprawniającej do skorzystania z prawa pomocy. Strona powinna zatem podejmować takie czynności, które przekonałyby sąd, co do zasadności przyznania prawa pomocy. Rozstrzygnięcie w tej kwestii zależy bowiem od tego, co zostanie przez stronę wykazane (por. postanowienie NSA z dnia 30 lipca 2009r., sygn. akt I FZ 171/09, zamieszczone w programie komputerowym LEX nr 552205). Zwłaszcza, że referendarz sądowy niejednokrotnie dawał możliwość rozwiania istniejących wątpliwości dotyczących rzeczywistej sytuacji materialnej S. H., wzywając ją, w niektórych sprawach nawet dwukrotnie, do uzupełnienia wniosku. Wezwania powyższe zawierały natomiast pouczenie, że niezastosowanie się do ich treści skutkować może odmową przyznania prawa pomocy.
W ocenie referendarza sądowego, S. H. nie wykazała, że prawo to jej się należy. Stąd działając na zasadzie art. 258 § 1 pkt 7 w związku z art. 246 § 1 pkt 2 P.p.s.a., uznał o odmowie przyznania prawa pomocy, co też orzekł w sentencji postanowienia.